در مراسم افتتاحیه هفتادوهشتمین جشنواره فیلم کن در ۱۳ می ۲۰۲۵، رابرت دنیرو بازیگر، کارگردان و تهیه‌کننده آمریکایی، ۱۴ سال بعد از آنکه ریاست هیات داوران این جشنواره را در سال ۲۰۱۱ بر مسئولیت داشت، نخل طلای افتخاری را برای یک عمر دستاورد هنری دریافت خواهد کرد. 

برخی چهره‌ها نماینده‌ی هنر هفتم می باشند و دیالوگ‌هایی وجود دارد که برای همیشه در ذهن سینمادوستان حک می‌شود. رابرت دنیرو با سبک درونی و بازی‌های دقیقش ــ چه در لبخندی ملایم و چه در نگاهی تند ــ به اسطوره‌ای سینمایی بدل شده است.

او با شنیدن خبر دریافت این افتخار او گفت: «نسبت به جشنواره کن حس نزدیکی بسیاری دارم… به‌اختصاصی اکنون که جهان پر از چیزهایی‌ست که ما را از هم جدا می‌کند، کن ما را کنار هم می‌آورد: داستان‌پردازان، فیلم‌سازان، طرفداران و دوستان. همانند برگشت به خانه است.»

به گزارش سایت رسمی جشنواره فیلم کن، ورود دنیرو به سینما، سرنوشت نسل مهمی از کارگردانان نیویورکی را رقم زد که بعدها نسل تازه‌ی فیلم‌سازان هالیوود شدند. از همان نخستین فیلم‌های برایان دی پالما ــ که تازه فارغ‌التحصیل شده می بود ــ دنیرو نقش ضدقهرمان‌هایی را ایفا کرد که هم سبک دی پالما را شکل دادند.

دنیرو که فرزند نقاشانی نیویورکی‌ست، از جوانی فهمیدن عمیقی از اخلاق و حرکت خیابانی داشت که بعدها در همکاری با اسکورسیزی شکوفا شد. این همکاری افسانه‌ای از سال ۱۹۷۳ با «خیابان‌های پایین شهر» اغاز شد. 

او در طول حرفه‌اش، اقتدار طبیعی‌اش را به شخصیت‌های مافیایی ایتالیایی-آمریکایی بخشید؛ از خلافکاران خرده‌پا تا رؤسای مافیا. یکی از برجسته‌ترین نقش‌های او، بازی در نقش ویتو کورلئونه جوان در «پدرخوانده ۲» ساخته فرانسیس فورد کاپولا می بود، که موفق شد بدون پیروی از مارلون براندو، نقش جوانی شخصیت او را ایفا کند. این نقش جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برایش به ارمغان آورد.

پیروزی‌های او با فیلم‌های ماندگاری ادامه یافت. در سال ۱۹۷۶، او با دو شاهکار به قسمت رسمی کن آمد:  «۱۹۰۰» ساخته برناردو برتولوچی و «راننده تاکسی» ساخته مارتین اسکورسیزی که برنده نخل طلا شد. دنیرو برای این نقش، گواهی‌نامه رانندگی تاکسی گرفت و صحنه‌ی مشهورش در آینه را بداهه اجرا کرد.

همکاری او با اسکورسیزی ادامه یافت و به نقش‌هایی ماندگار انجامید: یادگیری ساکسیفون برای فیلم «نیویورک، نیویورک» ، افزایش وزن ۳۰ کیلویی برای «گاو خشمگین» (که اسکار بهترین بازیگر نقش اول را برایش به همراه داشت) و اجرای نقش طنز در «سلطان کمدی» که در سال ۱۹۸۳ فیلم افتتاحیه کن می بود.

دنیرو سال سپس نیز با «روزی روزگاری در آمریکا» به کارگردانی سرجیو لئونه در کن حاضر شد. تنها ده سال بعد از  «راننده تاکسی» ، او در فیلمی دیگر برنده نخل طلا، نقش اول را ایفا کرد؛ «ماموریت» ساخته رولند جافه.

در دهه ۹۰، دنیرو چهره‌ای تازه از خود به نمایش گذاشت؛ ایفای نقش جدی و سخت‌گیرانه‌اش را داخل کمدی‌هایی چون «جکی براون» و  «ملاقات با والدین» کرد. او در همین زمان، فعالیت تهیه‌کنندگی و کارگردانی را با تأسیس کمپانی «تریبکا پروداکشنز» اغاز کرد. نخستین فیلمش  «قصه‌ای از برانکس» (۱۹۹۳) می بود که نوشته همیشگی‌اش، یعنی رابطه خشونت و خانواده در بستر محله‌ای نیویورکی را روایت می‌کرد.

در دهه‌های سپس، او نقش‌هایی غیرمنتظره و متنوع ایفا کرد؛ از دوبله در انیمیشن‌ها گرفته تا وجود در سریال‌ها و درخشش در آثار موفقی همچون «مخمصه» درکنار آل پاچینو.

بعد از اتفاق ۱۱ سپتامبر، دنیرو جشنواره فیلم تریبکا را در سال ۲۰۰۲ بنیان نهاد تا پشتیبانی کند نیویورکی‌ها محله صدمه‌دیده‌شان را بازیابند. در این سال‌ها، وجهه‌ای دیگر از او نمایان شد: ضمانت سیاسی و اجتماعی. پیش از آنکه به دفاع کننده پرشور برابری و انسان‌گرایی بدل شود، در فیلم‌هایی نقش‌هایی ایفا کرد که چهره خشن جامعه آمریکا، افول دولت، زخم‌های جنگ ویتنام و فریب رسانه را به عکس می‌کشیدند؛ از جمله درخشش‌اش در  «جوکر» ساخته تاد فیلیپس و نقش‌آفرینی اخیرش در  «قاتلان ماه کامل» به کارگردانی اسکورسیزی.

هفتاد و هشتمین جشنواره بین‌المللی فیلم کن از ۱۳ تا ۲۴ می ۲۰۲۵ (۲۳ اردیبهشت تا سوم خرداد ۱۴۰۴) برگزار می‌شود. ستاره فرانسوی، ژولیت بینوش، به گفتن رئیس هیات داوران امسال کن انتخاب شده است و بعد از گرتا گرویگ که سال قبل این نقش را بر مسئولیت داشت، این مسئولیت را بر مسئولیت می‌گیرد.

تیری فرمو، رئیس جشنواره، انتخاب‌های کامل جشنواره را آخر هفته جاری در یک کنفرانس مطبوعاتی در پاریس اظهار خواهد کرد.