اکنون پژوهشگران روشی را ابداع کرده‌اند که با تجزیه و تحلیل آن صداها، تشخیص می‌دهد که فرد به کجا نگاه می‌کند.

اگرچه ما آگاهانه صداها را نمی‌شنویم، اما می‌توان آنها را توسط یک میکروفون زیاد حساس که در کانال گوش قرار داده می‌بشود، دریافت کرد.

پروفسور جنیفر گرو، دانشمند ارشد این مطالعه معتقد است که این حرکات امکان پذیر وقتی رخ دهند که حرکات چشم، مغز را تحریک می‌کند تا عضلات گوش میانی یا سلول‌های موی گوش را منقبض کند. اولی به افت صداهای بلند پشتیبانی می‌کند، در حالی که دومی صداهای آرام را تحکیم می‌کند.

این تنظیم و ترتیب می‌تواند به ما پشتیبانی کند تا با تنظیم خودکار حساسیت شنوایی خود بر پایه آنچه به آن نگاه می‌کنیم، محیط اطراف خود را فهمیدن کنیم.

در آزمایش تازه، تیم گرو و پروفسور کریستوفر شرا از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی ۱۶ بزرگسال (همه انها با قوت بینایی و شنوایی خوب) را برای انجام یک آزمایش ساده به کار گرفتند.

داوطلبان با ردیابی بصری، حرکات یک نقطه سبز روی صفحه رایانه را بدون حرکت سر خود اغاز کردند. همانطور که آنها این کار را انجام می‌دادند، یک دوربین ردیابی چشم جهت نگاه آنها را ثبت می‌کرد، در حالی که میکروفون‌های حاضر در کانال گوش آنها صداهای گوش آنها را ضبط می‌کرد.

هنگامی که ویدیوهای چشم و صدای ضبط شده گوش متعاقباً پیگیری شدند، اشکار شد که حرکات چشم در جهات خاص انواع خاصی از صداهای گوش را تشکیل می‌کنند.

به این علت دانشمندان فقط با شناسایی نوع صدای گوش هر شرکت‌کننده توانستند تشخیص دهند که نگاه وی به کجا متمرکز شده است.

این چنین می‌توان معکوسِ این کار را انجام داد. محققان توانستند با ردیابی جهت نگاه داوطلبان تشخیص دهند که گوش‌های وی چه نوع صداهایی تشکیل می‌کند.

امید است که یافته‌های این تیم به فهمیدن بهتر ادراک انسان پشتیبانی کند و به گمان زیادً تبدیل آزمایش‌های شنوایی دقیق‌تر و آموزنده‌تر بشود.

این مطالعه در مجله National Academy of Sciences انتشار شده است.