با این روش می‌توان نانوذرات عامل‌دار را با خودآرایی به طور لایه‌های نازک و تک‌لایه روی مساحت بزرگی قرار داد. منفعت گیری از نانوذرات با وجود تطبیق‌پذیری آن، به اختصاصی زمان ساخت دستگاه‌ها، زیاد تر چالش‌برانگیز است. از این رو، دانشمندان یک روش مونتاژ الکترواستاتیکی را به گفتن یک راه‌حل بالقوه اراعه دادند، جایی که نانوذرات به سطوح با بار متضاد متصل خواهد شد.

با این حال، این فرایند امکان پذیر زمان بسیاری نیاز داشته باشد، برای حل این مشکل محققان این پروژه به سراغ نوعی صدف رفتند و از آن برای مونتاژ نانوذرات الهام گرفتند. این گروه با منفعت گیری از این روش توانستند یک لایه نازک را روی ویفر دو اینچی در زمان زمان ده ثانیه از محلول آبی تشکیل کنند.

انگیزه این تحقیق، تسلط بر چالش دستیابی سریع و یکنواخت به یک تک‌لایه از نانوذرات می بود که برای ساخت دستگاه‌ها زیاد مهم است. فقدان این چنین روشی مانع از تشکیل زیاد صنعتی نانومواد شده است.

محققان حرکت صدف را زیر نظر گرفتند تا دریابند این جاندار چطور به سطوح مورد نظر می‌رسد در حالی که اسیدهای آمینه را نیز برای شکستن مولکول‌های آب تشکیل می‌کند. آن‌ها از این صدف پیروی کرده و از پروتون‌های اضافه برای زدودن گروه‌های هیدروکسیل روی سطح مقصد منفعت گیری کردند. در نتیجه، برهمکنش الکترواستاتیک بین نانوذرات و سطح افزایش می‌یابد.

آن‌ها با مهندسی سطح توانستند تا دینامیک پروتون را به طوری دستکاری کنند که بتوان با آن نانوذرات را روی سطح مورد نظر قرار داد و در زمان زمان چند ثانیه یک سطح نازک یکنواخت تشکیل نمود. این روش نسبت به راه حلهای قبل بین ۱۰ تا ۱۰۰ برابر سریع تر می بود.