به نقل از اس‌ای، دانشمندان با منفعت گیری از موش‌ها، خوک‌های کوچک و مثالهای پوست انسان کشت‌شده در آزمایشگاه، یک درمان موضعی انسولین را گسترش داده‌اند که دستاوردی است که زمان‌ها به علت اندازه بزرگ مولکول‌های انسولین و میل قوی جذب آنها به آب که مانع از عبور آنها از لایه‌های بیرونی چرب پوست می‌شود، غیرممکن فکر می‌شد.

محققان به رهبری دانشمندان دانشگاه ژجیانگ(Zhejiang) در چین می‌گویند: پلیمر نفوذپذیر به پوست امکان پذیر تحویل غیرتهاجمی انسولین را مقدور کند، بیماران مبتلا به دیابت را از تزریق رهایی بخشد و به طور بالقوه منفعت گیری راحت بیمار از دیگر درمان‌های مبتنی بر پروتئین و پپتید را تسهیل کند.

تحویل داروها از طریق پوست، مزایای بسیاری دارد. انجام آن در خانه آسان است، بدون درد است و آزادسازی کنترل‌شده و ملایم را در بدن ضمانت می‌کند. با این حال، پوست به طور ذاتی، سدی است که به محافظت از بدن شما در برابر مواد زیان اور پشتیبانی می‌کند. داروهای موضعی در اطراف لایه‌های دفاعی پوست عمل می‌کنند؛ آنها مولکول‌های کوچکی دارند که به راحتی از پوست عبور می‌کنند و این چنین توانایی تعامل با لیپیدهایی را که با آنها روبه رو خواهد شد، دارند.

انسولین، هورمونی است که سطح گلوکز خون را تنظیم می‌کند و هیچ یک از این ویژگی‌ها را ندارد. محققان فکر کردند که یکی دیگر از ویژگی‌های پوست، یعنی اسیدیته بودن آن امکان پذیر به ورود انسولین پشتیبانی کند. پوست به طور طبیعی دارای یک شیب pH است که از سطح مقداری اسیدی اغاز می‌شود و در لایه‌های عمیق‌تر به سمت خنثی بودن pH افزایش می‌یابد.

محققان اغاز به کار بر روی مهندسی یک سیستم تحویل کردند که با این شیب تعامل داشته باشد تا انسولین را به گفتن یک مزیت به بدن معارفه کند.

مرحله بعدی، خوک‌های کوچک دیابتی بودند که از نظر بیولوژیکی زیاد تر از موش‌ها به انسان شباهت دارند و اثرات، هم چنان قابل قیاس بودند. سطح گلوکز خون خوک‌ها در عرض دو ساعت به حالت عادی افت یافت و این چنین این درمان در موش‌ها، غلظت گلوکز خون را در عرض یک ساعت به سطح طبیعی رساند و اثربخشی آن با تزریق انسولین برابری می‌کرد. سپس سطح گلوکز به زمان ۱۲ ساعت پایدار ماند.

هنگامی که «OP-I» داخل بدن می‌شود، در بافت‌های کلیدی تنظیم‌کننده گلوکز از جمله کبد، چربی و عضلات اسکلتی تجمع می‌یابد، جایی که سلول‌ها این ترکیب را جذب کرده و انسولین را در داخل آزاد می‌کنند. «OP-I» گیرنده‌های انسولین را فعال می‌کند و جذب و متابولیسم گلوکز را درست همانند انسولین تزریقی افزایش می‌دهد.

احتمالا مهمتر از همه، این کار را به روشای پایدارتر از انسولین تزریقی انجام می‌دهد و تبدیل تاثییر روان‌تر و طویل‌تر می‌شود.

گفتنی است که محققان هیچ نشانه‌ای از التهاب اشکار نکردند که مشخص می کند این درمان می‌تواند عوارض جانبی زیان اور زیاد مقداری داشته باشد، اگر اصلاً عوارضی داشته باشد. اگرچه برای مطمعن باید چشم به راه آزمایش‌های انسانی باشیم.

با این وجود، نتایج می‌تواند به این معنی باشد که تزریق مکرر انسولین امکان پذیر روزی به تاریخ بپیوندد و این سیستم حتی امکان پذیر با داروهای دیگر نیز کار کند.

محققان می‌گویند: ترکیب OP برای تحویل پوستی ماکرومولکول‌های زیستی همانند پپتیدها، پروتئین‌ها و اسیدهای نوکلئیک، با کاربردهای درمانی گسترده، همه‌کاره است و تحقیقات زیاد تر در مطالعات آینده را الزامی می‌کند.

این پژوهش در مجله Nature انتشار شده است.