محمدحسن قدیری ابیانه، فعال سیاسی اصولگرا در یک نشست خبری اظهارات عجیبی کرده است.

قسمت‌های مهم اظهارات او را در ادامه می‌خوانید:

می‌گویند ما این همه نفت داریم چرا اوضاع سرزمین این است و اگر سهم هر ایرانی را از فروش نفت بدهند و اختلاس نشود کلی پول گیر مردم ایران می‌آید. سوال من این است مگر ما چه مقدار نفت می‌فروشیم و چه مقدار از این محل درآمد داریم.

 اگر فکر کنیم که تحریمی وجود ندارد و ما می توانیم همانند شرایط غیرتحریم ۲.۳ میلیون بشکه نفتمان را کامل بفروشیم و پول آن را هم کامل بگیریم که تا حدودی اکنون به این مقدار فروش هم نزدیک شده‌ایم، سرجمع می‌بشود ۱۰۰ هزار میلیارد تومان و اگر این پول را بین مردم تقسیم کنیم، سهم هر ایرانی ۱.۱ میلیون تومان می‌بشود.

برخی هم کره جنوبی را مثال می زنند که جمعیت شبیهی داریم و ذخایر آنچنانی ندارند و با هم خودروسازی و … را اغاز کردیم، اما آنها کجا می باشند و ما کجا هستیم و در جواب سوال من این است یک کره‌ای چه مقدار کار می کند و یک ایرانی چه مقدار؟ ساعت سودمند کار در کره جنوبی ۹.۵ ساعت و در ایران ۲۲ دقیقه است و این یعنی یک کره‌ای معادل ۲۴ ایرانی کار می‌کند. علاوه بر این کار سخت، زیاد کم توقع هم می باشند و تعداد بسیاری در آپارتمان‌های ۱۵ متری و ۱۷ متری سکونت دارند.

برخی افراد تا او گفت و گو کار و تلاش و … می‌بشود، او گفت و گو آقازاده ها را به بین می‌کشند، قطعا ما هم از این نوشته غمگین هستیم و باید برخورد بشود، اما حقیقت این است این سوءاستفاده‌ها انچه که رسانه‌های غربی و فضای مجازی اغراق آمیز روی آن مانور خواهند داد، نیست.

اولا تورم دست دولت ها نیست! وگرنه هر دولتی سریعا بخشنامه می‌کرد که تورم صفر بشود. 

هنگامی مقام معظم رهبری روی خرید کالای ایرانی اصرار دارند حتما فهمید الزام آن می باشند و افرادی که کالای خارجی و وارداتی را ترجیح خواهند داد در شکل گیری این ناطرازی ارزی و افزایش تورم دخیل اند، چون برای این کالاها ارز هزینه شده است.

 در ایران کمتر فردی حاضر است این از خودگذشتگی را داشته و کالای با کیفیت پایین ایرانی را به کالای باکیفیت خارجی ترجیح دهد و همین می بشود که حالت اقتصاد ما همین است و توقع داریم شرایطمان همانند ژاپن باشد.

 با شرایط جاری و مقدار درآمد و … باید حالت زندگی خودمان را به کشورهایی همانند هند و بنگلادش و پاکستان قیاس کنیم. اگر از کالای ایرانی حمایتکردیم و ساعات کار و تلاشمان را افزایش دادیم آن زمان باید سطح زندگی خودمان را با ژاپن و آلمان قیاس کنیم.

برخی ایران را با آلمان قیاس می‌کنند و این در حالیست که مردم آلمان زیاد زیاد تر از ایرانیان کار و تلاش می‌کنند. سپس از جنگ جهانی دوم آلمان زیاد فقیر می بود وفقط زنان آلمانی روزانه ۱۲ ساعت کار کرده که فقط ۱۰۰ گرم نخود به گفتن درآمد بگیرند و با این سختی کار پیشرفت کردند والان هم که پیشرفت کرده‌اند باز با همان سختی کار می‌کنند و این قیاس‌ها وقتی درست است که پا به پای آنها کار کنیم.

در احادیث داریم که بهترین تفریح کار است اما در نظر ما ایرانی ها بهترین کار تفریح است و این است که حالت ما به این شکل درآمده است.

 اگر رفاه زیاد تر می خواهیم باید تلاش بیشتری هم کنیم و باید فرهنگ کارمان را تحکیم کنیم.

برخی به طور اغراق آمیز گفتن می کنند که همه اموال سرزمین اختلاس شده و اگر این مبالغ به هر ایرانی داده می شد ایران گلستان می‌شد و شعار خواهند داد ” اگه اختلاس ها کم بشه، مشکل ما حل میشه” درحالیکه سهم هر ایرانی از اختلاس سه هزار میلیارد تومانی فقط ۳۷ هزار تومان می‌بشود و اگر سهم هر ایرانی از همه اختلاس‌های صورت گرفته تا به امروز را حساب کنیم نزدیک به ۱۰۰ هزار تومان به ازای هر نفر می بشود. نباید در خصوص آنها اغراق هم صورت گیرد.