قیمت دارو مجدد در حال افزایش است (بر پایه اخبار رسمی ۴ تا ۱۲ برابر می‌شود)؛ ارز ترجیحی کالاهای اساسی از جمله برنج حذف شده و قرار است گرانی بنزین یک شوک مجدد به بازار اقتصاد داخل آورد.

در این چنین شرایطی سخن بگویید از سبد معیشت حداقلی خانوارهای کارگری و قیاس آن با دستمزد واقعی، از معنی تهی شده است؛ «نادر مرادی» فعال کارگری در این رابطه می‌گوید:  قیمت کالاهای اساسی یکی بعد از فرد دیگر در حال افزایش است و نتیجه‌ی این روال، خم شدن کمر مردم فقیر و بی‌پناه است؛ فشاری که در سال‌های قبل سابقه نداشته است.

او در ادامه گفت: قیمت مایحتاج اساسی زندگی مردم به شدت بالا رفته؛ و تا این مدت بالاتر هم می‌رود. امروز قیمت هر کیلو برنج ایرانی نزدیک به ۴۰۰ هزار تومان است؛ با یک محاسبه سرانگشتی به این نتیجه می‌رسیم که قیمت یک دانه برنج (دقیقاً یک دانه برنج ساده) چیزی نزدیک به ۸۰ هزار تومان می‌شود. این قیمت به راستی کمرشکن و بی‌سابقه است؛ سوال این است که اجرای ارز ترجیحی قرار است قیمت برنج را به چه پایه‌ای رساند؛ با یک شوک قیمتی تازه چه بالایی سر سفره‌ها می‌آید؟!

به حرف های مرادی، اجرای سیاست‌های انقباضی و حذفی دولت، تبدیل تشکیل موج گرانی تازه تا آخر سال و این چنین در ماه‌های ابتدایی سال آینده می‌شود و این یعنی گرانی به توان ۲!

این فعال کارگری اصرار می‌کند: افزایش دستمزد هرچقدر هم که باشد، نمی‌تواند این گرانی مضاعف را جبران کند؛ در واقع با این سیاست‌های دست راستی و انقباضی، سال آینده قوت خرید طبقه کارگر و قیمت واقعی دستمزد بازهم سقوط خواهد کرد.

مرادی اضافه می‌کند: دولت آنقدر در مدیریت بازار ناموفق بوده که مردم هر روز باید چشم به راه یک سورپرایز تازه باشند! دیروز گوشت، امروز برنج، فردا قند، بعد‌فردا روغن و …. انگار مسابقه‌ی گرانی راه افتاده و جایزه‌اش خم شدن کمر مردم است!

او با گفتن این که « نظارتی در کار نیست» او گفت:  مدام اخباری از گزارش ناترازی و رالی صعود دلار و طلا انتشار می‌شود؛ نوزدهم آذر، قیمت دلار به بیشتر از ۱۲۴ هزار تومان رسیده؛ ببینید دستمزد چه مقدار سقوط کره؛ پایه مزد کمتر از ۱۰۰ دلار است!

حداقل دستمزد به اضافه مزایای همه شمول برای کارگری که یک فرزند دارد، چیزی نزدیک به ۱۵ میلیون تومان است؛ این دستمزد، با در نظر گرفتن قیمت دلار در نوزدهم آذر (که ۱۲۴ هزار و ۸۷۰ تومان است) نزدیک به ۱۲۰ دلار می‌شود. کارگری که روزی ۸ ساعت و هفته‌ای ۴۴ ساعت کار می‌کند، در نهایت ماهی ۱۲۰ دلار حقوق می‌گیرد و با این حقوق ناچیز باید یک ماه کامل زندگی کند.

مرادی می‌گوید: این مبلغ ناچیز را با حقوق کارگران شبیه (منظورم حداقل‌بگیران است) در کشورهای دیگر و این چنین کشورهای همسایه قیاس کنید؛ نتیجه روشن است: کارگران ایرانی به شدت به زیر خط فقر سقوط کرده‌اند.