دیفولدر در او مباحثه با روزنامه بریتانیایی تایمز اصرار کرد که جوانان بیست ساله از نسل Z تنبل نیستند، بلکه فقطً راهبرد «مدیریت منطقی تلاش» را به کار می‌گیرند.

این استاد متخصص در اخلاق کاربردی، معتقد است تعداد بسیاری از ما در دام اعتیاد به کار افتاده‌ایم؛ جایی که حس گناه فزاینده‌ای زمان نبوده است منفعت‌وری کافی داریم یا برای اثبات لیاقت خود، تظاهر به مشغول بودن می‌کنیم. او می‌گوید: «ما در فرهنگی زندگی می‌کنیم که انتظار دستاوردهای مداوم دارد».

نتایج پژوهش‌های این متخصص نشان خواهند داد که تنبلی نه تنها یک نقص شخصی، بلکه یک نقص اخلاقی نیز برداشت می‌شود. او دریافت که محکومیت تنبلی در همه ادیان و فرهنگ‌ها ریشه دارد و این کار مبین آن است که چرا برچسب «تنبل» بودن بدتر از «پریشان» یا «کند» برداشت می‌شود، چون به نقصی در شخصیت اشاره دارد.

او در تلاش است تا معنی واقعی تنبلی را فهمیدن کند و همراه با همکارانش، نگرش‌ها نسبت به تنبلی و سختکوشی را در کشورهایی همانند ایالات متحده و بریتانیا بازدید خواهد کرد.

دیفولدر در تعریف عملی خود از تنبلی اصرار می‌کند، فردی که می تواند دلایل موجهی (همانند خستگی یا مشغول بودن به کاری غیرمرتبط با شغلش) را برای نبوده است صرف تلاش زیاد تر اراعه کند، تنبل محسوب نمی‌شود.

به نظر دیفولدر، تهمت تنبلی زیاد تر بیشتر از آنکه درمورد فرد متهم باشد، احساسات تهمت‌زننده را آشکار می‌کند.

 او معتقد است افراد مسن‌تر می‌توانند از نسل Z یاد بگیرند که چطور برای کار خود حد و مرز تعیین کنند.

به حرف های این متخصص: «توانایی تشخیص تنبلی واقعی از مدیریت معقول تلاش، می‌تواند شما را از سختی منفعت‌وری مداوم آزاد کند و به شما امکان دهد بدون حس گناه در برابر آن مقاومت کنید.»