دفتر حسن رحیم‌پور ازغدی، در بیانیه‌ای تحت گفتن «جواب دفتر آقای رحیم پور به خبرسازی و تقلب ویدیویی چندرسانه»، آورده:

«بسمه تعالی

در سخنان مهم آقای رحیم پور (چهارشنبه، شب اربعین، گزارش اختصاصی خبری، شبکه خبر که در تلوبیون، در دسترس همه هست)، بدون اشاره یا حتی دقت به نام فردی، در ضمن او گفت‌و‌گو، بمناسبتی نیز به یکی دو نمونه از گزاره‌های بی معنی و توهین آمیز برخی هنرپیشه‌های سیما و سینما اشاره شد. 

رسانه هایی، چون آرمان ملی، انتخاب، عصر ایران، بهارنیوز، نامه نیوز و … نسخه‌ای جعلی و مونتاژ شده ۳۸ ثانیه‌ای (که قسمت فرد دیگر از او گفت‌و‌گو در باب نهاد‌های حقوق بشری در غزه، باچسب و قیچی، به ته آن چسبانده و جاسازی شده)، ذیل یک تیتر افترا و تحریک آلود در رسانه‌های زنجیره‌ای انتشار کردند. 

ضمنا ضمیر، یکی از مراجع خود را شناخت که یقیناً بجای جواب به سوال مهم، پاسخی بی ربط و توهین آمیز داد و بی علت، پای نقی و دوستان را وسط کشید. 

اینک سه پیشنهاد:

۱. تدوین کننده متقلب کلیپ ۳۸ ثانیه‌ای، تلاش کند این چنین لقمه‌ها را سر سفره خانواده اش نبرد. این دستمزد‌ها، خوردن ندارد. 

۲. خبرگزاری و رسانه هایی، چون نامبردگان که با دستکاری اخبار، امورات میگذرانند بدانند که به همصنفان خود نیزخیانت می‌کنند. 

۳. قبل از نوشتن متن‌های اینستایی برای خوشامد این و آن، تنابنده حتما با “هما خانم” مشورت کند که عقلش زیاد تر است. ” گناه سازی” علاوه بر این که ترکیب ساختگی است، مصداقش، توهین به ۴۶ سال مقاومت ملت است، نه سوال از آن توهین ها.

در آخر به هر سه نظر میشود، میزگرد یکساعته را بدون قضاوت از پیش، ببینند و اگر نقدی دارند حتما به آقای رحیم پور منتقل میشود و پاسخگو خواهیم می بود.»

محسن تنابنده، بازیگر سینما و تلویزیون هم در عکس العمل به این جوابیه نوشت: «جواب رحیم‌پور ازغدی را دو سه بار خواندم و جز فرار به جلو، گردن‌ناگیری، دست پیش‌گرفتن و عدم اشاره به نام فردی، نوشته قابل‌توجهی ندیدم؛ لذا به فرموده و به پیشنهاد‌ی جناب‌شان در بند سوم، به هما خانم ماجرا را گفتم و ایشان نیز، ضمن ابلاغ سلام و خوانش چندباره‌ی افاضات پرطمطراق حضرت‌والا، عارض داشتند که استنباط من از این جوابیه، یک «غلط کردم» ساده است که نمی‌دانم چرا این‌این چنین طویل شده.»

تنابنده افزود: «(پی‌نوشت: دوره‌ی بزن در رو همه شده؛ جواب بی‌ادبی، چیزی در همان حد و اندازه است. بار اول، تلاش کردم محترمانه بنویسم؛ اما این‌بار ملزوم می بود…)»