در یک مطالعه نوآورانه، دانشمندان دانشگاه پزشکی جنوبی در گوانگژو نگاهی عمیق‌تر به این انداختند که زنبورهای گرده چطور به توانایی‌های مثبت داخل لانه عکس العمل نشان خواهند داد. به‌جای تمرکز بر حرکت فردی، آنها می‌خواستند جوّ یک کلنی و این که خلق‌وخوی یک زنبور چطور می‌تواند ریتم گروه را تحول دهد، بفهمند.

به نقل از نیواطلس، برای بازدید این که خلق‌وخوی یک زنبور چطور امکان پذیر روی فرد دیگر تاثییر بگذارد، پژوهشگران به کلنی‌های زنبور مخملی (Bombus terrestris) نگاه کردند و کاری طراحی کردند که بتواند کوچک‌ترین تغییرات در عکس العمل حشرات به نشانه‌های نامطمئن را ثبت کند. این چیدمان با آموزش اغاز شد: زنبورهای منفرد یاد گرفتند که یک رنگ، نشانه‌ی پاداشِ شکر است، در حالی که رنگ دیگر نشانه‌ی عدم پاداش. هنگامی این ربط شکل گرفت، تیم رنگ‌های میانی و مبهمی معارفه کرد که بین دو نشانه‌ی آموخته‌شده قرار می‌گرفتند.

این رویکرد که «آزمون سوگیری قضاوت» نام دارد، مشخص می کند حیوان چه مقدار خوش‌بینانه یا محتاطانه عدم قطعیت را تفسیر می‌کند. زنبورهایی که خوشبین می باشند، سریع به سمت رنگ‌های مبهم می‌روال، انگار که انتظار خبر خوب دارند، در حالی که افراد بدبین‌تر آهسته نزدیک خواهد شد یا اصلا نزدیک نمی‌شوند.

هنگامی زنبورها آموزش دیدند و جواب‌های پایه‌ای‌شان اشکار شد، پژوهشگران دستکاری مهم را اجرا کردند. آنها به یک زنبور یک قطره کوچک شکر دادند و به او اجازه دادند یک روبه رو‌ی مختصرِ ۳۰ثانیه‌ای با یک همراه، یعنی یک زنبور «ناظر» که هیچ پاداشی نگرفته می بود، داشته باشد. تعامل بدون بو، بدون نشانه‌ رنگی و بدون سیگنال آموزشی انجام شد؛ بعد ناظر هیچ چیزی برای پیروی یا یادگیری مستقیم نداشت. تنها کاری که می‌توانست بکند این می بود که حرکت زنبور پاداش‌گرفته را ثبت کند.

هنگامی این زنبورها در ادامه مورد آزمایش قرار گرفتند، زنبورهای ناظر چیزی قابل‌دقت نشان دادند. آنها با همان عکس العمل‌های سریع و مطمئنی به رنگ‌های مبهم نزدیک شدند که زنبورهایی که خودشان شکر خورده بودند، انجام می‌دادند. این نشان‌دهنده‌ یک تحول درونی می بود، نه شوق ساده یا پیروی اجتماعی.

به حرف های‌ نویسنده‌ مسئول، فی پنگ، این رفتارها نشانه‌های یک تحول عاطفی می باشند، نه برانگیختگی یا کپی‌برداری اجتماعی.

یک حالت کنترل جداگانه پشتیبانی کرد بفهمند چه چیزی این تحول را ممکن کرده است. هنگامی همان تعامل در تاریکی کامل انجام شد، جایی که زنبورها می‌توانستند همدیگر را لمس کنند اما نبینند، تاثییر ناپدید شد. بدون نشانه‌های دیداریِ حرکات زنده‌ی زنبور پاداش‌گرفته، ناظرها هیچ تغییری در خوش‌بینی نشان ندادند. این قیاس روشن کرد که «دیدن» و نه بو یا لمس، علت «سرایت» بوده است.

پنگ می‌گوید: لحظه‌ای که ما را متحیر کرد، وقتی می بود که برای اولین‌بار شواهد سرایت را تنها بعد از یک تعامل اجتماعی مختصر ۳۰ثانیه‌ای دیدیم. زنبورهای ناظر خودشان هیچ پاداشی نگرفته بودند، اما قضاوت‌های بعدی‌شان در همان جهت زنبورهای پاداش‌گرفته تحول کرد. این که زنبورها بتوانند به‌طور غیرمستقیم تحت‌تأثیر حالت مثبت زنبور دیگر قرار بگیرند، بدون هیچ غذای مشترک یا نشانه‌های صریح، هم غافلگیرکننده و هم زیاد شوق‌انگیز می بود.

زنبورها به‌جای این که فقط به‌گفتن جویندگان گرده به طور جدا گانه عمل کنند، به‌نظر می‌رسد تحت‌تأثیر حرکت عاطفیِ همراهانشان قرار می‌گیرند، که اطلاعات جدیدی در رابطه این که این گونه، چطور تعامل و سازگاری اشکار می‌کند اراعه می‌دهد.

این یافته‌ها این چنین سوال‌های عمیق‌تری تشکیل می‌کند درمورد این که درون زنبور ناظر در آن لحظات مختصر چه چیزی تحول می‌کند. پنگ اشاره کرد که الگوی رفتاری ثبت‌شده به‌شدت همانند چیزی است که درمورد‌ مسیرهای پاداش در حشرات شناخته شده است.

این دیدگاه مشخص می کند که رفاه در محیط‌های مدیریت‌شده یا کشاورزی چیزی فراتر از تغذیه و کنترل بیماری است. یک جو آرام و کم‌استرس احتمالا به همان اندازه اهمیت داشته باشد، به‌اختصاصی اگر خلق‌وخوی چند زنبور بتواند کل گروه را به‌طور نامحسوس هدایت کند.

در کل، نتایج مشخص می کند که خوش‌بینی می‌تواند بین زنبورها تنها از طریق لحظه‌ای تماس دیداری منتقل شود و به آنچه درمورد‌ زندگی اجتماعی حشرات می‌دانیم لایه‌ ظریف‌تری اضافه می‌کند. همان گونه که پژوهشگران عمیق‌تر بازدید می‌کنند که این تغییرات چطور شکل می‌گیرند و پخش خواهد شد، این کار مشخص می کند که حتی حیوانات کوچک هم می‌توانند یکدیگر را به روشهایی که تازه اغاز به درکشان کرده‌ایم، تحت تاثییر قرار دهند.