بر پایه گزارشی که در ۲۳ ژانویه در مجله «باستان‌شناسی پارینه سنگی» انتشار شد، او استدلال می‌کند که پیرسینگ لابرت (سوراخ کردن زیر لب پایین) می‌تواند علتسایش غیرمعمولی دندان‌ها شوند؛ چیزی که قبلا در تعداد بسیاری از باقی مانده مردم «پاولو» حتی در آنهایی که دندان‌هایشان به خوبی نگه داری شده می بود، دیده شده است.

سپس با اشاره به مشاهده «ساییدگی‌های عجیبی که روی دندان‌های نزدیک به گونه» در باقی مانده مردم «پاولو» دیده، می‌نویسد: «در این افراد،علاوه بر سایش طبیعی که روی سطوح جویدنی دندان‌ها وجود دارد، سایش دندان روی سطوح بیرونی “باکال” نیز دیده می‌شود. سطوح “باکال”، سطحی از دندان می باشند که به گونه‌ها نزدیکترند. به نظر من، ساییدگی این سطوحِ نزدیک به گونه زیاد همانند به سایش ناشی از سوراخ کردن زیر لب پایین یا همان “لابرت” است که پیش از این در دیگر تحقیقات زیست باستان شناسی، قوم نگاری و بالینی دیده شده می بود.»

اگرچه ویلمن اولین کسی نبوده است که فرضیه سوراخ کردن گونه را نقل کرده می بود، اما با تجزیه و تحلیل‌های جدیدی که او روی باقی مانده این دندان‌ها این چنین عکس‌های بقایایی انجام داد که نمی‌توانست آن‌ها را از نزدیک مشاهده کند، توانست در این عرصه نظریه نیرومندتری را اراعه دهد.

او این چنین به این نوشته اشاره کرد که پیرسینگ می‌تواند علاوه بر سایش سطح، به مرور زمان روی ترتیب دندان‌ها نیز تأثیر بگذارد.

پیرسینگ گونه و یک مراسم آیینی

از آنجایی که محققان پیش‌تر خراش‌های دندانی را در دندان‌های تعداد بسیاری از بزرگسالان و نوجوانان «پاولو» حتی در کودکان شش تا ده ساله شناسایی کرده‌ بودند، ویلمن این ایده را نقل کرد که این نوشته به گمان زیاد به سن افراد مرتبط بوده است؛ به عبارت دیگر این نوع پیرسینگ به گمان زیاد در جریان یک مراسم آیینی و به نشانه بزرگ شدن کودکان انجام می‌شده است.

او در توضیح می‌نویسد: «به گمان زیاد کودکان هنگامی که داخل مرحله نوجوانی می‌شدند، یک پیرسینگ در یک طرف صورت دریافت می‌کردند و در بزرگسالان هم شواهدی از وجود پیرسینگ در هر دو طرف صورتشان دیده شده است.»

با این حال این معما تا این مدت بطور کامل حل نشده است چون تا کنون هیچ زمان در محل دفن مردم «پاولو» هیچ نشانه‌ای از قطعات مرتبط با پیرسینگ دیده نشده است.

ویلمن در این باره نیز استدلال می‌کند که امکان پذیر در آن زمان زینت‌هایی از جنس چوب یا چرم برای پیرسینگ منفعت گیری می‌کردند که به مرور زمان تجزیه شدند؛ احتمالا هم مردم «پاولو» مردگان خود را با این زینت‌ها دفن نکرده باشند.

با مطرح این چنین نظریاتی، به گمان زیاد باید در این نوشته که پیرسینگ گذاشتن روی گونه یک امر مدرن است، تاملی مجدد کرد.