این بنای عظیم به ارتفاع نزدیک به ۲۷ متر از صفحات غول‌پیکر سنگی، سکوهای صاف و پله‌هایی با زوایای تند راه اندازی شده است و ظاهری شگفت‌آور دارد که بیشتر از آنکه طبیعی به‌نظر برسد، همانند به باقی مانده یک معبد یا بنای ساخته‌شده توسط انسان است.

برخی پژوهشگران، از جمله پروفسور ماساآکی کیمورا، بر این باورند که این بنا می‌تواند باقی‌مانده‌ی یک شهر یا تمدن فراموش‌شده احتمالا مربوط به بیشتر از ۱۰ هزار سال پیش ‌ باشد.

اگر این تخمین قدمتی صحت داشته باشد، این سازه هزاران سال از اهرام مصر و سازه استون‌هنج در انگلستان قدیمی‌تر خواهد می بود و حتی امکان پذیر قدیمی‌ترین سازه‌ی شناخته‌شده ساخته‌ی دست بشر باشد.

حامیان این فرضیه، که این ساختار را «آتلانتیس ژاپن» می‌نامند، اعتقاد دارند که این تاثییر امکان پذیر نشانه‌ای از تمدنی فراموش‌شده باشد که پیش از عصر کشاورزی وجود داشته است. فرضیه‌ای که در صورت اثبات، می‌تواند جدول وقتی تاریخ بشر را به‌طور اساسی تحول دهد.

کشف اتفاقی و اغاز یک اختلاف‌نظر جهانی

این سازه در سال ۱۹۸۵ توسط «کی‌هاچیرو آراتاکه»، برگزارکننده تورهای غواصی در منطقه، کشف شد. او میانه بازدید یک منطقه‌ی ماهی‌خیز که در افسانه‌های محلی به «قصر غرق‌شده» معروف می بود، این ساختار سنگی را شناسایی کرد.

از آن زمان تا بحال، کارشناسان تعداد بسیاری از سراسر جهان برای بازدید این اتفاق به ژاپن سفر کرده‌اند. از جمله «رابرت شوک»، استاد زمین‌شناسی در دانشگاه بوستون، که بعد از بازدید از یوناگونی در سال ۱۹۹۷ اظهار داشت این ساختار به گمان زیاد طبیعی است، اما امکان دارد در دوران باستان توسط انسان تا حدودی اصلاح یا مورد منفعت گیری قرار گرفته باشد، برای مثالً به‌گفتن معدن سنگ.

بنایی از دل عصر یخبندان؟

به حرف های پروفسور کیمورا از دانشگاه ریوکیو، این سایت امکان پذیر در دوران آخرین عصر یخبندان ساخته شده باشد، وقتی که سطح دریا زیاد پایین‌تر از امروز بوده و این منطقه خشک و قابل سکونت بوده است.

شواهد زمین‌شناسی همچون ستون‌های سنگی در غارهای زیرآبی و تحلیل‌های رادیوکربن روی مرجان‌ها مشخص می کند که این منطقه در نزدیک به ۵ هزار سال پیش غرق شده، و حتی احتمالا ۲ هزار سال پیش تا این مدت در خشکی قرار داشته است.

این نوشته به‌تازگی در برنامه‌ای از پادکست «جو روگان اکسپرینس» به او گفت و گو گذاشته شد، جایی که گراهام هنکاک نویسنده مشهور و فلینت دیبل، باستان‌شناس درمورد‌ی منشاء این بنا به اختلاف نظر جدی رسیدند.

دیبل او گفت: «من اتفاق‌های طبیعی عجیبی بسیاری دیده‌ام، اما در این مورد چیزی نمی‌بینم که برایم نشانی از معماری انسانی داشته باشد.»

در روبه رو، گراهام هنکاک جواب داد: «برای من شگفت است که تو این را یک اتفاق‌ی کاملاً طبیعی می‌دانی. به‌نظر من، اینجا نشانه‌های روشنی از طراحی هوشمندانه دارد: پله‌های حک‌شده، سنگ‌های عظیم، قوس‌ها و حتی طرحی همانند به طور انسان روی سنگ‌ها.»

نظریه «لموریا»؛ قاره‌ای گمشده در اعماق آب

ماساآکی کیمورا، ژئولوژیست ژاپنی، از این فرضیه حمایتکرده و حرف های که امکان پذیر این بنا بخشی از یک قاره‌ی گمشده به‌نام «لموریا» باشد. او تخمین زده است که این ساختار به گمان زیادً بین ۲ تا ۳ هزار سال پیش ساخته شده، وقتی که سطح دریا زیاد پایین‌تر از امروز بوده است.

پروفسور کیمورا معتقد است که پنج ویژگی کلیدی این سازه شامل: شکل کلی بنا، وجود پله‌های متعدد و منظم، وجود نوعی مسیر سنگی با تکه‌سنگ‌های اندک، دیواره سنگی که به‌موازات بنا کشیده شده و ساختارهایی همانند به طاق ورودی، به همراه سوراخ‌های مشکوک در عمق و محفظه‌هایی در بالا که احتمالا گورهای باستانی بوده‌اند گمان دست‌ساز بودن آن را نقل می‌کند.

او با منفعت گیری از مدل‌های بازسازی‌شده، این بنا را شبیه قلعه-معبدهای سنتی ژاپنی معروف به «گوسوکو» می‌داند.

تردیدها و نظریه‌های ناموافق

با این حال، تعداد بسیاری از زمین‌شناسان و باستان‌شناسان هم چنان با دیده تردید به این فرضیه‌ها می‌نگرند. پروفسور رابرت شوک، پاتریک نان (اقیانوس‌شناس)، و ترواکی ایشی (دانشگاه توکیو) همه انها پافشاری دارند که ویژگی‌های ساختاری این بنا را می‌توان با فعالیت‌های تکتونیکی، لایه‌بندی سنگ‌های ماسه‌ای و فرآیندهای طبیعی گفت.

رابرت شوک، استاد دانشگاه بوستون، در مصاحبه‌ای این ساختار را فقطً نتیجه «زمین‌شناسی معمولی و لایه‌بندی طبیعی سنگ‌های ماسه‌ای» توصیف کرده است. او او گفت: «ماسه‌سنگ‌ها طبق معمولً در راستای سطوح مشخصی شکسته خواهد شد و لبه‌هایی صاف و منظم تشکیل می‌کنند، به‌اختصاصی در مناطقی که دارای فعالیت‌های تکتونیکی زیاد می باشند.»

اگر قدمت بیشتر از ۱۰ هزار ساله یوناگونی قبول شود، این بنا می‌تواند جایگاهی شبیه با «گوبکلی‌تپه» در ترکیه بیابد؛ یکی از کهن‌ترین بناهای شناخته‌شده‌ی دست‌ساز بشر با قدمتی نزدیک به ۹۵۰۰ سال پیش از میلاد.

این سازه اسرارآمیز، که هم چنان در بستر اقیانوس آرام آرام فرسوده می‌شود، احتمالا کلید فهمیدن بخشی گمشده از تاریخ بشر باشد که تا بحال در تاریکی مانده است.