محسن قصابیان از دهه ۱۳۷۰ داخل عرصه بازیگری شد و تحصیلات خود را در رشته بازیگری و کارگردانی در دانشگاه هنر به آخر رساند. او زیاد تر در تئاتر فعالیت داشته و در طول همه این سال‌ها فقط در پنج تاثییر سینمایی وجود داشته که نشام از گزیده‌کاری او می‌دهد. علاوه بر بازیگری، او کارگردانی تئاتر و را نیز در کارنامه خود دارد. اما شهرت قصابیان زیاد تر با نقش شهید ستاری در فیلم «منصور» اوج گرفت، اما درخشش او تنها به سینما محدود نمی‌شود و با سریال «داریوش» نشان داده که در ایفای نقش‌های ضدقهرمانی هم توانمند است.

نقش اختصاصی در فیلم منصور

در “منصور” ما با یک فرمانده نیروی هوایی طرف هستیم که از زنش سخن حساب می‌برد و مرد خانه است. او در فیلم هم یک فرمانده با ابهت است که پلمپ دادستانی سرزمین را با یک میله می‌شکند و از آن به گفتن «یک مشکل ساده» یاد می‌کند و هم مردی میانسال است که در خانه همانند یک پسربچه پرشور و شوق عاشق ماکت‌های هوایپمایش است و با آنها سرگرم می‌شود. نشان دادن انواع خصوصیات اخلاقی ستاری و نشاط‌ها و غصه‌هایش و حتی کل‌کل‌هایش در گفتگو با مردم عادی، کاری کرده که این قهرمان قابل لمس باشد.

بازیگر نقش ستاری نیز توانسته تا جای ممکن این نقش را در بیاورد. قصابیان که از قدیمی‌های تئاتر و تلویزیون است با گریم نسبتا سنگینی که رویش انجام شده، نقش یک فرمانده ارتش را خوب بازی می‌کند و دل‌نگرانی‌ها و نشاط‌های ستاری را به ما منتقل می‌کند. یکی دیگر از نکات برجسته بازی او در این فیلم، توانمندیاش در به‌عکس کشیدن تضاد‌ها و سختی‌های روانی شهید ستاری می بود. در صحنه‌هایی که ستاری باید بین تصمیم‌های نظامی سخت و احساسات خانوادگی خود توازن تشکیل کند، قصابیان از بعد این چالش‌ها تا نزدیک به بسیاری برمی‌آمد. بازی او در این نقش علتشد تا زیاد تر منتقدانی که در ابتدا به کلیت فیلم انتقاد داشتند، نتوانند از توانمندی قصابیان در ایفای این نقش چشم‌پوشی کنند. 

بهرام؛ یک ضد قهرمان دلنشین در «داریوش» 

رضا صائمی درمورد کاراکتر بهرام با بازی محسن قصابیان در سریال داریوش می‌نویسد: فارغ از نقد ساختار فرمی و سویه‌های مضمونی سریال «داریوش» که در جای خود باید از آن سخن او گفت نمی‌توان از کیفیت بازی «محسن قصابیان» این سریال در نقش «بهرام» به راحتی گذشت. احتمالا با اهمیت ترین برگ برنده سریال معارفه اوست که یقیناً سبقه تئاتری دارد و مدرس سینماست. او با فهمیدن درست از کاراکتر بهرام و تضاد‌ها و پیچیدگی‌های آن به خوبی از بعد نقش برآمده، می‌داند کجا سکوت کند و بازی درون‌گرایانه داشته باشد و کجا بازی پراکت بیرونی تا خشم و عصیان خود را در کنشی طغیان‌گرانه به نمایش بگذارد. گاه به لاتی جوانمرد همانند می‌شود و گاه به یاغی بی‌رحم که همه از او حساب می‌برند و می‌ترسند.

ضدقهرمانی که این‌روز‌ها از ایرانی‌ها دلبری می‌کند

به باور این منتقد سینما، آنچه این کاراکتر را به رغم منفی بودن آن که تا مرز منفور شدن هم پیش می‌رود، دلنشین و دیدنی می‌کند بازی مقتدرانه اوست. بازی با چشم‌ها و منفعت گیری دراماتیک از میمیک صورت به اختصاصی نگاه‌های نافذی که دارد به این کاراکتر کاریزما و اقتداری می‌بخشد که هنگامی در صحنه وجود دارد در کانون قاب قرار گرفته و صحنه را تصاحب می‌کند. چنان که همه حواس مخاطب به او و کلام و کنش‌هایش جلب می‌شود و کاراکتر‌های قصه هم در حاشیه او که نقطه مرکزی صحنه است قرار می‌گیرند. 

بهرام نه یک تیپ آشنای پدرخواندگی و مافیایی که شخصیت منفی چندلایه و مقتدری است که به میانجی بازی خوب محسن قصابیان هویت می‌یابد. تبحر او در دیالوگ‌گویی و بالا و پایین بردن و کنتراست صدا و مکث و اکت‌های به هنگامی که دارد به علاوه ژست‌های مردانه همانند شکل سیگار کشیدنش جهت شده بهرام به یک ضدقهرمان کاریزماتیک و اثرگذار تبدیل شود که گویی همه شخصیت‌های قصه از او حساب می‌برند؛ کلام و نگاه نافذ به همراه زبان بدن مشابه با کنش موقعیت.

ضدقهرمانی که این‌روز‌ها از ایرانی‌ها دلبری می‌کند

گرچه نقش، بی‌رحم و هیولاصفت است، اما بازی بازیگرش به کاراکتر سویه‌های کاریزماتیک می‌بخشد. هر چه مقدار قصه پیش می‌رود و او در موقعیت‌های مخاطره‌آمیزتری می‌افتد و جولان می‌یابد زیاد تر می‌توان به توانایی بازیگری محسن قصابیان پی برد که مشخص می کند نقش، کوچک و بزرگ وجود ندارد بلکه بازیگران، کوچک و بزرگ وجود دارند. بازیگر قوی به نقش مختصر هم اعتباری بلند می‌بخشد و آن را به خاطره‌ای ماندگار در حافظه مخاطب بدل می‌کند.