در سال ۱۹۷۶، یک کارگر شرکت حمل‌ونقل تورنتو (TTC) در میانه حفاری تونل مترو، به یک شاخ فسیل‌شده با شکلی بی همتا برخورد کرد. این فسیل که دانشمندان نتوانستند آن را با هیچ‌گونه جانوری شناخته‌شده‌ای تطبیق دهند، به نام علمی Torontoceros hypogaeus به معنی «گوزن شاخدار زیرزمینی تورنتو» نام‌گذاری شد و برای نزدیک به ۵۰ سال به گفتن یک معمای حل‌نشده در موزه سلطنتی انتاریو (ROM) باقی ماند.

اکنون، تیمی از پژوهشگران دانشگاه تِرنت به رهبری آرون شیفر و کامیل کسلر، با منفعت‌گیری از تکنیک‌های پیشرفته تحلیل DNA در آزمایشگاه موزه، موفق به رمزگشایی از این پرونده قدیمی شده‌اند. نتایج مشخص می کند که این شاخ متعلق به یکی از اجداد باستانی گوزن‌های امروزی (همانند گوزن دم‌سفید) است که در جریان اتفاقات «انقراض بزرگ جانوران غول‌پیکر» (مگافونا) در نزدیک به ۱۲ هزار سال پیش، از صحنه روزگار محو شد.

راز ژنتیکی انقراض ماموت پشمالو آشکار شد

این تحقیق فقطً برای شناسایی یک فسیل انجام نشده است. مقصد مهم دانشمندان، فهمیدن چگونگی تکامل، سازگاری یا نابودی گونه‌های گوناگون در جواب به تغییرات محیطی بوده است. آرون شیفر، پژوهشگر ارشد این پروژه، می‌گوید: «هنگامی به DNA ماموت پشمالو نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که جمعیت آن در طول زمان دچار انباشت جهش‌های ژنتیکی زیان اور شده می بود. با تحول اقلیم و زیستگاه، آخرین بازماندگان به یک جزیره رانده شدند و این دو عامل نهایتاً به انقراض آن‌ها منجر شد.»

کشف سرنوشت «گوزن تورنتو» نیز قبول می‌کند که تعداد بسیاری از پستانداران بزرگ در آخر آخر عصر یخبندان نتوانستند با گرمایش زمین و تغییرات ناشی از آن سازگار شوند. این یافته‌ها در حالی انتشار می‌شود که امروز نیز گونه‌های مختلفی از خانواده گوزن‌ها سرنوشت متغیری دارند؛ جمعیت گوزن‌های شمالی (کاریبو) و موس رو به افت، جمعیت گوزن‌های کانادایی (اِلک) پایدار، و جمعیت گوزن‌های دم‌سفید در حال افزایش است.

این پژوهش که نتایج آن در ژورنال معتبر Biology Letters انتشار خواهد شد، مشخص می کند که چطور فناوری‌های نوین می‌توانند پنجره‌ای به قبل‌های دور باز کرده و درس‌های مهمی برای مدیریت مشکلاتهای زیست‌محیطی و نگه داری امنیت زیستی در جهان امروز اراعه دهند.