در سال ۲۰۱۴، تیمی از محققان در ایالات متحده ۲ هزار لرزه‌سنج را برای مطالعه امواج لرزه‌ای بیشتر از ۵۰۰ زمین‌لرزه به خدمت گرفتند و با بازدید شدت امواج در اعماق گوناگون زمین، توانستند تعیین کنند که امواج لرزه‌ای قبل از رسیدن به حسگرها از چه نوع سنگ‌هایی عبور کرده‌اند.

آنها دریافتند که در عمق نزدیک به ۷۰۰ کیلومتر زیر پای ما در «منطقه انتقالی»، بین گوشته پایینی و گوشته بالایی کره زمین، سنگی به نام «رینگ وودیت» از سیلیکات منیزیم وجود دارد.

این نوع سنگ تنها تحت سختی شدیدی که در مرکز سیاره ما وجود دارد راه اندازی می‌شود. رینگودیت حاوی آب است، اما نه به آن شکلی که می‌شناسیم؛ در واقع آب در آن به شکل مایع وجود ندارد. بلکه در ساختار مولکولی مواد معدنی این سنگ به دام افتاده است.

استیو جاکوبسن، ژئوفیزیکدان، در این باره می‌گوید: «رینگ وودیت همانند یک اسفنج است که آب را جذب خودش می‌کند. این در واقع ساختار کریستالی رینگ وودیت است که به آن اجازه می‌دهد هیدروژن را به سمت خودش کشیده و آب را به دام بیاندازد. این ماده معدنی می‌تواند حاوی مقدار بسیاری آب در گوشته عمیق زمین باشد.»

آزمایش‌های قبلی مشخص می کند که رینگ‌وودیت می‌تواند تا ۱.۵ درصد آب داشته باشد و امواج لرزه‌ای شناسایی‌شده وجود لایه‌ای از این سنگ را در عمق ۵۲۵ تا ۶۶۰ کیلومتری زمین ثابت کرده است.

تیم تحقیق تخمین زده است که اگر فقط ۱ درصد از سنگ حاضر در منطقه «انتقالی» از آب راه اندازی شده باشد، این بدین معنی است که این منطقه سه برابر زیاد تر از همه اقیانوس‌های روی سطح زمین آب دارد.

براندون اشمانت، لرزه‌شناس، در این باره می‌گوید: «اگر مقدار قابل توجهی H2O در منطقه انتقالی وجود داشته باشد، آنگاه مقداری ذوب باید در مناطقی رخ دهد که در آن جریان به سمت گوشته پایینی وجود دارد. این با آنچه ما اشکار کردیم مطابق است.»

دکتر یاکوبسن معتقد است که این مطالعه به شواهدی پشتیبانی می‌کند که نشان خواهند داد آب‌های روی سطح زمین از درون آن آمده‌اند. وی او گفت: «من فکر می‌کنم بالاخره شواهدی برای منشأ چرخه آب در کل زمین می‌بینیم که می‌تواند به توضیح علت وجودی مقدار زیاد آب مایع در سطح سیاره ما پشتیبانی کند.»