این گونه تازه کشف‌شده «سیرنوبتیلوس کاریبدیس» (Sirenobethylus charybdis) نام‌گذاری شده است. کاریبدیس نام هیولایی دریایی در اسطوره‌های یونان می بود که گرداب‌هایی ویرانگر در آب تشکیل می‌کرد.

این زنبور شکمی پوشیده از زائده‌هایی همانند به برگ‌های بسته‌شونده گیاه ونوس مگس‌خوار دارد که دانشمندان می‌گویند به گمان زیادً از آن‌ها برای به دام انداختن طعمه‌اش منفعت گیری می‌کرده است.

پروفسور لارس ویلهِلمسن، از موزه تاریخ طبیعی دانمارک و یکی از نویسندگان مطالعه، درمورد این زنبور او گفت: «شکم این زنبور همانند به یک تله خرسی کوچک است که به انتهای بدنش چسبیده، با بالک‌هایی پوشیده از موهای نازک و همانند به دندان.»

پژوهشگران دانشگاه پکن و موزه کهربای شیاتشونگ چین می‌گویند این زنبور به گمان زیادً ساختار عجیبی برای خرد کردن طعمه نداشته، بلکه از این زائده‌ها برای ثابت نگه‌داشتن میزبان حشره‌ای خود در زمان تخم‌گذاری منفعت گیری می‌کرده است.

دانشمندان گمان می‌زنند که این زنبور ماده بعد از بی‌حرکت کردن حشره، تخم خود را در بدن آن می‌گذاشته تا نوزاد زنبور از درون میزبان تغذیه کند؛ روشی که امروزه نیز در بین گونه‌های انگلی همانند زنبور کوکو دیده می‌شود، هرچند نه با این چنین ساختار غیرعادی‌ای.

دکتر لین کیمزی، حشره‌شناس از دانشگاه کالیفرنیا دیویس، درمورد این زنبور می‌گوید: «در عمرم حشرات شگفت بسیاری دیده‌ام، اما این یکی واقعاً جزو غیرمعمول‌ترین‌ها است.»

این زنبورهای باستانی، که فقط مثالهای ماده آن‌ها در صمغ فسیل‌شده درختی یافت شده، با داشتن زوائدی همانند به برگ‌های گیاه گوشت‌خوار ونوس کنجکاوی بسیاری را برانگیخته‌اند.

ساختاری که پیش از این در هیچ زنبوری، چه امروزی و چه فسیل‌شده، گزارش نشده می بود.

دکتر گابریل ملو، متخصص زنبورها از دانشگاه فدرال پارانا در برزیل، با پافشاری بر اهمیت این کشف او گفت: «ما طبق معمولً فکر می‌کنیم چیزهای دلنشین فقط در دنیای امروز وجود دارند. اما هنگامی این چنین زمان‌هایی پیش می‌آید، می‌بینیم که تعداد بسیاری از اتفاق‌های شگفت انگیز و شگفت در قبل هم اتفاق افتاده‌اند.»

زمان دقیق انقراض این زنبور تا این مدت ناشناخته است، اما دانشمندان می‌گویند مطالعه آن می‌تواند دیدگاه‌های علمی درمورد تنوع رفتاری و زیستی حشرات را عمیق‌تر کند و نشان دهد طبیعت در قبل نیز سرشار از خلاقیت‌های تکاملی بوده است.

نتایج تحقیقات تازه در نشریه علمی «BMC Biology» انتشار شده است.