واپسین ساخته مهران احمدی برخلاف ظاهر غلط‌اندازش، نوشته او گفت و گو‌برانگیزی دارد، حتی در خلال برخی صحنه‌ها، لحظات غم‌انگیز و دردناکی می‌بینیم و فیلم سخن مهمی را گفتن می‌کند، اما خب به علت روایت سطحی، جدی گرفته نمی‌شود.

قصه فیلم «آقای زالو» درمورد آدم‌هایی است که غرق در فساد و رانت و دروغگویی و دزدی می باشند و برای نگه داری منافعشان دیگران را قربانی می‌کنند حتی از برادرشان هم نمی‌گذرند، آنها که خون مردم را در شیشه می‌کنند و با حرکت سلیقه‌ای به اسم قانون مردم را آزار خواهند داد و حقشان را می‌خورند، آدم‌هایی دورنگ و ریاکار و خوش ظاهر که به افترا و با اسم خادمان انقلاب در ظاهر خودشان را آدم‌های مصلح نشان دادند، اما پشت پرده آن کار دیگر می‌کنند.

یقیناً کانسپت فیلم «آقای زالو» تازه نیست، در سال‌های قبل و قبل‌تر درمورد فساد و رانت آدم‌های وابسته به نظام در فیلم‌ها و سریال‌ها زیاد حرف های شده و اصلا مردم به لطف پیشرفت تکنولوژی و گسترش فضای مجازی، نسبت به این چنین موضوعات و سخن‌هایی آگاه می باشند، حتی می‌توان او گفت قصه فیلم تکرار مکررات است، کافی است جست‌وجوی کوچکی در فضای مجازی یا اینترنت داشته باشید، ویدیو‌ها و عکس‌های بسیاری را درمورد این آدم‌ها اشکار می‌کنید یا داخل تاکسی‌ها درمورد این نوع مسائل زیاد او گفت و گو می‌شود، اما خب گفتن این چنین روایت‌های مگویی، هر مقدار بازخوانی شود باز هم جا دارد. به شرط آنکه دلنشین روایت شود یا ساختار متغیری داشته باشد که «آقای زالو» این المان‌ها را ندارد. احتمالا مخاطب عام را جذب کند، اما فیلم عمیقی نیست .

از نظر دیگر شوخی با فضا و حرکت آدم‌های دهه شصت به وفور در فیلم‌ها حرف های شده، دوستی می‌او گفت: اگر دهه شصت را آدم زنده‌ای فکر کنیم، به حتم زبان باز می‌کرد و می‌او گفت بی‌خیال من شوید و مقداری به دهه‌های دیگر بپردازید .

انتقاد اساسی به «آقای زالو» در انتخاب ژانر برای این نوشته مهم است، کارگردان به سبک دیگر کارهایش، نوع روایت فیلم را کمدی انتخاب کرده، اما از بعد روایت سیاسی توأم با کمدی، به خوبی بر نمی‌آید و فیلم به دام لودگی می‌افتد و متاسفانه لوده‌بازی‌ها، پاشنه‌آشیل فیلم می‌شود .

در شرایطی که زیاد تر فیلم‌های کمدی روی پرده از فرط ابتذال و بی نتیجه‌گویی، مخاطبان را دلزده کرده‌اند، «آقای زالو» با این که مفهوم مهمی دارد، اما در راستای دیگر کمدی‌ها قرار می‌گیرد.  داستان درمورد جوان خوش‌تیپ و خوش‌پوش دهه شصتی است به نام منوچهر با بازی امین حیایی که به علت فضای سخت‌گیرانه سپس از انقلاب راهی زندان می‌شود و سپس از آزادی مسیر زندگی‌اش تحول می‌کند. منوچهر آدم بدی نیست، اما در مسیری قرار می‌گیرد که آلوده می‌شود و هر روز زیاد تر از روز قبل در منجلاب فرو می‌رود.

فضای فیلم در ابتدای انقلاب می‌گذرد و منوچهر که به علت حمل مشروب در ماشین، دچار زندان می‌شود درحالی از زندان آزاد می‌شود که به افترا می‌گوید که این زمان در جبهه بوده. اگر مجید سوزوکی در «اخراجی‌های یک» را خاطرتان باشد او سپس از آزادی از زندان به افترا حرف های می بود که در زمان غیبتش به زیارت خانه خدا رفته است، اما در فیلم «آقای زالو» منوچهر به افترا می‌گوید که به جبهه رفته است.

اگر مجید سوزوکی سپس از آزادی از زندان به افترا می‌گوید که در زمان غیبتش، به خانه خدا مشرف شده می بود او در انتهای فیلم عاقبت به‌خیر و شهید می‌شود، اما منوچهر قصه «آقای زالو» هنگامی از زندان آزاد می‌شود به افترا با پوشیدن لباس رزم، وانمود می‌کند که به جبهه جنگ رفته و در انتهای فیلم عاقبت به شر می‌شود و در زمره زالوصفتان قرار می‌گیرد.  تماشای برخی صحنه‌های «آقای زالو» واقعا دردناک است و از جهاتی هم عبرت‌آموز.

فیلم مشخص می کند در قبل چه مقدار بی‌علت بر مردم ما سخت می‌گرفتند و اذیتشان می‌کردند، برای مثال برای ازدواج و بوی ادکلن دختر جوان را از مدرسه اخراج و دانش‌آموزان را برای داشتن عکس‌ها و مطالب هنرپیشه یا ورزشکار محبوبشان توبیخ می‌کردند.

در یکی از صحنه‌های فیلم مدیر مدرسه با بازی مونا فرجاد، پشت بلندگوی مدرسه می‌گوید: ما انقلاب نکردیم که شما دانش‌آموزان عکس پسر در کیفتون باشه؟ آخر انقلاب چه ربطی به عکس هنرپیشه مورد علاقه آدم‌ها در کیفشان دارد؟  درست همانند وقتی که با هجوم به خانه‌ها و پرتاب دیش‌های ماهواره‌های مردم از روی پشت‌بام علترعب و وحشت مردم می‌شدند، اکنون با گذشت زمان از این چنین رفتارهایی هم شگفتی می‌کنیم و هم غمگین می‌شویم.

در آخر ‌ای کاش امروز که به شرایط دهه شصت و آدم‌های تندرو می‌خندیم از آن درس هم بگیریم و مجدد اشتباهات قبل را تکرار نکنیم. در فقره تازه؛ آیا هجوم به منزل خصوصی هنرمندان و بازداشت آنها به بدترین شکل مثالای از این تندروی‌ها نیست؟

احمد زیدآبادی در این باره به مسئله خوبی اشاره می‌کند: متاسفانه تعداد بسیاری از افرادی که به گفتن مامور در جمهوری اسلامی به کار گرفته شده‌اند با موازین شرعی آشنایی ملزوم را ندارند و برخی از آنها به اسم مبارزه با «گناه» هم مرتکب گناه و هم مرتکب جرم خواهد شد.

آن ماموری که تحت هر عنوانی، درصدد کشف رابطه دو فرد برمی‌آید یا صندوق ماشین مردم را برای کشف مشروبات الکلی می‌کاود، به‌زعم خود به «ماموریت شرعی» خود عمل می‌کند، اما دقیقا مرتکب خلاف شرع می‌شود، چون اساسا ظن به مردم در این‌گونه موارد و تجسس در کار آنان مطابق نص قرآن گناهی بزهکارانه است. متاسفانه عده‌ای دین را بازیچه علایق شخصی خود قرار داده‌اند و مردم را از آن فراری خواهند داد.