میکروب‌های مهندسی شده می‌توانند در دفع پشه‌های خطرناک و ناقل بیماری به شکل طویل زمان موثر واقع شوند. با تلاش محققان، دو نوع باکتری پوست که دستکاری ژنتیکی شده‌اند، شکلی از اسید لاکتیک را که پشه‌ها را جذب می‌کند، تشکیل نمی‌کنند.

به زودی می‌توان جایگزینی غیر سمی، ماندگار و کم‌بو برای ماده دافع DEET به منظور دفع پشه‌ها اشکار کرد. دانشمندان باکتری‌های پوست انسان را دستکاری ژنتیکی کرده‌اند تا دیگر برای حشرات تحریک کننده و گسترش دهنده بیماری‌ها دلنشین نباشند.

پشه‌های ماده خون‌خوار از طریق کربن دی‌اکسید حاضر در بازدم، گرمای بدن و ترکیبات تولیدی توسط باکتری‌های بی‌زیان که بخشی از میکروبیوم پوست ما می باشند(مجموعه میکروب‌های طبیعی حاضر در آن)، به سمت انسان و دیگر حیوانات کشیده خواهد شد و در حالی که کربن دی‌اکسید و گرما امکان پذیر این حشرات موذی را به سمت ما هدایت کنند، این بوهای باکتریایی می باشند که آنها را مستقیماً به سمت پوست ما هدایت می‌کنند.

دو نوع باکتری به نام‌های استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس(Staphylococcus epidermidis) و کورینه باکتریوم آمیکولاتوم(Corynebacterium amycolatum) زیاد تر میکروبیوم پوست ما را راه اندازی خواهند داد. آنها این چنین «اسید لاکتیک -(+)-L» تشکیل می‌کنند که شکلی از اسید لاکتیک است که به جذب پشه‌ها معروف است.

تیمی از دانشمندان آمریکایی به سرپرستی پروفسور عمر اکبری از دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو به تازگی نسخه‌هایی از این دو باکتری را تشکیل کرده‌اند که از نظر ژنتیکی فاقد ژن مسئول تشکیل آن نوع از اسید لاکتیک می باشند.

ایده این می بود که اگر این باکتری‌های تحول یافته به یک میکروبیوم حاضر داخل شوند، تا حد بسیاری اشکال طبیعی حاضر دو باکتری مذکور را تحول خواهند داد.

در آزمایش‌های آزمایشگاهی، تکه‌هایی از پوست تراشیده شده بدن موش‌های زنده با اشکال طبیعی یا مهندسی شده این دو باکتری پوشانده شدند و طی ۱۴ روز سپس، موش‌ها هر روز به زمان ۱۰ دقیقه در معرض گزش پشه‌های ماده آئدس، آنوفل و کولکس قرار گرفتند که هر سه گونه پشه مسئول گسترش بیماری‌هایی همانند مالاریا و تب دنگی می باشند.

سرانجام اشکار شد که سه روز بعد از اعمال باکتری‌های مهندسی ژنتیکی شده، جذب پشه‌ها تا ۶۴.۴ درصد در قیاس با شکل طبیعی این باکتری‌ها افت یافت. علاوه بر این، این تاثییر به زمان ۱۱ روز ادامه داشت. در روبه رو، تاثییر ماده دافع DEET طبق معمولً فقط چهار تا هشت ساعت طول می‌کشد.

مقاله‌ای در رابطه این مطالعه که دانشمندانی از دانشگاه استنفورد نیز در آن شرکت داشتند، به تازگی در مجله PNAS Nexus انتشار شده است.