دعوای پر سر و صدای بلیک لایولی و جاستین بالدونی که ابتدا به‌گفتن یک اختلاف حرفه‌ای بین دو چهره محبوب هالیوود نقل شد، زیاد سریع به صحنه‌ای برای بازخوانی جنبش Me Too و انحرافات احتمالی آن بدل شد.

از اولین پست‌های پر حس در شبکه‌های اجتماعی گرفته تا بیانیه‌های رسمی و شکایت‌های حقوقی، این پرونده نه‌فقط زندگی شخصی و حرفه‌ای دو ستاره را زیر و رو کرده، بلکه سوالاتی اساسی درمورد‌ی نزدیک به قوت رسانه، مسئولیت اخلاقی و امکان سوء‌منفعت گیری از جنبش‌های اجتماعی را پیش کشیده است.

در گزارش Global news – New yorker، به بهانه‌ی این دعوای پرتنش، نگاهی می‌اندازیم به تاریخچه‌ی جنبش می‌تو، نحوه‌ی ورود این پرونده به فضای عمومی و این که چطور هالیوود امروز، میدان مین روابط پیچیده و گاه مخرب قوت و جنسیت شده است.

اغاز ماجرا: شکایتی که سکوت را ناکامی

ماجرای جاستین بالدونی و بلیک لایولی از دسامبر ۲۰۲۴ اغاز شد؛ وقتی که بلیک لایولی، بازیگر نام‌آشنای هالیوود، با مطرح شکایتی علیه جاستین بالدونی، بازیگر و تهیه‌کننده‌ی نقل، دنیا را شوکه کرد.

لایولی بازیگر فیلم جاستین بالدونی به نام «ما تمامش می کنیم» می بود، خود بالدونی نیز  به گفتن کارگردان و بازیگر در این فیلم وجود داشت و نقش بازیگر روبه رو لایولی را بازی می کرد. اکران این فیلم، که بر پایه رمانی به همین اسم ساخته شده، با استقبال قابل‌توجهی مواجه شد و فروش زیاد خوبی را رقم زد. از نظر دیگر چون داستان فیلم در رابطه خشونت‌های خانگی است، جامعه نسبت به آن حساسیت بسیاری نشان داد. 

مدتی بعد از اکران فیلم می بود که حواشی اغاز شد. در ابتدا مردم به بی توجهی بلیک لایولی به نوشته حساس فیلم و تبلیغ برندهای مربوط به خود در طول اکران نقد داخل کردند و حمایتبالدونی از زنان صدمه دیده را مورد ستایش قرار دادند.  

در همین گیر و دار می بود که بلیک لایولی از طریق نیویورک تایمز یادداشتی را در اختیار عموم مردم قرار داد که در آن به تعرض و آزار جنسی خودش در طول فیلم برداری فیلم توسط جاستین بالدونی اشاره کرده می بود.

با اغاز دعوا ها از دو طرف بالدونی هم در روبه رو اخبار را افترا خبرداد و در این جا می بود که لایولی اتهامات تازه ای را به جاستین بالدونی زد. تهمت او نه‌فقط آزار جنسی، بلکه «سوء‌منفعت گیری آگاهانه از قوت و کمپین تخریبی برنامه‌ریزی‌شده» می بود. این ادعاها، به‌شدت تیتر اول رسانه‌ها شدند.

بلیک لایولی و جاستین بالدونی

لایولی ادعا کرد که بالدونی در جریان یک همکاری سینمایی، رفتاری فراتر از مرزهای حرفه‌ای داشته و به‌طور سیستماتیک با انتشار کردن اخبار کذب در پی تخریب شخصیت او بوده است. این شکایت به‌شدت در فضای رسانه‌ای و بین طرفداران دو بازیگر دوقطبی تشکیل کرد.

دفاعیات و روایت متقابل

بلافاصله بعد از علنی‌شدن شکایت، جاستین بالدونی با انتشار کردن بیانیه‌ای عمومی، همه اتهامات را رد کرد. او ادعا کرد که روابط حرفه‌ای‌اش با لایولی همیشه در چهارچوب قانونی و محترمانه بوده و انگیزه‌ی لایولی از این شکایت، «نارضایتی‌های شخصی و رقابت‌های شغلی» بوده است.

بالدونی این چنین مدعی شد که لایولی در تلاش است از فضای احساسی جنبش می‌تو برای سوءاستفاده و اعمال سختی منفعت گیری کند؛ قضیه‌ای که تعداد بسیاری از منتقدان جنبش در سال‌های تازه به آن اشاره داشته‌اند.

انتشار کردن این اخبار ضد و نقیض در شرایطی می بود که در فضای مجازی برخی خبرنگاران و فعالان این حوزه باور داشتند لایولی با تشکیل این عرصه می خواهد شرایطی را رقم بزند که ساختن فیلم دوم «ما تماش می‌کنیم» به دست خودش و همسرش رایان رینولدز بی‌افتد.

شرایط در  فضای مجازی به حدی بر علیه این زوح مشهور می بود که برای اولین بار بلیک لایولی قسمت کامنت های صفحات مجازی خود را مسدود کرد. 

عکس العمل‌ها، افشاگری‌ها و روایات متناقض

با بالا گرفتن او گفت و گو‌ها، برخی دیگر از اعضای پروژه‌ای که منبع این اختلاف بوده، به‌صورت ناشناس به رسانه‌ها انها گفتند که تنش‌های شدیدی بین این دو در جریان تشکیل وجود داشته. اما هیچ‌کدام به‌طور رسمی حاضر به شهادت نشدند.

از نظر دیگر، برخی منبع های نزدیک به لایولی اظهار داشتند که حرکت بالدونی تنها محدود به او نبوده و دیگران نیز ناظر رفتارهای غیراخلاقی او بوده‌اند. اما نبوده است شواهد مستند، این ادعاها را در حالت مبهمی قرار داده است.

در همین حال گروه وکالت جاستین بالدونی به طور صریح در رسانه ها اظهار کردند که بدون شک این پرونده آسیبی به او نخواهد زد و همه چیز در این مورد افترا است.

هنگامی نمی‌توان به‌راحتی مرز بین قربانی و متهم، حقیقت و افترا، خشونت و سوء‌تفاهم را تعیین کرد، جامعه چطور باید قضاوت کند؟

قابل دقت است که اطرافیان لایولی، همانند تیلور سوئیفت که از قوت بسیاری برای کنترل فضای مجازی برخوردار است و دوستی قدیمی با لایولی دارد هیچ حمایتی از این بازیگر نشان نداد. این ها در شرایطی می بود که او پخش شدن آلبوم تازه سلنا گومز را در یک استوری اینستاگرامی تبریک او گفت. همین نوشته علتشد شایعه ها اخاذی لایولی و همسرش از بالدونی پررنگ تر از قبل تیتر فضاهای مجازی باشد. 

پرونده اکنون به دادگاه کشیده شده و هر دو طرف در حال گردآوری شواهد و دفاعیات حقوقی می باشند. هیچ حکم نهایی صادر نشده و پیش‌بینی نتیجه دشوار است. اما یک مسئله روشن است: این ماجرا فقطً یک دعوای شخصی نیست، بلکه بازتابی از چالش‌هایی است که فرهنگ امروز با آن روبه‌روست.

بلیک لایولی و جاستین بالدونی

در تازه ترین عکس العمل، منبع های نزدیک به بالدونی اظهار کرده‌اند او تصمیم دارد در آینده‌ای نزدیک همه‌چیز را به‌طور عمومی و شفاف توضیح دهد. در روبه رو، تیم حقوقی لایولی اصرار کرده که حقیقت به اندازه‌ی کافی روشن است و نیازی به نمایش‌های رسانه‌ای ندارد.

پرونده‌ی بلیک لایولی و جاستین بالدونی بیشتر از هر چیز نشان‌دهنده‌ی شکنندگی مرزها در عصر رسانه، جنبش‌های اجتماعی و روابط حرفه‌ای است و علتشده است در فضای مجازی فعالان در این مورد او گفت و گو کنند که احتمالا زمان آن رسیده که نه‌تنها به حمایتاز قربانیان آزار ادامه دهیم، بلکه برای تشخیص دقیق‌تر حقیقت، ابزارهای اخلاقی، قانونی و رسانه‌ای خود را نیز بازبینی کنیم.

بازخوانی جنبش Me Too: از قوت تا بحران

جنبش Me Too با اهداف مشخصی برای حمایتاز زنان صدمه دیده مدام با یک سوال مهم رو به رو بوده است؛ اگر حقیقت در هاله‌ای از احساسات، رسانه و قضاوت‌های عمومی گم شود، چه بلایی سر عدل می‌آید؟

پرونده لایولی و بالدونی احتمالا یکی از با اهمیت ترین مثالهایی باشد که این سوال را از نو زنده کرده است. هنگامی نمی‌توان به‌راحتی مرز بین قربانی و متهم، حقیقت و افترا، خشونت و سوء‌تفاهم را تعیین کرد، جامعه چطور باید قضاوت کند؟

جنبش MeToo و انحرافات آن

اغاز رسمی جنبش MeToo در سال ۲۰۰۶ توسط تارانا بورک اغاز شد و در ابتدا به‌منظور حمایتاز زنان سیاه‌پوستی می بود که در معرض آزار جنسی قرار گرفته بودند. اما در اکتبر ۲۰۱۷، با انتشار کردن گزارش‌هایی مبنی بر آزار جنسی هاروی واینستین، تهیه‌کننده برجسته هالیوود، این جنبش به یک جنبش جهانی تبدیل شد. به جستوجو این اتفاقات، تعداد بسیاری از زنان دیگر، از جمله بازیگران مشهور همچون آلیسا میلانو، صدای خود را بلند کردند و MeToo را به‌گفتن ابزاری برای افشاگری علیه متجاوزان جنسی در دنیای هالیوود و دیگر صنایع معارفه کردند. در ابتدا، جنبش Me Too با مقصد حمایتاز زنان قربانی آزار جنسی، به‌اختصاصی از طریق شبکه‌های اجتماعی، انتشار کردن اشکار کرد. در ابتدا، این جنبش با حمایتوسیع‌ای از سوی تعداد بسیاری از فعالان اجتماعی و هنرمندان روبه رو شد.

رز مک‌گوان، اوما تورمن و اشلی جاد، از جمله شخصیت‌هایی بودند که ازمایش ها خود را از آزار جنسی به اشتراک گذاشتند. این افشاگری‌ها به شدت جهت تغییرات شگرفی در هالیوود شد، که یکی از پیامدهای آن اخراج افرادی چون کوین اسپیسی و مت لائر از پروژه‌های سینمایی و شغلی‌شان می بود.

با گذشت زمان، جنبش MeToo با چالش‌هایی روبه رو شد که تبدیل او گفت و گو و جدل‌های بسیاری در رابطه صحت و سقم اتهامات شد. در برخی موارد، اتهامات بدون شواهد کافی نقل شده و این جهت نگرانی‌هایی در رابطه سوءاستفاده از جنبش برای مقاصد شخصی یا اخاذی گردید. یکی از این مثالها، پرونده معروف جانی دپ و امبر هرد است.  این پرونده، به‌اختصاصی به‌خاطر پیچیدگی‌ها و اتهامات متقابل، نشان داد که جنبش MeToo در برخی موارد از مسیر مهم خود منحرف شده است.

جنبش می تو

نزدیک به و محدودیت‌های جنبش

در شرایطی که این جبنش توانست به همه سرزمین ها ورود کند و در سراسر جهانی موجی از افشاگری ها انجام شد، یکی از بزرگ‌ترین انتقادات به جنبش MeToo، نادیده گرفتن قربانیان مرد و کودکان است. جنبش در ابتدا تمرکز خود را بر حمایتاز زنان معطوف کرد، اما در سال‌های تازه اشکار شده که این جنبش نتوانسته به‌طور مؤثر به آزارهای جنسی علیه مردان و کودکان بپردازد. این قضیه، چالش‌های جدیدی را برای جنبش به همراه داشته است.

اکنون می‌توان دید که چه‌طور زیر برخی اخبار مربوط به سواستفاده در سینما نمی‌شود از هشتگ Me Too منفعت گیری کرد. وقتی که نام سواستفاده برخی تهیه کنندگان،ربط زیر سن قانونی و اخاذی‌های بی سر و ته به بین می‌آید این جنبش محدودیت های خود را برزو می‌دهد.

قضیه مهم  این جاست که همه افترا هایی که به این جنبش داخل شده است، آیا فقط برنامه ریزی ای برای بی اعتبار کردن آن است؟

جنبش MeToo به‌گفتن یک ابزار قوی در برابر آزارهای جنسی و برای حمایتاز قربانیان عمل کرده است. اما این جنبش، به‌اختصاصی با پرونده‌هایی همانند بلیک لایولی و جاستین بالدونی، نشان داده است که به‌منظور نگه داری اصالت خود، نیاز به نظارت و بازنگری مستمر دارد. برای جلوگیری از انحرافات زیاد تر و مطمعن از حمایتواقعی از قربانیان، الزامی است که این جنبش با دقت بیشتری پیگیری شود و از سوءاستفاده‌های احتمالی جلوگیری گردد.

در آخر می‌توان سوال کرد: هنگامی حقیقت و افترا، عدل و مظلوم‌نمایی، در ظاهری شبیه نمود می‌کنند، مسئولیت ما در بازشناسی‌شان چیست؟