وی درمورد پیامد‌های این هزینه‌ها برای زندگی خانوار‌های کارگری او گفت: پیامد‌ها زیاد گسترده است. هنگامی بیشتر از نیمی از درآمد خانواده صرف اجاره شود، کارگران مجبورند از دیگر هزینه‌های الزامی بزنند. تعداد بسیاری از کارگران برای فراهم خوراک خانواده به حداقل‌ها بسنده می‌کنند، خرید پوشاک و وسایل الزامی را به تعویق می‌اندازند و در مواردی حتی درمان بیماری را نادیده می‌گیرند. متأسفانه گزارش‌هایی داریم که خانواده‌های کارگری به علت ناتوانی در پرداخت اجاره، ناچار به حاشیه‌نشینی و زندگی در مناطق کم‌برخوردار شده‌اند.

تاجیک با اشاره به این که آیا دولت یا نهاد‌های مسئول برای افت این سختی‌ها برنامه‌ای داشته‌اند او گفت: قرار می بود در کارگروهی برای مسکن مشکلات بهتر بازدید و برنامه ریزی شود که در فروردین این کارگروه کار خود را اغاز نمود ولی از آن بعد مسکوت ماند. برنامه‌هایی نقل شده، از جمله تسهیل گری در ساخت و مطرح‌های مسکن کارگری با پشتیبانی کارفرمایان یا تعلق وام‌های کم‌منفعت. اما مشکل اینجاست که این مطرح‌ها یا زیاد محدود اجرا شده‌اند یا شرایط منفعت‌مندی از آنها به طوری است که کارگران عملاً توان منفعت گیری ندارند. به گفتن مثال، هنگامی وام مسکن ۷۰۰ یا ۹۰۰ میلیون تومانی با اقساط سنگین داده می‌شود، کارگری که حقوقش به سختی به ۱۵ میلیون تومان می‌رسد، چطور می‌تواند ماهی ۱۵ تا ۲۰ میلیون قسط بدهد؟

این فعال کارگری درمورد این که نظر شما درمورد راهکار عملی برای مشکلات کارگران چیست او گفت: نخست باید افزایش دستمزد‌ها مشابه با نرخ واقعی تورم انجام شود. دوم، دولت باید مسکن اجتماعی و کارگری را به‌طور گسترده و واقعی اجرا کند، نه در حد شعار. سوم، باید سیستم اجاره‌داری سامان یابد؛ افزایش اجاره‌ها در برخی مناطق هیچ ضابطه‌ای ندارد و هر سال صاحبخانه هر عددی که بخواهد تعیین می‌کند. تشکیل قوانین حمایتی و نظارت جدی در این قسمت الزامی است.

وی درمورد این که برخی می‌گویند کارگران اگر مدیریت کنند، بخشی از مشکلات آنها کم می‌شود، او گفت: هنگامی پایه حقوق یک کارگر قسمت عمده‌اش صرف اجاره می‌شود، دیگر چیزی برای مدیریت باقی نمی‌ماند. مدیریت درآمد هنگامی معنی دارد که فرد حداقل بتواند نیاز‌های مهم زندگی را فراهم کند. در حالی‌که امروز تعداد بسیاری از کارگران حتی برای خرید مایحتاج اولیه همانند گوشت، برنج و لبنیات مشکل دارند.

تاجیک افزود: اگر سیاست‌های مسکن تحول نکند و حمایتجدی از کارگران صورت نگیرد، به گمان زیادً ناظر افزایش فقر، مهاجرت اجباری به حاشیه شهر‌ها و گسترش مشاغل غیررسمی خواهیم می بود. مسکن نباید کالای اندوخته‌ای صرف باشد، بلکه باید حق اولیه هر خانواده به حساب آید. در غیر این صورت شکاف طبقاتی و نارضایتی اجتماعی زیاد تر خواهد شد.

وی اظهار داشت: مسکن با اهمیت ترین دغدغه امروز کارگران است. اگر دولت به جستوجو اسایش اجتماعی و رونق تشکیل است، باید ابتدا امنیت معیشتی و سکونتی کارگران را ضمانت کند. بدون مسکن پایدار، هیچ خانواده‌ای حس اسایش نخواهد داشت و این سختی روانی مستقیماً بر منفعت‌وری نیروی کار هم تاثییر منفی می‌گذارد.