تعطیلی‌های مکرر و پراکنده، نخستین ضربه را به کسب‌وکارهای کوچک و متوسط داخل می‌کند. این قسمت که موتور مهم اشتغال و تشکیل داخلی به حساب می اید، به علت ضعف مالی و نبوده است ظرفیت‌های انعطاف‌پذیر، در برابر اختلالات روزهای تعطیل، عملاً فلج می‌شود.

افت روزهای کاری، سختی مضاعفی بر درآمدها داخل کرده و به ناچار جهت تعدیل نیرو، افت ساعات کار یا افزایش ساعت کاری در روزهای باقی‌مانده می‌شود که هر کدام آثار منفی خود را در پی دارد.

در واقع تعطیلی‌های بی‌برنامه، چرخه تشکیل و اراعه را به هم می‌ریزد و بازار را با افتکالا، افزایش قیمت و بی‌ثباتی روبه رو می‌کند؛ همان چیزی که اقتصاد ایران هم‌اکنون دچار آن است.

از منظر گسترش، این تعطیلی‌های نامنظم، نه تنها منفعت‌وری داخلی را افت می‌دهد بلکه ربط ایران با جهان را نیز دچار اختلال جدی کرده است. با تعطیلی‌های پنجشنبه، جمعه و به گمان زیادً شنبه که اختیاری در دست استانداران شده است، قسمت قابل توجهی از تعامل های رسمی با جهان در فضای دولتی و اقتصادی محدود به دو روز در هفته شده است. این حالت جهت می‌شود که مذاکرات تجاری، همکاری‌های فناوری و انتقال اندوخته با تأخیر روبه رو شود و روال جذب اندوخته‌گذاری‌های خارجی به شکل چشمگیری افت یابد. ایران در این چنین وضعیتی، نه تنها از رقابت جهانی عقب می‌ماند، بلکه در مسیر گسترش فناوری و ترقی زیرساخت‌های مدرن نیز دچار وقفه می‌شود.

از منظر اجتماعی، تعطیلی‌های غیرمنظم به افزایش نابرابری‌ها و تشدید مشکلات معیشتی اقشار صدمه‌پذیر می‌انجامد. کارگران قسمت‌های غیررسمی و کسب‌وکارهای کوچک، با افت درآمد روبه رو شده و به واسطه نبوده است بیمه و پشتیبانی‌های اجتماعی کافی، در معرض صدمه‌های جدی قرار می‌گیرند. افت ساعات کاری و افزایش بیکاری، نارضایتی‌های اجتماعی را شعله‌ور کرده و به تضعیف مطمعن عمومی نسبت به نهادهای دولتی دامن می‌زند. این کار از منظر گسترش انسانی، زنگ خطری است که باید جدی گرفته شود، چرا که گسترش پایدار بدون امنیت شغلی و عدل اجتماعی قابل تحقق نیست.

در نهایت، تعطیلی‌های پراکنده و مکرر را باید نه فقطً به گفتن یک راهکار موقتی بلکه به گفتن نشانه‌ای از مشکلاتهای عمیق‌تر در ساختار اقتصادی و مدیریتی سرزمین دید.

فقدان هماهنگی بین سیاست‌های انرژی، اقتصاد و گسترش علتشده تا هر روز ناظر تشدید این بحران باشیم. اگر دولت نتواند به شدت در جهت اصلاح سیاست‌های تعطیلی، گسترش زیرساخت‌های انرژی و حمایتاز قسمت‌های صدمه‌پذیر عمل کند، اقتصاد ایران بیشتر از پیش فلج خواهد شد و فاصله با گسترش جهانی به شکل دلواپس‌کننده‌ای افزایش می‌یابد.

با در نظر گرفتن این‌که جهان بر پایه یک چرخه هفتگی کار پنج تا شش روزه فعالیت می‌کند، هر روز تعطیلی اضافی در ایران، به طور متوسط نزدیک به ۱۴ تا ۲۰ درصد از ظرفیت کاری مشترک با جهان را افت می‌دهد. اگر ایران به‌جای دو روز تعطیل (استاندارد جهانی)، چهار روز در هفته عملاً تعطیل باشد، زمان هم‌پوشانی کاری با کشورهای دیگر از نزدیک به ۲۶۰ روز کاری جهانی در سال به کمتر از ۱۳۰ روز سقوط می‌کند. این یعنی هر روز تعطیلی مازاد، سالانه بین ۳۰ تا ۴۰ روز مؤثر کاری را از دست می‌دهیم و عملاً سرزمین را در یک چرخه تاخیر، افت منفعت‌وری و عقب‌افتادگی از روال گسترش جهانی قرار می‌دهد؛ در اقتصادی که همین اکنون هم تحت سختی ابرتورم و رکود قرار دارد، این فاصله‌گیری وقتی معادل از دست رفتن ماه‌ها زمان تعامل، جذب اندوخته و پیشرفت فناورانه است.

در نهایت، این حالت تعطیلی‌ها یک هشدار جدی برای تصمیم‌گیرندگان است؛ هشدار نسبت به ناکارآمدی سیاست‌ها، ضعف زیرساخت‌ها و خطرات اجتماعی و اقتصادی ناشی از آنها. بازتعریف و انسجام‌بخشی به سیاست‌های تعطیلی، همراه با اندوخته‌گذاری موثر در زیرساخت‌ها و حمایتاز تشکیل داخلی، تنها راه عبور از این بحران عمیق است. در غیر این صورت، تعطیلی‌های مکرر نه فقط توقف فعالیت‌های روزمره، بلکه نشانه‌ای از توقف گسترش و پیشرفت سرزمین خواهد می بود.