یکی از با اهمیت ترین او گفت و گو هایی که در طول سال سینمایی طبق معمول رخ می‌دهد و حواشی تعداد بسیاری را به‌وجود می آورد؛ افزایش قیمت بلیت سینماها در سراسر سرزمین است. هرچند افزایش قیمت بلیت می‌تواند در کشوری که با تورم‌های آنی همراه است یک امر عادی باشد و برای اکثر سینماگرانی که صنعت سینمای خود را با سینمای جهان از جمله هالیوود قیاس می کنند مساله‌ای کاملاً منطقی به شمار رود اما این چنین افزایش قیمت هایی می تواند کمکی به اقتصاد دست و پا شکسته سینمای ایران داشته باشد؟

به تازگی سخنگوی انجمن سینماداران در خبری اظهار کرده که قرار است سینماهای سرزمین با افزایش قیمت فروش بلیت همراه باشد؛ یقیناً این افزایش قیمت را می‌توان به نوعی یک افزایش قیمت شناور دانست به نوعی که قیمت بلیت سینماها در روزهای پنجشنبه و جمعه به خصوص در ساعت های اوج به ۸۰ هزار تومان خواهد رسید اما این قیمت روزهای شنبه، یکشنبه و چهارشنبه ثابت بوده و مطابق روال قبل محاسبه می‌بشود و در روزهای دوشنبه و سه شنبه به طور نیم بها خواهد می بود. در نگاه اول وقتی که به افزایش‌ها و افت‌های این چنین خبری نگاه می کنیم اولین موردی که به ذهن می رسد این است که چه خوب در اکثر روزهای هفته قیمت بلیت سینماها مناسب است و مخاطبان می توانند برای دیدن فیلم های خود به سینما بروند، حتی ۲ روز در هفته هم قیمت ها نیم بها است. اما مساله این است که چند درصد از مخاطبان در طول هفته زمان سینما رفتن دارند؟

سینما رفتن در قبل نه چندان دور یک تفریح خانوادگی به شمار می رفت؛ یعنی یک خانواده قشر متوسط جامعه که به جستوجو برنامه ریزی برای تفریح تعطیلات آخر هفته خود می بود سینما رفتن را حتما اولین انتخاب خود در نظر می گرفت؛ جدا از این که یک خانواده نسبت به سلیقه‌اش چه فیلمی را انتخاب می‌کرد اما با دقت به هزینه‌های مقرون به صرفه این تفریح حتما تماشای یک فیلم در سینما را در برنامه خود می گنجاند.

اما چند سالی است که خانواده ها با دقت به افت قوت خرید خود در جامعه، سینما و فیلم دیدن را در برتری آخر خود قرار داده اند. چرا که هزینه یک تفریح ۴ ساعته برای یک خانواده ۴ نفره زیاد بالا است؛ اکنون فکر کنید که قیمت بلیت سینما برای هر نفر ۸۰ هزار تومان است هرچند این قیمت برای روزهای پنجشنبه و جمعه و در ساعت های اوج در نظر گرفته شده اما در همین روزها و ساعت های اوج است که یک خانواده می تواند برای تماشای یک فیلم در کنار هم به سینما بروند. در طول هفته زیاد کم پیش می آید تا افراد بتوانند فعالیت شغلی خود را به موقع به آخر برسانند و در زمان مناسب برای تماشای فیلم به سینما بروند تازه اگر زمان کافی نیز داشته باشند در طول روز آنقدر خسته می باشند که دیگر توانی برای تماشای یک فیلم ندارند.

این که مخاطب برای تماشای فیلم در سینما جدا از هزینه بلیت چه هزینه های فرد دیگر خواهد داشت؛ پیش از این در گزارش های دیگر انتشار شده و ثابت شده که کمتر خانواده ای توان پرداخت این چنین هزینه ای را خواهند داشت. درکنار آن انتخاب ساعت اوج برای افزایش قیمت برعهده سینمادار است؛ یعنی سینمادار این حق را دارد که قیمت بلیت سینمای خود را از اولین سانس تا آخرین سانس در روزهای پنجشنبه و جمعه ۸۰ هزار تومان در نظر بگیرد!

چندین دفعه از تهیه‌کنندگان و یا سینماداران پرسیده شده که آیا افزایش قیمت بلیت سینماها با دقت به درآمدهای افراد جامعه قانع کننده است؟ اما تنها جوابی که در این عرصه داده می‌بشود این است که به سینمای جهان نگاه کنید، یا در آمریکا قیمت بلیت سینما n دلار است اما در ایران حتی به یک دلار هم نمی رسد، یا هزینه تشکیل در سینمای ایران افزایش اشکار کرده و این افزایش هزینه باید از طریق افزایش قیمت بلیت تامین بشود، یا سینماداری زیاد هزینه بر است بعد باید به نوعی هزینه های مورد نظر تامین بشود. اما مسئله مهم این است که مگر سینمای ایران قابل قیاس با سینمای آمریکا است؟ مگر این چنین گردش مالی عظیمی در سینمای ایران نیز وجود دارد؟

در طول یک سال قبل؛ تنها چند فیلم که حتی تعداد آنها به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد توانستند فروش قابل توجهی داشته باشند. فیلم هایی که توانستند مخاطب را به سالن های سینما کشانده و فضایی را تشکیل کنند تا مخاطب به این فکر کند که فیلم قیمت هزینه ای را که کرده داشته است. اما مگر مخاطب به همه فیلم هایی که اکنون در سینمای ایران اکران می بشود این چنین نگاهی دارد؟ بدون تعارف مخاطب امروز سینمای ایران ترجیح می‌دهد، صبر کند تا فیلم مورد نظر اکران آنلاین بشود و با مبلغی زیاد پایین تر و در شرایط بهتری همانند منزل از تماشای فیلم های مورد نظر لذت ببرد.

بهتر است صادق باشیم و او گفت و گو لذت تماشای فیلم در سالن سینما را کنار بگذاریم، چرا که اکثر فیلم هایی که در سینمای ایران تشکیل می بشود فیلم های آپارتمانی بوده که نه تنها در یک تلویزیون ساده بلکه روی یک لپ تاپ هم می توان به همان اندازه سالن سینما از دیدن آن‌ها لذت برد. مگر سینمای ایران فیلمی در سطح «اوپنهایمر» می سازد که برای لذت بردن از نمود های اختصاصی بصری آن مخاطب حتما باید به سینما برود؟

در نهایت باید او گفت با دقت به نوع استقبالی که طی یک سال قبل از سینمای ایران شده است، با افزایش قیمت بلیت سینماها با کم شدن شدید مخاطب روبه رو خواهیم می بود و بیشتر از پیش به اقتصاد سینمای ایران لطمه داخل خواهد شد.