سرمقاله

با دقت به حالت تشکیل، واردات و قیمت ارز به نظر می رسد با اهمیت ترین کار دولت برای این صنعت افت تصدی گری در بازار است. هر چند ماشین ساز‌ها عیب‌های ساختاری بسیاری دارند که علتایجاد هزینه‌های اضافی می‌شود و منفعت وری آنها به کمترین مقدار ممکن رسیده است، اما از بین بردن آنها در مختصر زمان ممکن نیست و نیاز به یک برنامه ریزی بلند زمان دارد.
نتیجه هر سیاستگزاری که در تشکیل ماشین و واردات ماشین انجام داده‌ایم، تشکیل یک بازار موازی با درجه رشد زیاد بالاتر از بازار واقعی بوده است. هر زمان که برای ماشین و خرید آن محدودیت تشکیل کنیم (برای مثال بگوییم فقط افرادی که در سامانه ثبت‌نام کرده‌اند یا انتخاب شده‌اند، می‌توانند ماشین ثبت‌نام کنند) یعنی ماشین را تبدیل به کالایی غیرعادی کرده‌ایم. این شرایط رانت را برای افرادی که صاحب امتیاز می باشند، فراهم کرده‌ایم. افرادی که ماشین دستشان است برنده شده‌اند و کالایشان ارزشمندتر شده است. این افراد جسارت اشکار خواهند کرد که قیمت‌گذاری کنند و قیمت محصول را به شکل شگفت بالا ببرند.
ولت بنا به مسائلی ترجیح می دهد فعلاً در این شرایط خودروسازی را تحت مدیریت خود نگه دارد تا این که واگذار کند. با ساختارهای جاری دور از انتظار به نظر می‌رسد حالت خودروسازی سرزمین در طویل مدت دچار تحول محسوسی به سود رشد و ترقی کیفیت و رقابت در قیمت شود. در هنگامه ای که تحت تحریم های سخت هستیم و ربط اقتصادی و تجاری زیاد محدودی با جهان داریم، حتی اگر فردی اندوخته هنگفتی را برای خرید ایران ماشین و سایپا صرف کند به این علت که نمی تواند محصولات و سیستم تازه و ماشین آلات نوین را داخل سرزمین نماید، چاره ای جز ساخت همین محصولات جاری ندارد.