هنگامی سلول‌ها از طریق آپوپتوز  که یک نوع مرگ سلولی طبیعی و برنامه‌ریزی‌شده است، می‌میرند، سیگنال‌هایی به سلول‌های ایمنی مجاور (فاگوسیت‌ها) می‌فرستند تا همراه شوند و باقی مانده سلول را پاکسازی کنند. دانشمندان از قبل در رابطه برخی از این سیگنال‌ها، از جمله سیگنال‌های «من را اشکار کن» و «من را بخور» و بسته‌های حباب‌همانند کوچکی که توسط سلول‌های در حال مرگ به نام وزیکول‌های خارج سلولی آپوپتوزی (ApoEVs) آزاد خواهد شد، اطلاعات دارند. با این حال، یک مطالعه تازه به رهبری دانشگاه لاتروب، ردپای فیزیکی به جا مانده از سلول‌های در حال مرگ را شناسایی کرده است که به سطوح می‌چسبد و می‌تواند به هدایت فاگوسیت‌ها به محل دقیق مرگ پشتیبانی کند. محققان این ردپا را «ردپای مرگ» نامیده‌اند.

به نقل از نیواطلس، پروفسور ایوان پون، سرپرست آزمایشگاه موسسه علوم مولکولی لاتروب (LIMS)، یکی از نویسندگان مسئول این مطالعه، می‌گوید: فهمیدن این فرآیند زیستی اساسی می‌تواند مسیرهای جدیدی از تحقیقات را برای گسترش درمان‌های تازه که این مرحله های را مهار می‌کنند و به سیستم ایمنی در مبارزه بهتر با بیماری پشتیبانی می‌کنند، باز کند. میلیاردها سلول به گفتن بخشی از گردش طبیعی و پیشرفت بیماری، هر روز برای مرگ برنامه‌ریزی خواهد شد و تا بحال باور بر این می بود که فرآیند قطعه قطعه شدن سلول در طول مرگ سلولی اتفاقی و نسبتا ساده است.

محققان از میکروسکوپ، تصویربرداری از سلول‌های زنده، تجزیه و تحلیل پروتئین (پروتئومیکس) و مدل‌های عفونت ویروسی برای مطالعه چگونگی شکل‌گیری و حرکت ردپای مرگ منفعت گیری کردند. برخی از این رویکردها شامل القای آپوپتوز در سلول‌های انسان و موش، منفعت گیری از میکروسکوپ پیشرفته برای ثبت چگونگی جمع شدن سلول‌ها در زمان مرگ و به جا گذاشتن «ردپا» و پروتئین‌های حاضر در ساختارهای ردپای مرگ می بود تا ساختار و نقش آنها را بهتر فهمیدن کنند.

آنها دریافتند که هنگامی سلول‌های چسبنده یعنی آن‌هایی که به سطوح متصل می باشند، می‌میرند، بدن سلولی خود را جمع می‌کنند و یک ردپای نازک و پوشیده از غشاء از خود به جا می‌گذارند که به سطح متصل می‌ماند. این ردپاها غنی از  یک پروتئین ساختاری، و دیگر پروتئین‌های چسبنده می باشند. آنها برخلاف اکثر وزیکول‌های خارج سلولی دیگر که شناور خواهد شد، به سطح زیرین متصل می‌شون. ردپای مرگ  تقریبا در همه انواع سلول‌های آزمایش شده و تحت محرک‌های گوناگون مرگ ظاهر می‌شود.

بعد از این که یک سلول ردپای خود را بر جای می‌گذارد، غشای باقی‌مانده کم کم به وزیکول‌هایی با عرض تقریبا دو میکرومتر به نام وزیکول‌های خارج سلولی تبدیل می‌شود. این وزیکول‌ها یک سیگنال کلاسیک «من را بخور» را تحریک می‌کنند که به سلول‌های ایمنی می‌گوید آنها را ببلعند. این فرآیند به فعال شدن ROCK۱، پروتئینی که انقباض سلول را تنظیم می‌کند، بستگی دارد. هنگامی ROCK۱ غیرفعال می‌شود، ردپای مرگ به درستی راه اندازی نمی‌شود. تجزیه و تحلیل پروتئومیک ۶۰۱ پروتئین را در ردپای مرگ یافت، از جمله پروتئین‌هایی که در ساختار و چسبندگی سلولی نقش دارند. مواد هسته‌ای یا میتوکندری زیاد مقداری وجود داشت، که مشخص می کند ردپای مرگ عمدتا حاوی عناصر غشایی و اسکلت سلولی است.

هنگامی سلول‌های ایمنی (ماکروفاژها) در نزدیکی ردپای مرگ قرار گرفتند، به طور مؤثر محل مرگ سلولی را شناسایی کردند. ماکروفاژهایی که در معرض ردپا قرار گرفتند، در پاکسازی دیگر سلول‌های در حال مرگ بعد از آن بهتر عمل کردند، که مشخص می کند این ردپا آنها را برای کار پاکسازی  آماده می‌کند. در سلول‌های آلوده به آنفولانزای A، ردپای مرگ حاوی پروتئین‌های ویروسی بودند که ذرات ویروسی کامل و عفونی می باشند که در خارج از سلول میزبان وجود دارند. هنگامی این وزیکول‌های آلوده با سلول‌های سالم مخلوط شدند، عفونت را گسترش دادند و نشان دادند که ردپای مرگ می‌تواند به گفتن یک مخزن ویروسی عمل کند. این بدان معناست که همان فرآیندی که به سیستم ایمنی پشتیبانی می‌کند سلول‌های مرده را اشکار کند، در برخی موارد می‌تواند توسط ویروس‌ها برای آلوده کردن سلول‌های تازه نیز ربوده شود.

با این وجود، ردپای می‌تواند توضیح دهد که چطور برخی ویروس‌ها حتی بعد از مرگ سلول‌های آلوده، در بافت‌ها باقی می‌همانند و گسترش می‌یابند. از آنجایی که ردپا به ماکروفاژها پشتیبانی می‌کند تا سلول‌های مرده را اشکار کرده و از بین ببرند، امکان پذیر الهام‌قسمت استراتژی‌های جدیدی برای تحکیم ترمیم بافت یا کنترل التهاب باشد. مطالعه زیاد تر می‌تواند تبدیل درمان‌هایی شود که جواب‌های ایمنی را دقیق‌تر تعدیل می‌کنند.