«پارسای عزیزم در مدتی که همبازی بودیم  متانت و حرکت حرفه‌ای و مبادی آداب تو برایم دیدنی می بود؛ دقت و تمرکز تو را برای توانایی زنده و باورپذیر نقش ناظر بودم و برخوردهای متواضعانه و مهربان تو را با همه اعضا گروه می‌دیدم. اشکار می بود که خواب و خوراک مرتبی داری و در زندگی جانبدار اعتدال و نظم هستی. اسبق اجراهای زنده موفق و گویا یک استندآپ کمدی -که کاش آن را دیده بودم – و دست داشتنت برقلم، همه اسباب شرمساری سینمای ایران از آن حاشیه‌سازی و تحقیر جایگاه هنرمندان در این مرز و بوم است.

اجازه بده از این زمان منفعت گیری کنم و بپرسم کدام صاحب دستور است که از تسلط بازار سیاه صوت و عکس بر بازار رسمی تولیدات داخلی استقبال می کند؟ چه فردی با مفهوم جنگ رسانه‌ها آشنا نیست؟

چه فردی نمی‌داند فناوری دیجیتال، قوت را توزیع کرده و افکار عمومی با روایت‌های هنری و رسانه‌ای باورپذیر ساخته می‌شود و آیا باورپذیری جز با قریحه و تخصص و خلاقیت در هنر و نمایش و سینما به دست می‌آید؟ آیا نوشته راهبردی دانایی سینمایی که فقدان آن هر منظومه هنری رسانه‌ای را به تکرار و کسالت و رکود می‌کشاند کم از دانایی غنی‌سازی‌ست؟  

آن‌ها که کمر به توهین و تحقیر و پرونده‌سازی برای اهل سینما می‌بندند نظرشان در باره کارد آجین شدن مهرجویی و همسرش چیست؟  

آن‌ها که سینمای ایران را تضعیف می‌کنند و ملت را به سوی بازار سیاه صوت و عکس می‌رانند، یا دشمن این مملکت می باشند و یا بر شاخه نشسته‌اند و بُن می‌بُرند.  

پارسای گرامی

آزار تو آزار همه سینماست و هر اهانتی به شما و دیگر هنرمندان فهمید شود، علی السویه بین همه ما تقسیم شده است…

آیا سینمای ایران یک پارسا پیروزفر زیاد تر دارد…؟ همچون هنرمندان یکتای فرد دیگر که هر کدام اندوخته‌ای اجتماعی برای این مملکت محسوب خواهد شد؟ آیا اینجا نمی‌شود به جستوجو رد پای نفوذ می بود؟ آیا بازار سیاه تا همه بازار رسمی را نبلعد و پیش از آن ویران و تسخیرش نکند دست بر می‌دارد؟»