توانایی نوشتن برای هزاران سال یکی از ارکان اساسی ارتباطات انسانی بوده و دانش، داستان‌ها و فرهنگ‌ها را در طول اعصار منتقل کرده اما یک روال تازه کم کم به اختصاصی در بین «نسل زِد»(Generation Z) در حال ظهور است.

به نقل از اویدنس نتورک، به نظر می‌رسد این جوانان که بین اواخر دهه ۱۹۹۰ و اغاز دهه ۲۰۱۰ متولد شده‌اند، در حال از دست دادن یک توانایی حیاتی می باشند که نزدیک به ۵۵۰۰ سال با ما بوده است. پژوهش تازه «دانشگاه استاوانگر»(University of Stavanger) مشخص می کند که نزدیک به ۴۰ درصد از این نسل در حال از دست دادن توانایی برقراری ربط از راه نوشتن با دست روی کاغذ می باشند. این اتفاق، سوال‌های مهمی را درمورد تکامل توانایی ما در برقراری ربط موثر نقل می‌کند.

نسل زِد دیگر بلد نیست با دست بنویسد؟

فناوری دیجیتال کم کم نحوه ربط ما را تحول داده و علتشده است که نوشتن روی کاغذ کمتر رایج باشد. جوانان تبادل سریع و اختصار را ترجیح خواهند داد و برای رسیدن به این مقصد، فناوری‌های تازه را از پلتفرم‌های مطلب‌رسان سریع گرفته تا شبکه‌های اجتماعی مورد منفعت گیری قرار خواهند داد. صفحه کلید و صفحه لمسی در تعداد بسیاری از جنبه‌های زندگی روزمره جانشین قلم و کاغذ شده‌اند. این تحول به قدری عمیق است که برخی از کارشناسان اعتقاد دارند «نسل زِد» می‌تواند اولین نسلی باشد که در سطح کاربردی به نوشتن روی کاغذ مسلط نیست.

توانایی نوشتن، یک نقش کلیدی را در رشد شناختی بر مسئولیت دارد. این توانایی با توانایی‌هایی همانند برای سپردن و فهمیدن نوشته مرتبط است چون مغز را به روشای متفاوت از تایپ کردن روی صفحه کلید دچار می‌کند. این توانایی که تمدن بشری را شکل داده است، اکنون به علت فراگیری فناوری دیجیتال در معرض تهدید قرار دارد.

نتایج پژوهش‌های گوناگون و سخن بگویید‌های استادان چندین دانشگاه که در روزنامه «ترکیه تودی»(Türkiye Today) گزارش شده است، مشخص می کند جوانان «نسل زِد» چنان منفعت گیری از صفحه کلید را در زندگی روزمره خود ادغام کرده‌اند که هنگامی ناچار خواهد شد به نوشتن با دست روی آورند، خود را سردرگم می‌بینند. همانند هر مهارتی که به مرور زمان به علت عدم تمرین از بین می‌رود، دانش‌آموزان اکنون زوال قابل توجهی را در نوشتن با دست از خود نشان خواهند داد؛ به طوری که دستخط آنها زیاد تر نامنظم است و خواندن آن دشوار به نظر می‌رسد.

پروفسور« ندرت کیلیچری»(Nedret Kiliceri) استاد «دانشگاه آتیلیم»(Atılım Üniversitesi) در استانبول گفت که حتی دانشجویان دانشگاه نیز از قوانین اولیه‌ نوشتن با دست بی‌خبر می باشند. به حرف های‌ کیلیچری، دانشجویان ازنوشتن جمله‌های طویل دوری می‌کنند و دیگر پاراگراف‌های منسجم نمی‌نویسند. آنها جمله‌های مجزا را به پاراگراف‌هایی که جمله‌ها را بر پایه معنی گروه‌بندی می‌کنند، ترجیح خواهند داد. دانشجویان حتی بدون خودکار به دانشگاه می‌آیند و برای همه چیز از صفحه‌کلید منفعت گیری می‌کنند. کیلیچری این نوشته را نتیجه تأثیر رسانه‌های اجتماعی می‌داند.

علاوه بر این، از دست دادن توانایی نوشتن روی کاغذ فقط بر توانایی نوشتن نامه یا کارت‌پستال تأثیر نمی‌گذارد. این کار تأثیر عمیقی را بر نحوه فهمیدن و تفسیر جهان توسط «نسل زِد» دارد. برخلاف ماهیت غالباً آنی متون دیجیتال، نوشتن روی کاغذ زیاد تر با نوعی ربط متفکرانه‌تر و شخصی‌تر مرتبط است.

در نهایت، این سوال هم چنان باقی می‌ماند که «نسل زِد» و نسل‌های آینده چطور دنیای دیجیتال را با توانایی‌های قدیمی شکل‌دهنده جامعه ما متعادل خواهند کرد. جواب دادن به این سوال تا حد بسیاری نحوه ربط و فهمیدن ما را درمورد جهان آینده تعیین خواهد کرد.