بمب‌افکن H-۶ چین که یک میراث از دوران جنگ سرد است، هم چنان قسمت مهمی از استراتژی نظامی پکن به حساب می اید. این بمب‌افکن که در اصل یک کپی مجاز از Tu-۱۶ شوروی می بود، به‌روزرسانی شده تا بتواند سلاح‌های مدرن، از جمله موشک‌های هیپرسونیک و هسته‌ای را حمل کند.

با وجود قدیمی بودن، این بمب‌افکن نقش حیاتی برای قوت نظامی چین ایفا می‌کند. با این حال، بمب‌افکن H-۶ در نهایت با بمب‌افکن پنهانکار H-۲۰ جانشین خواهد شد که انتظار می‌رود در دهه ۲۰۳۰ داخل خدمت شود. تا آن زمان، H-۶ هم چنان تهدیدی باقی می‌ماند، به‌اختصاصی برای نیروهای دریایی آمریکا در اقیانوس آرام، که قادر به شلیک موشک‌های ضد ناو می باشند.

بمب‌افکن H-۶ چین؛ قدیمی اما کشنده

چین از بمب‌افکن H-۶ از سال ۱۹۵۹ منفعت گیری می‌کند. اتحاد جماهیر شوروی اولین بمب‌افکن Tu-۱۶ بدجر را در سال ۱۹۵۸ به چین تحویل داد و شرکت صنایع هواپیماسازی شیان (XAC) به‌طور رسمی تشکیل هواپیما را بلافاصله بعد از آن اغاز کرد. این شرکت آن را با نام H-۶ نام‌گذاری کرد که اولین پرواز خود را در سال ۱۹۵۹ انجام داد. چین اولین H-۶ ساخت داخل خود را در سال ۱۹۶۸ تشکیل کرد.

این بمب‌افکن تا این مدت قسمت قابل توجهی از نیروی هوایی چین است. نزدیک به ۱۵۰ فروند از این بمب‌افکن‌ها ساخته شده و نزدیک به ۱۲۰ فروند آن‌ها هم چنان عملیاتی می باشند.

همانند بمب‌افکن B-۵۲ استراتوفورترس ایالات متحده، H-۶ عمر عملیاتی زیاد طویل‌ای را به‌علت طراحی و تطبیق‌پذیری خود داشته است. این بمب‌افکن این چنین به حمل سلاح‌های مدرن نیز تطبیق یافته است.

چینی‌ها بر این باورند که بمب‌افکن H-۶ به‌گفتن یک بازدارنده هسته‌ای و یک هواپیمای دعوا دریایی برای سال‌های بسیاری هم چنان به خدمت ادامه خواهد داد.

بمب‌افکن H-۶ شیان

H-۶ نسخه‌ای تشکیل شده تحت لیسانس بمب‌افکن Tu-۱۶ بدجر شوروی می بود که اولین پرواز خود را در سال ۱۹۵۲ انجام داد. دو طرف در یک برنامه تشکیل مشترک همکاری می‌کردند تا هواپیماها و پروژه‌های دیگر را بسازند تا این که شکاف بزرگ چین-شوروی پیش آمد.

چین بمب‌افکن‌های H-۶ را به مصر و عراق فروخت، اما این کشورها دیگر بمب‌افکن‌های خود را عملیاتی ندارند. به حرف های اندیشکده مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی واشنگتن دی‌سی (CSIS)، چهار فروند از بمب‌افکن‌های H-۶ عراق در میانه خدمت نابود شدند.

H-۶ دارای چهار نفر خدمه است و از دو موتور توربوفن Soloviev D-۳۰KP-۲ با هرکدام ۲۷,۰۰۰ پوند کشش منفعت می‌برد. شدت بالای آن ۶۷۰ مایل در ساعت است و شدت کروز آن ۴۷۷ مایل در ساعت است. برد عملیاتی آن ۲,۲۰۰ مایل است.

H-۶ اکنون می‌تواند انواع مختلفی از موشک‌های هوا به سطح، ضد کشتی، موشک‌های کروز هواپرتاب و موشک‌های هایپرسونیک را حمل کند. این‌ها شامل موشک‌های بالستیک هواپرتاب با قابلیت حمل سلاح‌های هسته‌ای نیز می‌شود.

این بمب‌افکن این چنین قادر است ۲۶,۵۰۰ پوند بمب، هم هدایت‌شونده و هم بمب‌های غیراستراتژیک (بمب‌های معمولی) حمل کند، اما دیگر بمب‌های هسته‌ای سقوط آزاد حمل نمی‌کند، چرا که H-۶ نمی‌تواند به قدر کافی در نفوذ به فضای هوایی دشمن قابل مطمعن باشد.

H-۲۰ جانشین H-۶ خواهد شد

H-۶ زمان بسیاری خدمت نخواهد کرد؛ این بمب‌افکن عمر طویل خدمت داشته است، اما چین جایگزینی به نام H-۲۰ اشکار کرده است. تصاویر تازه در رسانه‌های اجتماعی یک هواپیمای نهان‌کار به شکل الماس را نشان خواهند داد.

اما این هواپیما “بال پرنده” نیست و دارای بال‌های اشکار و بلند، دم بزرگ و بدنه مرکزی بزرگی است، همانطور که در ابتدا فکر می‌شد.

چین انتظار دارد H-۲۰ در دهه ۲۰۳۰ داخل خدمت شود. تعداد بسیاری پیش‌بینی می‌کنند که بدنه هواپیما دارای برد ۱۰,۰۰۰ مایل باشد. با سوخت‌گیری هوایی، این هواپیما می‌تواند “همه جهان را پوشش دهد”، به حرف های پنتاگون، که اضافه کرد: “انتظار می‌رود از تسلیحات متعارف و هسته‌ای منفعت گیری کند و طراحی نهان‌کاری داشته باشد.”