مرتضی درخشان در یادداشتی برای خبرفوری نوشت: هنگامی به نمایشگاه پیشگامان پیشرفت دعوت شدم تمایل بسیاری به رفتن نداشتم، فکر می‌کردم که هرچقدر هم خوب باشد قیمت یک ساعت از زمان گران‌بهای آدمی را ندارد، به این فکر می‌کردم که این هم همانند بقیه! یکی یک کاری کرده که فکر می‌کند شاخ غول را شکسته و می‌خواهد به ما پز بدهد، آن‌هم توی مملکتی که هیچ روزنه امیدی برای تحول نیست.

عصر که سپس از چهارساعت پیاده‌روی بیرون آمدم حس کردم دوتا لیوان شیشه‌ای نازک توی سرم بهم خورند که “دینگ”شان به سالونیکی و تورنتو رسید.

یک نمایشگاه با نزدیک به بیست تا سی غرفه که توی یک لیگ دیگر است، انگار یک جهان دیگر را در صدسال سپس به شما مشخص می کند، توی هر غرفه فکر می‌کنید از این بالاتر نمی‌بینید ولی غرفه بعدی توی یک نوشته تازه یک دروازه تازه به روی‌تان باز می‌کند. از گردشگری و صنایع دستی و کشاورزی و شیلات فناوری اطلاعات و پزشکی گرفته تا فولاد و لیزر و ماهواره و حتی تعمیرات هواپیما!

من دیگر به رفتن فکر نمی‌کنم، اکنون ایمان دارم که می‌توانیم یک بار دیگر با حمید و عادل توی تهران جمع شویم. همانند اسماعیل که مجدد پدرش را در علویجه اصفهان ملاقات کرد.

حمیدها و عادل‌های شما کجا رفته‌اند؟ خوشبختی را اشکار کنید و توی سر هم بکارید، حتما جوانه می‌زند.