به گزارش sciencealert، لوک پری، دیرین‌بیولوژیست دانشگاه آکسفورد دراین‌باره او گفت: «این فسیل‌ها علاوه بر این که رنگ طلایی قشنگ و خیره‌کننده‌ای دارند، به نحوه حیرت‌انگیزی نگه داری‌شده‌اند. گویی که همین‌الان می‌توانند بلند شده و راه بیفتند.»

این‌گونه فسیل متعلق به جانوری به نام Lomankus edgecombei است که یک حیوان دریایی کاملاً تازه متعلق به رده منقرض‌شده‌ای از بندپایان به نام مگاچیرا (Megacheirans) است که بازوهای بزرگ در جلوی بدنشان برای گرفتن طعمه داشتند.

رازهای فسیل پوشیده از طلا

فسیل شدن امکان پذیر با در نظر داشتن جنس مواد اولیه زیاد سخت باشد. فرآیندها طبق معمولً باقی مانده بدن را تحت گرما ، سختی یا ترکیبی از هر دو قرار خواهند داد که این امکان پذیر تبدیل تغییرات قابل‌دقت آناتومیک شده و همین دیدن ویژگی‌های آن را دشوار خواهد کرد.

یک بستر فسیلی که ارگانیسم‌ها در آن با جزئیات زیاد دقیقی نگه داری‌شده باشند، Lagerstätte نامیده می‌شود و Lagerstätte که بستر Beecher’s Trilobite (تریلوبیت‌ها یا سه‌لَپی‌ها که رده‌ای منقرض‌شده از بندپا تبارها می باشند) باشد، به‌مراتب استثنایی و کمیاب است؛ چرا که باوجودی که ضخامت آن فقط چند سانتی‌متر است ولی در آن فسیل‌های متعدد تریلوبیت باستانی مشاهده می‌شود که بدنشان به طلای فیک تبدیل‌شده است.

پری دراین‌باره او گفت: «اکنون پیریت از طریق عکس العمل باکتری‌های کاهنده سولفات راه اندازی می‌شود؛ این باکتری‌ها مواد آلی را در غیاب اکسیژن تجزیه کرده و سولفید هیدروژن تشکیل می‌کنند. بعد‌ازآن، این ماده می‌تواند با آهن عکس العمل دهد تا پیریت (که همان سولفید آهن است)، راه اندازی شود. درنتیجه، برای راه اندازی پیریت به مواد آلی، آهن و نبوده است اکسیژن نیاز است. رسوبات حاوی فسیل‌ها، مواد آلی کم و آهن بسیاری می باشند. درنتیجه باقی مانده بدن حیوانات همانند جزایر کوچکی درجایی قرار دارند که شرایط برای راه اندازی پیریت کاملاً مناسب است.»

به گمان زیادً این حیوانات به‌صورت زنده در حجم عظیمی از زباله‌های رسوبات دچار و مدفون شده‌اند که در رویدادهای خاصی حمل شده و شرایط خاصی را تشکیل می‌کنند که علتخواهد شد تا بندپایان از بیرون به داخل پیریت بروند. نتیجه این اتفاقات، راه اندازی مجموعه‌ای از فسیل‌های L. edgecombei است که به شکلی استثنایی و به حالت سه‌بعدی نگه داری‌شده‌اند و همین بینش جدیدی از آناتومی مگاچیراها در اختیار دانشمندان قرار داده.

این جانداران کوچک واقعاً شوق‌انگیز می باشند، چون در طول وقتی زندگی می‌کردند که مگاچیراها روبه‌زوال بودند. مگاچیراها در طول دوره کامبرین (بین ۵۴۱ تا ۴۸۵ میلیون سال پیش) زیاد و متنوع بودند، اما در دوره اردویسین اولیه (بین ۴۸۵ تا ۴۴۳ میلیون سال پیش) رو به انقراض گذاشتند.

این حکایت از آن دارد که L. edgecombei یکی از آخرین گونه‌های مگاچیراها بر روی زمین بوده و بازدید آناتومی آن اطلاعات خوبی درمورد چگونگی تحول زائده‌های روی سر بندپایان و تبدیل‌شان به شاخک، انبرها و دندان‌های نیشی که امروزه روی بدن حشرات، سخت‌پوستان و عنکبوتیان دیده می‌شود، اراعه می‌دهد.

پری دراین‌باره گفت: «امروزه گونه‌های بندپایان بیشتر از هر گروه دیگر روی زمین دیده خواهد شد و یکی از کلیدهای پیروزی آن‌ها در بقا، منفعت‌گیری از سر زیاد سازگار و ضمائم آن است که به آن‌ها پشتیبانی می‌کند تا با چالش‌های مختلفی سازگار شوند.»

مطابق آنچه در فسیل‌ها مشاهده‌شده، بازوهای گیره‌ای به نام “زائده‌های بزرگ” که در دیگر مگاچیراها دیده می‌شود، در L. edgecombei ها کوچک‌شده و تحول شکل داده است و به گمان زیادً این نشان‌دهنده تحول در کارکرد آن‌ها است. پنجه مورداستفاده برای گرفتن در گونه‌های دیگر زیاد کوچک‌تر است و درعین‌حال سه زائده بلند و شلاق همانند، معروف به تاژک زیاد طویل‌تر می باشند.

ازآنجایی‌که L. edgecombei چشم نداشتند، به نظر می‌رسد که آن‌ها زیاد تر از زائده‌های بزرگشان برای حس کردن منفعت می‌بردند.

پری گفت: «فسیل Lomankus به ما مشخص می کند که مگاچیراها زمان‌ها بعد از دوره کامبرین با زائده بزرگ وحشتناک‌شان که کارکرد کاملاً متغیری داشته، به تنوع و تکاملشان ادامه داده‌اند.»