یک مطالعه تازه در دانشگاه نورث وسترن، زبان دوم حیات را آشکار می‌کند، یک کد هندسی که نحوه تفکر ژنوم ما را شکل می‌دهد.

به نقل از آی‌ای، زبان جدیدی در درون ما اشکار شده است، زبانی که با حروف دی‌ان‌ای نوشته نشده، بلکه در شکل آن حک شده است.

دانشمندان برای دهه‌ها معتقد بودند که جوهره حیات فقط در چهار پایه شیمیایی نوشته شده است: A، C، T و G.  این دو با هم کد ژنتیکی، «متن» زیستی که ما را تعریف می‌کند، را راه اندازی خواهند داد.

اما تحقیقات تازه دانشگاه نورث وسترن مشخص می کند که ماجرا فراتر از اینهاست. یک زبان دوم که بر پایه هندسه ساخته شده است تا شیمی.

این مطالعه که توسط مهندس زیست پزشکی وادیم بکمن انجام شده است، مشخص می کند که ساختار فیزیکی سه‌بعدی دی‌ان‌ای دارای یک «کد هندسی» است. سیستمی که به سلول‌ها اجازه می‌دهد محاسبه کنند، برای بسپارند و سازگار شوند.

بکمن می‌گوید: به جای یک دستورالعمل‌های از پیش تعیین شده بر پایه مجموعه دستورالعمل‌های ژنتیکی ثابت، ما انسان‌ها سیستم‌های محاسباتی زنده و نفس‌کشیده هستیم که میلیون‌ها سال است که از نظر پیچیدگی و قوت در حال تکامل بوده‌ایم.

بکمن، استاد دانشکده مهندسی مک‌کورمیک دانشگاه نورث وسترن، این کشف را به گفتن کشف «مطرح اولیه‌ای» توصیف می‌کند که به ژنوم‌ها اجازه می‌دهد همانند ریزپردازنده‌های زنده حرکت کنند.

هندسه حافظه را می‌نویسد

درون هر سلول، دی‌ان‌ای به «حوزه‌های بسته‌بندی» نانومقیاس تا می‌خورد که گره‌های حافظه فیزیکی تشکیل می‌کنند، واحدهایی که می‌توانند فعالیت ژنتیکی را ذخیره و تثبیت کنند.

این ساختارها اتفاقی نیستند. به نظر می‌رسد در طول میلیون‌ها سال، طبیعت شکل ژنوم را بهینه کرده است تا آن را در ذخیره و دسترسی به اطلاعات کارآمدتر کند.

این معماری هندسی حتی امکان پذیر توضیح دهد که چطور موجودات پیچیده به شدت تکامل یافته‌اند نه با اختراع ژن‌های تازه، بلکه با بازآرایی راه حلهای منفعت گیری از ژن‌های حاضر.

داستان‌هایی که سلول‌ها می‌توانند بگویند

این کشف، نحوه تفکر دانشمندان در رابطه تکامل و بیماری را تحول می‌دهد. با افزایش سن سلول‌ها، «زبان» هندسی آنها امکان پذیر دقت خود را از دست بدهد و تبدیل شرایطی همانند سرطان یا تخریب عصبی شود.

به جای یک پازل از کلمات ژنتیکی، کد هندسی به سلول‌ها اجازه می‌دهد بافت‌های پیچیده‌ای همانند مغز یا پوست بسازند. اما با افزایش سن، این زبان وفاداری خود را از دست می‌دهد.

فهمیدن این کد نهان می‌تواند راه‌های جدیدی را برای ترمیم یا بازنویسی خاطرات سلولی ممکن کند.