چطور گفتگوی مختصر علتشادمانی افراد می‌شود و بهترین راه برای باز کردن سر سخن بگویید بدون تشکیل دردسر چیست؟

دکتر جیلیان سند‌ستروم، روان‌شناس در دانشگاه ساسکس بریتانیا، می‌گوید تعامل با غریبه‌ها علتمی‌شود حال افراد بهتر شود و ربط بیشتری با محیط اطراف خود اشکار کنند.

او یکی از چهره‌های برجسته در پژوهش‌های جهانی درمورد‌ مزایای او گفت‌وگوی مختصر (خوش وبش کردن) و این چنین یکی از نویسندگان همکار در پژوهش تازه در ترکیه است.

او اضافه می‌کند: «[تعامل با غریبه‌ها] علتمی‌شود حس کنیم به دیگران متصل هستیم و این که دیگران ما را «می‌بینند»، که این یک نیاز اساسی برای انسان‌ها است. این تعامل نه‌تنها بر حس ما، بلکه بر بدن و سلامت جسمی‌مان نیز تاثییر می‌گذارد.»

از نزدیک به یک دهه پیش که دکتر سند‌ستروم به این نوشته علاقه‌مند شد، با این که خود را فردی درونگرا و خجالتی می‌داند، با صد‌ها فرد غریبه گفتگو کرده است. او معتقد است این کار دیدگاه او را نسبت به دیگران تحول داده است و علتشده که به دیگران زیاد تر مطمعن کند.

دکتر سند‌استروم می‌گوید: «کمابیش این کار همیشه برایم خوشایند بوده است. بعضی اوقات گفتگو درمورد نوشته خاصی نیست اما من از این سخن بگویید‌های خودمانی زیاد یاد می‌گیرم، ماجرا‌های جالبی می‌شنوم و پیشنهاد‌ها و پیشنهاداتی دریافت می‌کنم. این کار علتمی‌شود حس کنم بخشی از جامعه هستم و در نتیجه حس امن بودن بیشتری می‌کنم.»

ایتارو ایشی‌گورو، پژوهشگر دانشگاه ریکیو در ژاپن و سرپرست یکی از معدود پژوهش‌هایی که در این منطقه و خارج از جوامع غربی انجام شده، تایید می‌کند که حتی حداقل تعامل های و اجتماعی به طور مستقیم علتتقویت حس تعلق می‌شود.

او می‌گوید:«حس پذیرفته شدن تاثییر مثبتی بر سلامت روان دارد.»

به حرف های دکتر سندستروم، مردم زیاد تر فهمید مزایای خوش و بش کردن‌های مختصر نمی‌شوند و آن را بی‌اهمیت یا زمان‌گیر می‌دانند. اما بزرگ‌ترین مانع این است که آدم‌ها می‌ترسند.

او توضیح می‌دهد: «داده‌ها مشخص می کند که بزرگ‌ترین نگرانی مردم – حتی زیاد تر از هراس از رد شدن – این است که مکالمه‌ای ناخوشایند داشته باشند.»

ایتارو ایشی‌گورو اضافه می‌کند که تعداد بسیاری از مردم این چنین دلواپس می باشند که این چنین تعامل های کوچکی از نظر فرهنگی قابل پذیرفتن نباشد، و مقدار پذیرفتن آن حتی در داخل یک سرزمین هم می‌تواند متفاوت باشد.

او می‌گوید: «برای مثال هنگامی در خیابان‌های هیروساکی، یک شهر کوچک در منطقه توهوکو ژاپن، با نوزادم راه می‌رفتم، زیاد از مردم به سراغم می‌آمدند و چیزهایی همانند «چه بچه بانمکی!» می‌انها گفتند. اما هنگامی به توکیو نقل مکان کردم، این اتفاق به‌ ندرت رخ می‌داد.

این نوشته ریشه در خطرات دوران کودکی هم دارد که پیشنهاد عمومی برای ایمنی کودکان این است که با غریبه‌ها سخن بگویید نکنند. در سرزمین‌های انگلیسی‌زبان کمپینی به نام «خطر غریبه‌ها» وجود دارد که سال‌ها است به کودکان پیشنهاد می‌کند برای ایمنی خود با غریبه‌ها سخن نزنند.

دکتر جیلیان سند‌ستروم می‌گوید: «اکنون این پیشنهاد پیچیدگی‌ها و ریزه‌کاری‌های بیشتری اشکار کرده است. یقیناً غریبه‌ها امکان پذیر خطرناک باشند اما غریبه‌هایی هم می باشند که ما می‌توانیم از آنها پشتیبانی بخواهیم.»

برای مثال در بریتانیا به بچه‌ها یاد داده می‌شود که «غریبه‌های یقین» را که می‌توانند به آنها مطمعن کنند بشناسند؛ افرادی همانند والدینی که بچه‌هایی همراهشان است یا ماموران پلیس و کارکنان فروشگاه‌ها که یونیفرم رسمی پوشیده‌اند.

دکتر سند‌ستورم معتقد است برای بزرگسالان راه حلهای بی‌خطر بسیاری برای تعامل و گفتگو با غریبه‌ها وجود دارد.

«من نظر نمی‌کنم که در یک خیابان تاریک و خلوت با دیگران سخن بزنید. اما چرا در مکان‌های عمومی و در بین مردم، هنگامی می‌توانیم لحظاتی از ربط انسانی را توانایی کنیم، از آن پرهیز کنیم؟»

دکتر سند‌ستروم برای اغاز گفتگو با فردی که هیچ آشنایی با او ندارید، این پیشنهاد‌ها را نقل می‌کند:

• درمورد موضوعی مشترک سخن بزنید. «احتمالا به همین علت است که مردم درمورد وضع هوا سخن می‌زنند. این موضوعی است که برای همه ما مشترک است. یا اگر در پارک و در حال تماشای شکوفایی گل‌های بهاری هستید می‌توانید نگاه و دقت دیگران را هم به زیبایی آن جلب کنید.»

• کنجکاو و پرسشگر باشید. «زیاد تر اوقات من از دیگران درمورد کاری که انجام خواهند داد سوال می‌کنم. می‌بینم فردی دوربین در دست دارد و از دیواری عکس می‌گیرد و من می‌پرسم: «از چه چیزی عکس می‌گیرید؟» یا اگر سوار قطار می‌شوم و فردی را با چمدان می‌بینم می‌پرسم: «به سلامتی عازم کجا هستید؟» مهم دقت و دقت به جزئیات و مسائل اطراف است. تا وقتی که با خوش‌قلبی و نرمی و ملایمت سوال خود را نقل کنید، نه طوری که انگار تصمیم عیب‌گیری از آنها را دارید، افراد طبق معمول از اغاز گفتگو خوشحال خواهد شد.»

• در موزه یا مکان‌ دیدنی. «از یکی از کارکنان سوال کنید به نظر او چه چیزی در آن مکان از همه دلنشین‌تر است. احتمالا دقت شما را به چیزهایی جلب کنند که به آن توجهی نکرده باشید و داستان جالبی برایتان تعریف کنند.»

• طبق معمول اگر از دیگران سوالی سوال کنید، از پیشنهاد کردن و اراعه راهنمایی خوشحال خواهد شد. از طرف دیگر شما هم می‌توانید نظر پشتیبانی بدهید. اگر فردی را دیدید که سردرگم است می‌توانید سوال کنید: «آیا کمکی از دستم برمی‌آید؟»

• از دیگران تعریف کنید. «پیشنهاد نمی‌کنم که از حالت جسمی و ظاهری فرد تعریف و تمجید کنید چون امکان پذیر مقداری ناخوشایند به نظر بیاید. اما اگر درمورد چیزی که خودشان انتخاب کرده‌اند – همانند جواهرات یا رنگ موی آنها – نظر بدهید، شنیدن آن از فردی که دلیلی برای گفتنش ندارد، حس خوبی به فرد می‌دهد.»