به تازگی پژوهشی تازه نشان داد تغییراتی که مرتبط با سن در مغز ما رخ می‌دهد، امکان پذیر بتواند علت این مسأله که چرا با گذشت هرسال، ما گذر زمان را سریعتر حس می‌کنیم را توضیح دهد. 

به گزارش لایو سانیس، بر پایه پژوهشی تازه، امکان پذیر دانشمندان به فهمیدن این نوشته که چرا هرچه که ما پیرتر می‌شویم، گذر زمان برایمان سریعتر می‌شود، نزدیک‌تر شده باشند؛ پژوهشی که با اسکن مغزی افرادی که فیلمی قدیمی از آلفرد هیچکاک را تماشا می‌کردند، به دست آمد. 

مطابق پژوهشی که در تاریخ ۳۰ سپتامبر (هشتم مهرماه) در مجله زیست‌شناسی ارتباطات (Communications Biology) انتشار شد، دانشمندان داده‌هایی را از مرکز پیری و علوم اعصاب کمبریج استخراج کردند؛ داده‌هایی که مرتبط با پروژه تحقیقاتی افزایش سن مغز می بود. بر پایه این داده‌ها، ۵۷۷ نفر که قبلا گلچینی از سریال تلویزیونی «آلفرد هیچکاک تقدیم می‌کند» به خصوص هشت دقیقه از یک اپیزود از آن که «بنگ؛ تو مُرده‌ای» را تماشا کرده بودند، مورد بازدید قرار گرفتند. همزمان با این که شرکت کنندگان این فیلم را تماشا می‌کردند، اسکن ام‌آرآی مغزی آن‌ها ثبت می‌شد. این اسکن‌ها نشان می‌داد فعالیت مغزی افراد شرکت کننده در این مطالعه، چطور در طول زمان تحول می‌کند. 

شرکت کنندگان در این پژوهش که اسکن مغزی‌شان گرفته می‌شد، سنینی مابین ۱۸ تا ۸۸ سال داشتند. محققان فهمید شدند در طول پخش کلیپ هشت دقیقه‌ای، مغز افراد مسن‌تر کمتر به حالتهای فعالیت تازه تحول اشکار می‌کرد و حالات مغزی افراد مسن‌تر به نسبت افراد جوان‌تری که در این رویدادها شرکت کرده بودند، حالت باثبات‌تری داشت. این الگو برای همه سنینی بین ۱۸ سال تا ۸۸ سال ثابت می بود. 

محققان با دیدن این موارد به این نتیجه رسیدند هرچه در یک دوره وقتی اشکار حالات عصبی مغزی کمتر اما زمان زمانش طویل‌تر باشد (که این در افراد مسن‌تر دیده می‌شود) آن‌ها مرور زمان را سریعتر حس می‌کنند. 

این یافته‌ها با ایده ارسطو نیز سازگار است: «هرچه رویدادهای شاخص و برجسته بیشتری در یک دوره وقتی اشکار رخ دهد، از لحاظ ذهنی طویل‌تر به نظر می‌رسد.» 

حال یافته‌های تازه دانشمندان این گمان را تحکیم می‌کند که مغز افراد مسن رویدادهای کمتری را در یک چارچوب وقتی اشکار ثبت کنند، در نتیجه حس خواهند کرد که چرا زمان به شدت می‌گذرد. 

جورجیو والورتیگارا (Giorgio Vallortigara) از دانشمندان علوم اعصاب در دانشگاه ترنتوی ایتالیا (University of Trento) که یقیناً نقشی در این پژوهش نداشته، در این خصوص می‌گوید: اگرچه این نوشته فعلا یک فرضیه است؛ اما می‌تواند فهمیدن و حافظه زندگی روزانه ما، از جمله این که زمان ذهنی با افزایش عمر سریعتر می‌گذرد را تحت تأثیر قرار دهد. »

در همین ربط، «یوآنا شادورا» (Joanna Szadura)، زبان‌شناس در دانشگاه «دانشگاه ماریا کوری-اسکلودوسکا» (Maria Curie-Skłodowska University) در لهستان که بر روی این مسأله تحقیق می‌کند که چطور زبان می‌تواند بر فهمیدن ما از زمان تأثیر بگذارد، در مصاحبه با لایوساینس او گفت فرضیه دانشمندان پایه و مبنا محکمی دارد؛ اما بایستی این مسأله را نیز در نظر بگیریم که هرکدام از ما دو مقیاس وقتی داریم. 

او در توضیح این دو مقیاس وقتی او گفت: جامعه زمان را به شکل خطی به ساعت و روز و [ماه] و سال تقسیم می‌کند؛ اما مقایس درونی ما از قوانین لگاریتمی پیروی می‌کند؛ یعنی بطور مثال برای یک کودک ۵ ساله، گذشت یک سال به اندازه ۲۰ درصد از عمرش است؛ اما همین یکسال برای یک انسان پنجاه‌ساله تنها به اندازه دو درصد از عمرش محسوب می‌شود. به این علت فهمیدن از زمان نه تنها به رویدادهای عصبی در مغز؛ بلکه به روش غیرخطی که ذهن ما زمان را اندازه گیری می‌کند نیز بستگی دارد. 

با این حال محققان می‌گویند تا این مدت هم افراد مسن‌تر می‌توانند کاری کنند که زمان از دید آن‌ها پُرتر و طویل‌تر به نظر برسد. «لیندا گیرلیز» (Linda Geerligs) از پژوهشگران «دانشگاه رادبود نیخمن» هلند که در این پژوهش نیز شرکت داشت، می‌گوید: «یادگیری چیزهای تازه، مسافرت کردن، دچار کردن خود در انجام فعالیت‌های تازه می‌تواند به گسترده شدن زمان در نگاه به قبل پشتیبانی کند.» او می‌گوید: «احتمالا مسأله مهمتر انجام تعامل های اجتماعی معنادار و فعالیت‌هایی باشد که نشاط به ارمغان می‌آورد و حس کاملتری از زمان را به ما می‌دهد.»