احتمالا باورش برای برخی از والدین سخت باشد اما باید پذیرفت که کودکان بر خلاف فکر رایج پدر و مادرها، استرس را توانایی می‌کنند. زیاد تر والدین، دنیای کودک را دنیایی پر از شور و نشاط و بدون هرگونه استرس و نگرانی می دانند و از آن جا که خودشان از فرزندان شان محافظت و مراقبت و نیازهایشان را تامین می کنند، زیاد به عوامل استرس‌زا توجهی ندارند. برخی از آن ها باورشان نمی بشود کودکان هم با مشکلی به نام استرس درگیربشوند اما روان شناسان حوزه کودک نظر فرد دیگر دارند. مطابق آخرین تحقیقات، زیاد تر از ۲۰ درصد کودکان چهار سال به بالا با این مشکل دست و پنجه نرم می کنند و بی توجهی والدین، علتحل نشدن این مشکل روانی شان می بشود که آینده کودک را با خطراتی روبه رو می کند. در ادامه مبحث، چند مسئله درمورد علایم و پیشنهاد هایی برای افت استرس کودکان نقل می‌بشود.

از کجا بفهمم که کودکم استرس دارد؟

استرس در کودکان کم سن و سال می تواند به طور مکیدن شست، ناخن جویدن، انگشت در بینی کردن، شب ادراری و… باشد اما در کودکان بزرگ تر می تواند به شکل پرخاشگری، بدزبانی، اذیت کردن دیگران، کابوس دیدن، افترا گفتن، بی نظمی، نداشتن مطمعن به دیگران و… خود را نشان دهد.با دقت به اهمیت این نوشته، این سوال پیش می آید که چطور می توان به افت اضطراب و استرس کودک پشتیبانی کرد؟

درمورد هراس‌ هایش با او سخن بگویید کنید

هنگامی می ترسیم از روبه رو با عوامل هراس خود اجتناب می کنیم، در صورتی که اجتناب از این شرایط، استرس انسان را افزایش می دهد. در عوض اگر کودک در روبه رو با هراس خود قرار گیرد، یاد خواهد گرفت در طول زمان به طور طبیعی استرس خود را افت دهد. بدن نمی تواند برای زمان زمان زیاد طویل مضطرب بماند، به این علت سیستمی برای افت استرس در این شرایط وجود دارد که بدن را آرام می کند.

حواس‌تان باشد که مثبت‌ نگر بشود

یکی دیگر از عوامل استرسی شدن کودکان، دید منفی آن ها به زندگی است. اگر شما مثبت نگر باشید، فرزند شما هم این چنین خواهد شد. به او بگویید باید در انتظار اتفاق های مثبت زندگی باشد تا با خیال آسوده تری به رشد استعدادهایش بپردازد. به قول معروف، جلوی کودکان به طور همیشگی فال بد نزنید که تو نمی توانی و نمی بشود و … .

به او مطمعن بدهید که ملزوم نیست بهترین باشد

تعداد بسیاری از ما فکر می کنیم ملزوم است فرزندان ما در عرصه های ورزشی، مدرسه و عملکردهای گوناگون مدام موفق باشند اما بعضی اوقات اوقات فراموش می کنیم بچه ها باید کودکی کنند. کارکرد فرد در مدرسه را نمرات تعیین می کنند نه لذت بردن از یادگیری. مهم است که فرزندتان را به تلاش زیاد تر تشویق کنید اما به همان اندازه مهم است که اشتباهات و نواقص وی را بپذیرید و فهمیدن کنید. کودک تان باید بداند هر انسانی در برخی حوزه ها ضعیف است. استرس در کودکانی که حس می کنند باید در همه حوزه ها بهترین باشند، خسته کننده و نومید کننده است.

خودتان استرسی نباشید

کودکان به والدین خود نگاه می کنند تا بدانند چه واکنشی در هر موقعیتی باید داشته باشند. همه ما تا به حال با این صحنه روبه رو شده ایم که کودکی در حال دویدن زمین می خورد. اولین حرکت او این است که به والدینش نگاه کند و اگر آن ها را دلواپس ببیند، گریه می کند به این علت که کودک ناخودآگاه برای نحوه برخورد در هر موقعیتی، از والدین راهنمایی می گیرد. کودکان در همه سنین پیرو احساسات والدین خود می باشند. اگر شما مضطرب هستید، فرزند شما مضطرب می بشود. به این علت هنگامی می خواهید اضطراب کودک خود را افت دهید، باید اضطراب خود را مدیریت کنید.

سوال کنید که چرا استرسی می‌ بشود؟

اگر فرزندتان به شما می گوید که نگرانی یا ترسی دارد، نگویید: «نه تو نباید بترسی» یا «تو مشکلی نداری که بترسی» . این به فرزند شما پشتیبانی نمی کند. در عوض، این گمان وجود دارد فرزند شما به این باور برسد که شما اصلا به او اهمیت نمی دهید یا او را فهمیدن نمی کنید. به جای این جملات، ازمایش ها فرزندتان را با گفتن این که «به نظر می آید ترسیده باشی، چه چیزی تو را دلواپس کرده؟» فهمیدن کنید و سپس او گفت و گو و او گفت‌و‌گو درمورد احساسات و هراس فرزندتان را ادامه دهید.

مطمعن به نفس‌اش را بالا ببرید

کودکان تحت شرایط تنش‌زا امکان پذیر در افکار منفی و انتقاد از خود گم شوند یعنی بر نیمه خالی لیوان و نگرانی درمورد وقایع آینده تمرکز کنند. هرچه زیاد تر بتوانید بر ویژگی های مثبت فرزندتان و نقاط قوت وی اصرار کنید، زیاد تر آن را به فرزندتان یادآوری می کنید که با تلاش به خواسته هایش در آینده خواهد رسید. تعریف و تمجید از کودک اگر واقع بینانه و بر مبنا نقاط قوتش باشد، تاثییر بسیاری در افزایش مطمعن به نفس و افت استرس او خواهد داشت.

سرگرمی برایش تشکیل کنید

کودکان به اسایش نیاز دارند. متأسفانه بعضی اوقات اوقات حتی فعالیت های سرگرم کننده همانند ورزش، بیشتر از آن که سرگرم کننده باشد، بر موفق یا موفق نشدن در آن اصرار می بشود و والدین از فرزند خود می خواهند برای کسب پیروزی در آن تلاش کند. شما باید در طول هفته فعالیت هایی را که برای فرزند شما فقط جنبه سرگرمی دارد، تدارک ببینید. این امکان پذیر شامل برنامه ریزی روزانه برای کودک شما باشد که با اسباب بازی یا بدون آن بازی کند، یک ورزش (بدون آن که رقابتی باشد) انجام دهد یا نقاشی کند.

از پاداش دادن به موقع غافل نشوید

هر زمان که کار درستی انجام می دهد، وی را با ستایش، در بغل گرفتن یا حتی هدیه دادن چیزهای کوچک همانند یک برچسب یا برخورد محبت آمیز پاداش دهید. این روش، دادن رشوه نیست بلکه انگیزه ای برای فرزندتان است تا خود را در موقعیت های گوناگون قرار دهد و زیاد تر به فکرانجام کارهای درست باشد. اگر رفتارهای توام با پاداش داشته باشید، فرزند شما فعال تر خواهد شد.