برای نمونه، در روزهای تازه، صولت مرتضوی، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی، در یک سخنرانی او گفت: «از بدو امر تلاش دولت سیزدهم بر این است که بخشی از مشکلات را در حوزه اداری و کارگری رفع کند، به طوری که در دو سال قبل بالغ بر ۸۴ درصد حقوق و مزایا افزایش یافت».

اما آیا این اعداد و درصدهای اظهار شده می‌تواند بحران معیشتی طبقه‌ی کارگر را بپوشاند؛ آیت اسدی (عضو مهم کارگری شورایعالی کار) در جواب به الزام‌های افزایش دستمزد کارگران بر پایه قانون اشاره کرد و او گفت: تا این مدت جلسات عملی و رسمی دستمزد ۱۴۰۳ در صحن شورای‌عالی کار اغاز نشده است؛ فقط در یک جلسه او گفت و گو مزد منطقه‌ای نقل شد که به نتیجه نرسیدیم و نوشته به کمیته دستمزد احاله شد که در آنجا هم مساله مردود دانسته شد.

او اصرار کرد: ما هم چنان چشم به راه راه اندازی جلسه شورای‌عالی کار هستیم؛ ماه قبل نشست شورایعالی کار راه اندازی نشد درحالیکه قرار می بود این نشست‌ها ماهانه راه اندازی بشود.

اسدی در ربط با نحوه افزایش دستمزد و این که کدام فرمول برای افزایش مزد ۱۴۰۳ عادلانه و رضایت‌قسمت است؛ او گفت: الان همه می‌دانیم که سفره جامعه‌ی مزدبگیر سرزمین به شدت کوچک شده است و لاجرم هر فرمولی که نظر کنند و در دستور کار قرار دهند، در عمل باید بتواند موثر باشد؛ عددها و درصدها روی کاغذ هیچ کاری نمی‌کنند؛ فرمولی مهم است که بتواند در عمل سفره‌ها را از آب رفتن نجات دهند و رضایت جامعه حقوق‌بگیر سرزمین را جلب کند.

به حرف های این نماینده کارگری، مساله فقط به سفره‌ها و آب رفتن سبد خرید کارگران محدود نیست؛ ناکافی بودن دستمزد جهت تنزل شدید انگیزه کارگران و منفعت‌روی تشکیل شده است و به این علت فقط یک فرمول موثر و رضایت‌قسمت برای افزایش دستمزد می‌تواند منفعت‌وری را به تشکیل سرزمین برگرداند.

اسدی در ادامه با گفتن این که «سیاست‌های مزدی دولت‌ها در دهه‌های تازه نتوانسته رضایت نیروی کار را جلب کند و منفعت‌وری تشکیل را بالا ببرد» در ادامه گفت: از قضا کاملاً برعکس عمل کرده‌اند؛ اکنون ما از دولت یا وزیر کار یا هر مقام مسئولی که ادعا می‌کند «نه ما دستمزد را به مقدار کافی و رضایت‌قسمت افزایش داده‌ایم» دعوت می‌کنیم نه در گفتگو با رسانه‌ها بلکه در نشست‌های شورای‌عالی کار این نظرات را اراعه کنند؛ ما هم از کارشناسان خبره دعوت می‌کنیم تا این نظرات را بشنوند و قضاوت کنند؛ آقایان باید بدانند آنچه اهمیت دارد داده‌های آماری واقعی‌ست نه شعار و گفتاردرمانی.

او افزود: یک هنگامی هست ما فقط می‌خواهیم با گفتاردرمانی فضای جامعه را به زعم خودمان آرام کنیم، اما یک هنگامی هم هست که می‌خواهیم رضایت واقعی جامعه مقصد را جلب کنیم؛ برای جلب رضایت کارگران، استناد به این درصدها بدون دقت به حقیقت‌های عینی زندگی، اصلاً کار امد نیست.

عضو کارگری شورای‌عالی کار با گفتن این که «چندین سال است که شعار سال، رونق تشکیل و منفعت‌وری‌ست»؛ تصریح کرد: برای رسیدن به رونق تشکیل، تامین معاش کارگران بیشترین اهمیت را دارد؛ دولت‌ها می‌آیند و می‌روال و هر دولتی، همه تقصیرات را برگردن دولت قبل می‌اندازد و تصمیمات مدیران قبلی را زیر سوال می‌برد اما ما به این اظهارات اهمیت نمی‌دهیم؛ برای ما آنچه مورد قیمت است، واقعی دیدن سفره‌های کارگران است؛ این که ببینیم در این دو سال یا چند سال، گوشت چه مقدار گران شده، مرغ چه مقدار گران شده، هزینه‌های مسکن چه مقدار رفته بالا، هزینه‌های آموزش فرزندان کارگران چه مقدار رفته بالا و …..

او در ادامه گفت: اگر سفره‌های کارگران و هزینه‌های زندگی را «واقعی» ببینیم، به بیراهه نمی‌رویم و در رسیدن به رونق تشکیل موفق می‌شویم؛ اما اگر نه، بازهم جستوجو شعار درمانی و درصدسازی باشیم، نارضایتی کارگران ادامه خواهد داشت و حالت بغرنج اقتصاد سرزمین تحول نخواهد کرد. این خطر هم هست که روز به روز اوضاع بدتر بشود.

«با این سیاست‌های مزدی نیروی کار ارزشی سرزمین از دست می‌رود»؛ اسدی با گفتن این نوشته افزود: دلسردی نیروی کار ماهر و متخصص و موج سنگین مهاجرت متخصصان، نتیجه‌ی همین سیاست‌ها است؛ کارگرانی نیز که راهی برای فرار از این شرایط ندارند با رغبت و انگیزه کار نمی‌کنند؛ مجبورند به یک حقوقِ غیرواقعی که هزینه‌های نصف ماه هم نیست تن دردهند.

این فعال کارگری، یکی دیگر از مشکلات و عواقب دستمزدِ ناعادلانه و غیرواقعی را «گمان ورشکستگی سازمان تامین اجتماعی» دانست و در این رابطه او گفت: حقوق غیرواقعی و ناعادلانه، ورودی‌های ماهانه سازمان تامین اجتماعی را افت می‌دهد و همانطور که امروز می‌بینیم این سازمان دیگر توان انجام تعهدات قانونی خود را نخواهد داشت؛ با استمرار سیاست‌های فریز مزدی، بحران ورشکستگی سازمان تامین اجتماعی تشدید خواهد شد.

اسدی در ادامه در ربط با ادعای وزیر کار مبنی بر افزایش ۸۴ درصدی حقوق و مزایای کارگران در دو سال قبل او گفت: امروز فاصله حقوق‌ها با خط فقر زیاد زیاد است؛ دو برابر این حقوق هم به خطر فقر نمی‌رسد؛ افزایش حقوق‌ها و تناسب آن با هزینه‌های زندگی اظهرمن‌الشمس است؛ مصوبه‌های مزدی شورای عالی کار هم اشکار است و می‌توان افزایش دستمزد دو سال تازه را جمع زد؛ اما یک جمع ساده، همه حقیقت‌ها را نمی‌رساند؛ یقیناً در رابطه کارگران دیگر سطوح، افزایش تجمیعی دستمزد زیاد کمتر از این سخن‌ها بوده است و باید بدانیم نیروی ارزشی و منفعت‌ور سرزمین، در همین طیف دیگر سطوح قرار دارد.

او اصرار کرد: کارگران دیگر سطوح، کارگران متخصص و ورزیده می باشند که تشکیل را به پیش می‌برند اما سیاست‌های مزدی سال‌های تازه فاصله‌ی دیگر سطوح و حداقل‌بگیری را تقریباً از بین برده و با این تخریب، انگیزه کارگران متخصص سرزمین نیز از بین رفته است.

نماینده کارگران در شورای عالی کار با گفتن این که «آنچه برای کارگران مهم است، آورده‌ی ریالی افزایش دستمزد است و با این درصدها سفره‌ها پر نمی‌بشود» او گفت: مگر همان افزایش ۵۷ درصدی مزد ۱۴۰۱ که مدام روی آن مانور خواهند داد، چه مقدار آورده‌ی ریالی داشت؟ فقط یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان! در همین زمان اجاره‌خانه، چهار یا پنج برابر این رقم اضافه شده است؛ یعنی الان کارگری که خانه ندارد و مستاجر است، باید کل یک حقوق کامل را برای اجاره خانه بدهد، آن زمان هزینه‌های روزمره‌ی زندگی را ناچار است با اضافه‌کار یا کارکردن در اسنپ و مسافرکشی تامین کند! در این اوضاع، آن یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان افزایش مزد، واقعا چه مقدار موثر بوده است؟!