تیم ملی زنان فوتبال ایران همین چند روز پیش در کاری درخورتوجه برای دومین‌بار موفق شد حضورش در جام ملت‌های آسیا را قطعی کند. این مورد از آن جهت اهمیت دارد که دختران تیم ملی در کمترین درجه از مقدار دقت قرار داشتند و امکانات و بازی‌های تدارکاتی که در شان این تیم، کادر و بازیکنانش باشد، فراهم نشد. شگفت‌تر از همه این که همین پیروزی زیاد سریع توسط مدیران و مسئولان فوتبالی و غیرفوتبالی مصادره شد تا همان فرمول همیشگی، عکس گرفتن در زمان قهرمانی و غیب شدن در زمان پشتیبانی، شامل حال این دختران هم شود.

دختران فوتبال ایران با سختی زیاد خودشان را مهیای رقابت‌های انتخابی جام ملت‌های آسیا کردند. یقیناً که زمان بازی‌های آن‌ها و اتفاقات منطقه‌ای، این تیم خوب را تبدیل به سوژه جذابی برای مدیران ورزشی و تعدادی از مسئولان رسانه‌ای جریان خاص کرده می بود تا بخشی از پیروزی این تیم را پوشش دهند؛ آن‌هم نه برای سختی و سختی‌هایی که به جان خریده‌اند، بلکه زیاد تر برای پوشش تصاویر سلام نظامی این دختران و احترام اختصاصی به پرچم تیم ملی.

این نوشته با اندیشه‌های این بازیکنان و دیگر ملی‌پوشانی که در این بازه وقتی به میدان رفته‌اند در تضاد نیست ولی قضیه اینجاست که چرا دقت فنی به این تیم و دختران ملی‌پوش در دیگر رشته‌ها نمی‌شود؟ چطور فردی از احوال آن‌ها قبل از تورنمنت‌ها باخبر نمی‌شود، چرا نیازهای فنی‌شان رفع نمی‌شود و حداقل امکانات برای‌شان، فراهم نمی‌شود؟ این‌ها سوال‌هایی تکراری است که مدیران ورزشی در بازه‌های گوناگون از جواب دادن به آن طفره رفته‌اند. اکنون هم که نوبت به مسئولان فدراسیون فوتبال رسید تا پشت این پیروزی نسبی نهان شوند و زیاد تر ژست مدیریتی بگیرند؛ وگرنه کیست که نداند به لحاظ اهمیت، رسیدگی به این دختران در همین فدراسیون، اهمیت چندانی نداشت.

فاجعه‌ای به اسم پاداش

برای این که منفعت گیری ابزاری از دختران تیم ملی در این تورنمنت زیاد تر خودنمایی کند، کافی است به پاداش درنظر گرفته فدراسیون فوتبال برای آن‌ها اشاره‌ای شود. قبل از رسیدن به این او گفت و گو، ابتدا کافی است قضیه تیم ملی مردان زیر ذره‌بین برود. برای تیم ملی مردان ایران، یعنی بیرانوند، طارمی و رفقا در تیم ملی مصوب شده که به ازای هر برد خارج از خانه ۵ هزار و ۵۰۰ یورو و برای هر برد که در ورزشگاه آزادی یا بازی‌های خانگی ثبت می‌شود، ۳ هزار و ۵۰۰ یورو پاداش پرداخته شود.

اصلا هم اهمیتی ندارد که این پاداش مربوط به بازی با کامبوج باشد یا تیمی ضعیف‌تر و نیرومندتر. اهمیت پاداش در تیم ملی به قدری بوده که هر از چندگاهی بازیکنان تیم ملی را به مرحله اعتراض رسانده و مربیانی هم بوده‌اند که به علت پرداخت نشدن به موقع دستمزد، عکس العمل‌های محیرالعقولی داشته باشند. ضمن این که اهمیتی هم نداشته که تورنمنت‌ها در چه سطحی باشد.

اکنون با استناد به همین گزاره و با خبر از مقدار پاداشی که فدراسیون فوتبال برای تیم ملی مردان به ازای هر برد در نظر گرفته، می‌توان به نوشته مهم برگشت؛ بازیکنان تیم زنان فوتبال ایران به ازای این کار مهمی که رقم زدند، در هر بازی چه مقدار پاداش گرفتند؟ این عدد به قدری پایین است که در شان بازیکنان تیم ملی نخواهد می بود.

آن‌طور که خبر رسیده، میانگین پاداش به ازای هر برد تیم ملی در این رقابت‌ها ۷۰ یورو است! زنان فوتبال ایران در حالی موفق شدند با کسب پیروزی روبه رو سنگاپور، بوتان و اردن به جام ملت‌های آسیا برسند که پاداش ثابتی برای‌شان درنظر گرفته نشده است. برای مثال هیچ پاداشی برای بردن سنگاپور به آن‌ها تعلق نگرفته. برای بردن بوتان، فدراسیون نفری ۵۰ یورو به بازیکنان تیم ملی پاداش داده و برای بردن اردن، این عدد به ۱۵۰ یورو رسیده است. تکه تلخ داستان اینجاست: برای ۳ برد خارج از خانه زنان، به آن‌ها فقط نفری ۲۰۰ یورو پاداش تعلق گرفته است.

به این مورد باید ۳۰۰ یورو دیگر به گفتن «پول تو جیبی» هم اضافه شود تا اشکار شود که اعضای تیم ملی در کل، نفری ۵۰۰ یورو گرفته‌اند که فقط ۲۰۰ یورو از این رقم پاداش بوده. اکنون این عدد را باید گذاشت کنار پاداش ۵ هزار و ۵۰۰ یورویی که فدراسیون به هر نفر، به ازای هر برد خارج از خانه، به تیم ملی مردان می‌دهد. پاداشی که ته آن می‌شود ناکامی چندین دهه در فتح جام ملت‌های آسیا و یقیناً عدم صعود از مرحله گروهی جام جهانی.  

احتمالا شرایط به گونه‌‌ای باشد که تعدادی از مدیران علاقه‌ای به یکسان‌سازی پاداش‌ها و مسائل این‌چنینی نداشته باشند؛ ولی اختلاف ۵ هزار و ۴۵۰ یورویی هم برای تیم ملی مردان و زنان، زیبنده نخواهد می بود. این اختلاف به قدری ملال‌آور است که حداقل نباید ارکان فدراسیون و در راس آن، رئیس فدراسیون، ژست مدیران موفق در حل و فصل امورات فوتبال زنان به خود بگیرد.