این اتفاقات به پشتیبانی و همراهی کارشناسان اجتماعی و مدیران «حمایتکننده شهر» اجرا شد و به‌طور همزمان، تشکیل یک مستند نمایشی رادیویی برای شبکه رادیویی نمایش نیز در دستور کار قرار گرفت. اما آن‌چه این شب را به رویدادی متفاوت و الهام‌قسمت تبدیل کرد، شراکت فعال مخاطبانی می بود که جامعه زیاد تر آن‌ها را به حاشیه رانده است.

اجرای تئاتر با آرزوهایی روی کارتن‌های ساده اما پرمعنا

این تئاتر درمانی، به‌طوری طراحی شده می بود که مخاطبان، خود بازیگران مهم نمایش باشند.

کارتن‌خواب‌ها، با نوشتن آرزوهای خود روی کارتن‌هایی که برای آن‌ها زیاد تر به‌گفتن پتوی خواب شناخته می‌شود، بخشی از این توانایی تعاملی را شکل دادند. آرزوهایی ساده اما عمیق، که هر کدام داستانی ناگفته از رنج‌ها و امیدهای آن‌ها را روایت می‌کرد.

اولین اجرای تئاتر درمانی در منطقه‌ای صدمه‌دیده

این برنامه، نخستین توانایی اجرای تئاتر درمانی در سطح شهر و به‌اختصاصی در منطقه‌ای صدمه‌دیده و صدمه‌پذیر همانند میدان شوش می بود. اجرای این نمایش، نشان داد که هنر نه تنها می‌تواند بازتاب‌دهنده حقیقت‌های تلخ اجتماعی باشد، بلکه ابزار قدرتمندی برای تحول و التیام بخشیدن به این حقیقت‌ها است.

پایانی گرم برای شبی سرد

یکی از ویژگی‌های برجسته این شب، دقت اختصاصی به حالت مخاطبان بعد از آخر نمایش می بود. تیم «حمایتکننده شهر»، با تدارک یک اتوبوس گرم، همه مخاطبان را به جایی امن منتقل کرد تا بتوانند شب یلدای خود را در اسایش و گرما سپری کنند. این عمل، نه تنها آخر‌قسمت نمایش، بلکه آغازی بر امیدهای تازه برای افرادی می بود که سال‌ها طعم تلخ سرما و بی‌خانمانی را چشیده‌اند.

هنر به‌گفتن ابزاری برای درمان و تحول

این توانایی، بار دیگر قوت هنر را در تحول و بهبود زندگی انسان‌ها به نمایش گذاشت. تئاتر درمانی، ابزاری می بود که نه تنها زندگی مخاطبان خود را لمس کرد، بلکه توانست زخم‌هایی را که در عمق جامعه وجود دارد، به عکس بکشد و برای آن‌ها مرهمی بیابد.

شب یلدای امسال، برای افرادی که در آن وجود داشتند، شبی فراموش‌نشدنی می بود. شبی که در آن، کارتن‌های ساده به بوم آرزوها تبدیل شدند، امید بار دیگر در دل‌ها جوانه زد، و گرمای محبت و همدلی جانشین سرمای تلخ زمستان شد.

این شب یلدا، در میدان شوش تهران، نشان داد که هنر می‌تواند جایی باشد که زندگی و امید مجدد اغاز می‌شود.