نتایج این تحقیق که روز سوم ژانویه در نشریه علمی Molecular Psychiatry انتشار شده به مطالعه «اپی ژنتیک» (Epigenetics) سلول‌های اسپرم پدرانی پرداخته که در دوران کودکی در معرض استرس زیاد قرار گرفته بودند.

اپی ژنتیک مطالعه‌ای است که در پی یافتن تاثییر رفتارها و محیط زندگی انسان‌ها بر تحول در نحوه کارکرد ژن‌های آنهاست. تحقیقات مشخص می کند که تجارب و محیط زندگی افراد می‌تواند «تغییرات اپی‌ژنتیکی» را روی دی‌ان‌ای (DNA) تشکیل کند، که سپس می‌تواند فعالیت ژن را تحول دهد.

مطالعه تازه سلول‌های اسپرم ۵۸ فرد را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد. آنها پدرانی بودند که اکثر آنها در اواخر دهه ۳۰ تا اغاز ۴۰ سالگی خود بودند.

تیم تحقیقاتی برای اندازه‌گیری استرس دوران کودکی شرکت‌کنندگان، از مقیاس تروما و پریشانی (TADS)، سوال‌نامه‌ای تثبیت‌شده که از افراد در رابطه خاطرات غفلت عاطفی یا فیزیکی، و این چنین آزار عاطفی، فیزیکی یا جنسی سوال می‌کند، منفعت گیری کرد.

تجزیه و تحلیل نتایج نشان داد که اسپرم مردانی که نمرات بالایی داشتند در قیاس با اسپرم مردانی که تروما و صدمه کمتری گزارش کردند، مشخصات اپی‌ژنتیکی متغیری داشتند. این مشخص می کند که تغییرات اپی‌ژنتیکی در طول زمان، علی‌رغم گذشت چندین دهه از رویدادهایی که در ابتدا علتایجاد آن‌ها می‌شد، ادامه می‌یابد.

با این حال، دقت به این مسئله مهم که این عرصه تحقیقاتی تا این مدت در مرحله های ابتدایی است، مشاهده تغییرات اپی‌ژنتیک در اسپرم لزوماً به معنی انتقال این تغییرات به کودکان نیست و این اتفاق به گفتن یک گمان قابل دقت هم چنان نقل است.

یقیناً دکتر جترو توولاری، سرپرست این تیم تحقیقاتی و استادیار گروه پزشکی بالینی در دانشگاه تورکو فنلاند، او گفت: «هر چند که تا این مدت قطعی نشده است که تغییرات اپی‌ژنتیکی لزوما از والدین انسان به فرزندانشان منتقل شود ولی در مدل‌های حیوانی آزمایش شده از جمله در رابطه کرم‌ها و موش‌ها این نتیجه به دست آمده است.»