بر پایه تحقیقات علمی دانشگاه هاروارد، وقتی که افراد به دیگران طعنه می‌زنند یا از یک فرد مورد مطمعن طعنه می‌شنوند، خلاقیت افزایش می‌یابد؛ اما افزایشی در تعارض دیده نمی‌شود. این چنین برخی مطالعه دیگر نشان داده‌اند که نیش و کنایه‌زدن می‌تواند به افت تنش‌های اجتماعی در موقعیت‌های دشوار نیز پشتیبانی کند.

روان‌شناسان و عصب‌شناسان تأثیر کنایه‌زدن را روی مغز بازدید کرده‌اند و دریافته‌اند که مغز انسان برای خلق نیش و کنایه‌های تازه باید از حلقه‌های متعدد عبور کرده تا درنهایت بتواند به تفسیر درستی برسد. هرچند که نیش و کنایه‌زدن به‌گفتن یکی از عادت‌های نوجوانان شناخته می‌شود، اما این حرکت یکی از نشانه‌های بلوغ است؛ چون مغز یک کودک سال‌ها طول می‌کشد تا این نوشته را فهمیدن کند و بر آن مسلط شود.

طعنه‌زدن به انسان اجازه می‌دهد تا تفاوت‌های ظریف و الزامی را به تعامل های خود اضافه کرده و شدت توهین‌هایش را افت دهد. حتی شواهدی نیز وجود دارد که مشخص می کند طعنه‌زدن می‌تواند انسان را خلاق‌تر کند و برای تخلیه احساسات منفی در زمان ناراحتی پشتیبانی‌کننده باشد.

«پنی پکسمن»، روان‌شناس در دانشگاه کلگری، به‌قدری نسبت به اهمیت این نوشته پی برده که اغاز به طراحی برنامه‌های آموزشی برای افرادی کرده که نتوانسته‌اند توانایی‌های نیش و کنایه‌زدن خود را تحکیم کنند.

به حرف های پکسمن، شما برای فهمیدن هر نوع زبان کنایه‌آمیز به توانایی فهمیدن حالات روانی نیاز دارید؛ چون باید بدانید که گوینده هنگامی این مثال از کنایه کلامی را نسبت به شما ابراز می‌کند واقعاً چه باوری دارد به‌این‌علت که کلمات آن‌ها لزوماً منظورشان را ابراز نمی‌کند.

بر پایه نتایج تحقیقی که در مجله دانشگاه هاروارد به چاپ رسیده، طعنه‌زدن یکی از بیشترین شکل‌های هوش است و می‌تواند خلاقیت گفتن‌کننده و گیرنده را نیز افزایش دهد.