اگرچه مکانیسم‌های دقیق این عفونت چیزی است که محققان تا این مدت در تلاش برای شناسایی آن می باشند، اما مطالعات متعدد نشان خواهند داد که گسترش مرگبار آلزایمر زیاد فراتر از چیزی است که قبلاً فکر می‌کردیم.

یکی از این مطالعات مشخص می کند که یکی از قطعی‌ترین سرنخ‌ها برای عامل باکتریایی که جهت آلزایمر می‌شود، امکان پذیر از جایی نسبتاً غیرمنتظره نشأت بگیرد: لثه.

در مقاله‌ای که توسط یان پوتمپا، میکروب‌شناس دانشگاه لوئیزویل، به گفتن نویسنده ارشد نوشته شد، محققان گزارش کردند که باکتری پورفیروموناس ژنژیوالیس – عامل بیماری پریودنتیت مزمن (یا بیماری لثه) – در مغز بیماران مبتلا به آلزایمر که فوت کرده‌اند، کشف شده است.

این اولین بار نبوده است که این دو عامل به هم مرتبط شده‌اند، اما محققان فراتر رفتند.

در آزمایش‌های جداگانه‌ای روی موش‌ها، عفونت دهانی ناشی از این باکتری تبدیل راه اندازی کلونی در مغز توسط این باکتری و افزایش تشکیل آمیلوئید بتا (Aβ) شد؛ پروتئین‌های چسبنده‌ای که طبق معمولً با آلزایمر مرتبط می باشند.

تیم تحقیقاتی که توسط شرکت داروسازی کورتیزایم (Cortexyme) هماهنگ شده می بود – شرکتی که توسط نویسنده اول مقاله، استفان دامینی، تأسیس شده می بود – ادعا نکرد که شواهد قطعی برای علت‌شناسی آلزایمر را کشف کرده است. اما آشکار می بود که آنها بر این باورند که مسیر تحقیقاتی نیرومندای در این عرصه وجود دارد.

دامینی او گفت: عوامل عفونی قبلاً در پیشرفت و گسترش بیماری آلزایمر نقل شده‌اند، اما شواهد مربوط به علت آن قانع‌کننده نبوده است. اکنون، برای اولین بار، شواهد محکمی داریم که باکتری گرم‌منفی درون‌سلولی پورفیروموناس ژنژیوالیس را با پاتوژنز آلزایمر مرتبط می‌کند.

علاوه بر این، تیم تحقیقاتی آنزیم‌های سمی‌ای به نام جینگیپینز را شناسایی کردند که توسط این باکتری در مغز بیماران آلزایمری ترشح می‌شود و با دو نشانگر جداگانه این بیماری مرتبط می بود: پروتئین تاو و پروتئینی به نام یوبیکوئیتین.

اما دلنشین‌تر این که، تیم تحقیقاتی این جینگیپینزهای سمی را در مغز افرادی که هیچ زمان مبتلا به آلزایمر تشخیص داده نشده بودند نیز شناسایی کرد.

این نوشته مهم است، چون اگرچه قبلاً ربط بین پورفیروموناس ژنژیوالیس و آلزایمر نقل شده می بود، به سادگی نمی‌توان او گفت که آیا بیماری لثه علتآلزایمر می‌شود یا زوال عقل تبدیل مراقبت ضعیف از دهان و دندان می‌شود.

این حقیقت که سطح پایینی از جینگیپینزها حتی در افرادی که هیچ زمان مبتلا به آلزایمر تشخیص داده نشده بودند نیز مشاهده شد، می‌تواند نشانه‌ای مهم باشد – این که اگر آنها زیاد تر عمر می‌کردند، ممکن می بود به این بیماری مبتلا شوند.

نویسندگان در مقاله خود توضیح دادند: شناسایی آنتی‌ژن‌های جینگیپینز در مغز افراد مبتلا به آلزایمر و این چنین در افرادی که پاتولوژی آلزایمر داشتند اما تشخیص زوال عقل در آنها داده نشده می بود، مشخص می کند که عفونت مغزی با باکتری پورفیروموناس ژنژیوالیس، نتیجه مراقبت ضعیف دندانی بعد از اغاز زوال عقل یا پیامد بیماری در مرحله های پایانی نیست، بلکه یک اتفاقات اولیه است که می‌تواند پاتولوژی مشاهده‌شده در افراد میانسال را قبل از افت شناختی توضیح دهد.

علاوه بر این، ترکیبی به نام COR388 که توسط این شرکت فرموله شده می بود، در آزمایش‌های انجام‌شده روی موش‌ها نشان داد که می‌تواند بار باکتریایی عفونت مغزی ناشی از پورفیروموناس ژنژیوالیس را افت دهد و این چنین تشکیل آمیلوئید بتا و التهاب عصبی را کم کند.

باید چشم به راه بمانیم و ببینیم که تحقیقات آینده چه چیزی را در رابطه این ربط آشکار خواهد کرد، اما جامعه تحقیقاتی در این مورد محتاطانه خوش‌بین است.

دیوید رینولدز، مدیر علمی ارشد تحقیقات آلزایمر، در بیانیه‌ای اظهار داشت: داروهایی که پروتئین‌های سمی این باکتری را مقصد قرار خواهند داد، تا بحال فقط در موش‌ها سودمند بوده‌اند، اما با دقت به این که بیشتر از ۱۵ سال است هیچ درمان جدیدی برای زوال عقل اراعه نشده است، مهم است که تا حد امکان رویکردهای گوناگون را برای مقابله با بیماری‌هایی همانند آلزایمر آزمایش کنیم.