بیشتر از ۱.۵ میلیارد نفر در سراسر جهان از بیماری مزمن کبدی رنج می‌برند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ آمریکا گزارش داده‌اند که این بیماری تنها در آمریکا سالانه بیشتر از ۵۲ هزار نفر را از بین می‌برد و نهمین علت شایع مرگ‌ومیر در این سرزمین است.

به نقل از نیوز مدیکال نت، با وجود این تأثیر قابل دقت بر جامعه، «بیماری کبدی مرتبط با الکل»(ARLD) تا حد بسیاری در تحقیقات پزشکی مورد دقت قرار نگرفته است. دکتر «جیوتی منون»(Jyothi Menon)، دانشیار مهندسی پزشکی «دانشگاه تگزاس ای اند ام»(Texas A&M) تصمیم دارد با یک درمان تازه و امیدوارکننده که در حال گسترش آن است، این حالت را تحول دهد.

منون او گفت: بیماری‌های کبدی در سراسر جهان به شدت در حال افزایش می باشند و خطر قابل توجهی وجود دارد که آنها به آرامی به بیماری‌های خطرناک‌تری همانند سرطان تبدیل شوند. توانایی منفعت گیری از فناوری‌هایمان برای گسترش راهبردهای مؤثر در برابر این پیشرفت، همان چیزی است که من را به حرکت در می‌آورد و این پژوهش را پیش می‌برد.

درمان‌های جاری برای بیماری کبدی مرتبط با الکل بر ترک الکل و تجویز داروهای ضدالتهاب تمرکز دارند. منون و همکارانش در «دانشگاه رود آیلند»(University of Rhode Island) رویکرد زیاد متمرکزتری را در پیش گرفته‌اند. آنها نانوذرات میکروسکوپی را تشکیل کرده‌اند که هزار برابر کوچکتر از قطر موی انسان می باشند. این نانوذرات ایمن و زیست‌تخریب‌پذیر می‌توانند سلول‌های صدمه‌دیده کبد را اشکار کنند و به آنها متصل شوند. این نانوذرات با اتصال به سلول‌ها، به جلوگیری از پیشروی بیماری توسط آنها پشتیبانی می‌کنند.

در انسان‌های سالم، کبد یک عضو طبیعی خودترمیم‌شونده است که حتی در صورت صدمه دیدن تا ۷۰ یا ۸۰ درصد هم می‌تواند کارکرد خود را بازیابی کند. قسمت کلیدی این فرآیند ترمیم، سلول‌های ایمنی به نام «سلول‌های کوپفر»(Kupffer cells) می باشند که از کبد در برابر عفونت و مواد زیان اور محافظت می‌کنند. سلول‌های کوپفر در یک کبد سالم، پروتئین‌هایی را تشکیل می‌کنند که به تحکیم عکس العمل ضد التهابی در دیگر سلول‌های کبد می‌پردازند.

در بیماری‌های مزمن کبدی، هنگامی صدمه کبد پیشروی می‌کند و صدمه‌های مکرر رخ می‌دهد، عملکردهای خودترمیمی این اندام نیز صدمه می‌بینند. سپس، کبد ناخواسته اغاز به صدمه رساندن به خود می‌کند. سلول‌های کوپفر که قبلاً با التهاب مبارزه می‌کردند، اغاز به آزاد کردن سیگنال‌های پروتئینی با تاثییر معکوس می‌کنند. این فرآیند شامل افزایش التهاب و تشویق دیگر سلول‌های کبدی به راه اندازی بافت در فرآیندی به نام فیبروز است. نتیجه این فرآیند، اختلال کارکرد اندام‌های تهدیدکننده زندگی و حتی ابراز سرطان کشنده کبد است.

نانوذرات آزمایشگاه منون برای متوقف کردن این فرآیند مخرب مهندسی شده‌اند. سطح آنها به طوری طراحی شده است که پروتئینی را که فقط در سلول‌های کوپفر کبد یافت می‌شود، شناسایی کند و به طور انتخابی به آن متصل شود و به نانوذرات امکان دهد تا از دیگر انواع سلول‌های کبدی دوری کنند. این پروتئین به گفتن یک گیرنده در غشای سلول عمل می‌کند، سیگنال‌های شیمیایی را می‌گیرد و رفتارهای سلولی را در جواب به آن تحریک می‌کند. هنگامی که پروتئین توسط پوشش نانوذرات فعال می‌شود، به جای افزایش التهاب و تشکیل بافت، حرکت سودمند و ضد التهابی را در سلول‌های کوپفر تحکیم می‌کند. نانوذرات زمان تجزیه شدن نیز عکس العمل ضد التهابی نشان خواهند داد و دارو را مستقیماً به سلول‌هایی که بیشترین نیاز را به آن دارند، می‌رسانند.

این پژوهش در مجله «Biomaterials» به چاپ رسید.