یکی از معتبرترین آزمایشگاه‌های بازسازی چهره، چهره‌های پشت چهار ماسک را به زندگی زنده بازگرداند و هنر شگفت انگیز کلمبیای شرقی بین قرن‌های ۱۳ تا ۱۷ میلادی را آشکار کرد.

به نقل از آی‌ای، باستان‌شناسان آزمایشگاه چهره در دانشگاه جان مور لیورپول(Liverpool John Moore) برای یک مطالعه تازه، ، چهار مومیایی از مؤسسه مردم‌شناسی و تاریخ کلمبیا را از ماسک‌های خود خارج کردند. نحوه ساخت این ماسک‌ها توسط فرهنگ‌های ماقبل کلمبیایی آمریکای جنوبی به آنها اجازه می‌داد تا با باقی مانده اجساد ترکیب شوند، به طوری که به نظر می‌رسید اجساد زنده می باشند.

با چهره‌هایی که به طور دائمی و دیدنی داخل ماسک‌های تشییع جنازه نگه داری شده بودند، محققان توانستند ماسک‌های صدمه‌دیده را بدون برداشتن فیزیکی آنها بازسازی کنند و به قبل دست‌نیافتنی، جان تازه‌ای ببخشند.

یکی از محققان این آزمایشگاه او گفت که این پروژه روشهای فرهنگی مردم بومی آمریکای جنوبی را برجسته می‌کند و امیدواریم دقت بیشتری را به این تمدن‌های باورنکردنی جلب کند.

ماسک‌هایی که بر روی صورت مردگان ساخته شده‌اند

این ماسک‌ها مثالهای شگفت انگیز‌ای از هنر دست و تنها ماسک‌هایی از این نوع می باشند که در کلمبیا وجود دارند و به علت توانایی در ترکیب با صورت و به جا گذاشتن اثری دائمی که از آزمون زمان جان سالم به در برده است، منحصر به فرد می باشند.

این ماسک‌ها در گورهایی کشف شده‌اند که غارت شده بودند، به این علت نمی‌توانستند هیچ عرصه‌ای فراتر از این که به چه فردی تعلق دارند، اراعه دهند.

این چهار ماسک به ترتیب بر روی صورت یک کودک ۶ تا ۷ ساله، یک زن ۶۰ ساله و دو مرد جوان قرار داشتند. این ماسک‌های سبک‌دار از رِزین، خاک رس و ذرت با رگه‌هایی از طلا و مهره‌هایی در اطراف چشم ساخته شده بودند. آنها در کوردیلرای شرقی، منطقه‌ای در رشته‌کوه آند کلمبیا اشکار شدند و گمان می‌رود قدمت آنها به سال‌های ۱۲۱۶ تا ۱۷۹۷ میلادی بازگردد.

آنها مستقیماً روی تکه قدامی جمجمه راه اندازی شده بودند و کل صورت و فک را می‌پوشاندند. با دقت به این که آنها روی صورت افراد ساخته شده‌اند، این نوشته نشان دهنده توانایی هنرمند اختصاصی تشییع جنازه است.

فناوری به غیرممکن‌ها دست می‌یابد

تیم آزمایشگاه چهره، ماسک‌ها را به طور دیجیتالی کنار زد تا چهره‌ها را آشکار کند و از اسکن‌های سی‌تی‌اسکن برای گرفتن تصاویر سه‌بعدی از آن منفعت گیری کرد.

محققان از هر نمونه تصاویر دوبعدی گرفتند و سپس اسکن‌ها را برای بازسازی چهره آنها تجزیه و تحلیل کردند. یک نرم‌افزار به آنها امکان داد بافت صورت را اضافه کنند و یک قلم لمسی به آنها اجازه داد تا عضلات را به طور مجازی روی جمجمه‌های دیجیتال ترسیم کنند.

محققان تا آنجا پیش رفتند که از اندازه‌گیری‌های صورت مردان کلمبیایی که امروزه زندگی می‌کنند، منفعت گیری کردند؛ کاری که نمی‌توانستند برای زن یا کودک انجام بدهند. به این علت ناچار شدند از تخصص خود در آناتومی منفعت گیری کنند، کاری که صنعتگران انجام می‌دادند، تا جزئیات از دست رفته را پر کنند.

دکتر جسیکا لیو(Jessica Liu)، مدیر پروژه Face Lab او گفت: ما از یک فرآیند مجسمه‌سازی دیجیتال برای بازسازی هر چهره منفعت گیری کردیم. با پشتیبانی یک قلم و نرم‌افزار تخصصی، عضلات، پوست و چربی را به طور دیجیتالی روی جمجمه‌ها بازسازی کردیم.

یک فرهنگ پیچیده

فراتر از اهمیت پیشرفت‌های تازه در فناوری که اخیراً بازسازی‌های صورت را به تیتر خبرها تبدیل کرده است، محققان اعتراف کردند که آنها در توانایی خود برای ثبت چین و چروک، کک و مک و منافذ پوست، رنگ پوست، مو و رنگ چشم محدود می باشند. ضمن این که این تصاویر نباید صد درصد واقعی برداشت شوند، بلکه باید به گفتن تلاقی حقیقت و تفسیر در نظر گرفته شوند.

با این حال، پروژه تازه Face Lab قسمت قابل توجهی از تاریخ را آشکار می‌کند و با ترکیب فناوری، صنایع دستی و روشهای تدفین، پیچیدگی فهمیدن این فرهنگ‌ها از آناتومی انسان را آشکار می‌کند و این چنین به باورهای آنها در رابطه مرگ اشاره دارد.

محققان می‌گویند مردم کلمبیا در قبل روشهای تدفین پیچیده‌ای داشتند که تلاش می‌کردند مردگان خود را برای بینندگان آینده نگه داری کنند.