این روزنامه نوشت: فقر، توفنده‌ترین دشمن زندگی و ایمان است. این جناح حاکم باشد یا آن جناح فرق نمی‌کند.

مسئولانِ محترم باید همه همت خود را بگذارند برای ترقی معیشت مردم. سفره کوچک، پدر خانواده را کوچک می‌کند. این دولت و آن دولت هم ندارد. پدر که کوچک شد نمی‌تواند برای بزرگی و بزرگواری اهل خانه و خانواده‌اش کاری بکند چه رسد برای خانه بزرگتر که اسمش سرزمین است.

این هم با تحول رئیس جمهور، تحول نسبت نمی‌پذیرد. فقر، توفنده‌ترین دشمن زندگی و ایمان است. این جناح حاکم باشد یا آن جناح فرق نمی‌کند.

اتفاقا افرادی که خود را نماد دین معارفه می‌کنند اگر کم بگذارند و یا حتی به‌رغم همه توان نتوانند کار را پیش ببرند، ایمان مردم زیاد تر صدمه می‌بیند. بعد به صدای بلند باید هشدار داد مسئولان محترم دولت را که حواس‌شان را جمع و کوشششان را افزون‌تر کنند در برابر دشمن غدار که فقر اسم دیگر آن است.

بشنوند سخنِ حضرتِ آیت‌الله جوادی آملی را در دیدار مدیرعامل بانک ملی ایران و هیئت همراه را می‌خوانیم که به کلامِ نورانی امام علی (ع) هشدار خواهند داد: “مَا ضَرَبَ الله الْعُبَاد بِسُوطٍ أَوْجَعُ مِنَ الْفَقْرِ؛ هیچ تازیانه‌ای بدتر از فقر نیست. ” این اصل اول؛ اصل دوم آن است که اگر فردی این تازیانه را خورد، از این طرف تازیانه به دوشش می‌خورد، از آن طرف دین از عقلش رخت برمی بندد. ” ایشان هشدار خواهند داد که، “حواستان جمع باشد. اگر فردی با دست خالی به منزل برود از خدای سبحان همان لحظه، تقاضای مرگ می‌کند؛ آبروریزی پیش زن و بچه قابل تحمل نیست. “

ایشان حتی جواب آنانی که مدام “شعبِ‌ابی‌طالب” را به رخ می‌کشند تا به زعم خود مردم را به الزام مقاومت همیشگی دقت دهند را هم خواهند داد: در جریان شعب‌ابی‌طالب که مسلمانان، سه سال در محاصره بودند، پیغمبر امتحانش را بعد داد، فرمود: “اللَّهُمَّ بَارِکْ لَنَا فِی الْخُبْزِ وَ لَا تُفَرِّقْ بَینَنَا وَ بَینَهُ فَلَوْ لَا الْخُبْزُ مَا صُمْنَا وَ لَا صَلَّینَا وَ لَا أَدَّینَا فَرَائِضَ رَبِّنَا عَزَّ وَ جَل؛ خدایا، بین ما و نان ما جدایی نیانداز! ” دلیلش را هم کلام نبوی می‌دانند که اگر نان مردم قطع بشود و مردم در اقتصاد صدمه ببینند، سخن از دینداری باقی نخواهد ماند.

این مرجع حکیم، بر کار علمی و درس گرفتن از توانایی دیگران هم پافشاری دارند که “چطور می‌شود که قیمت یک نان را در چندین سال یک جا نگهداشت؟ ” ایشان بر اختلاس و ربا هم می‌خروشند و متولیان امر را به الزام راه بستن بر این مفاسد می‌خوانند. حضرت آیت‌الله جوادی آملی، مبنا و ماموریت همه مسئولین را نگه داریِ آبروی مملکت می‌دانند. این هم وقتی اتفاق می‌افتد که “فردی با دست خالی به خانه‌اش نرود. “

وجود شرایطی این چنین هم “به تشکیل وابسته است. تشکیل هم سفارشی نیست. تشکیل نصیحت نیست، تشکیل خواهش نیست، تشکیل علم است و علم است و علم است و علم. ” این مرجع پیروی، آنچه “شرطِ بلاغ” است را با مسئولان او گفت. اکنون این حضرات می باشند که از این سخن باید “پند” گیرند. اصلا هم حق ندارند “ملال” گیرند. فردی این چنین اختیاری به آنان نداده است. هرچه تا کنون ملال گرفتند و گرفتند و علتافزایش ملال و تلخ کامی مردم شدند کافی است. باید پند گیرند و به کار بندند تا امور به سامان برسد.