به گزارش اسکای‌نیوز، محققان برای اولین بار در جهان از روشی به نام تحریک مغزی عمیق منفعت گیری کردند تا فیبرهای عصبی خوابیده در نخاع را «احیا» و کنترل عضلات پا را مجدد برقرار کنند.

کمر ولفگانگ جیگر ۵۴ ساله سال ۲۰۰۶ در یک سانحه اسکی دچار صدمه‌دیدگی شدید شد و ناکامی و او ناچار می بود نشسته از پله‌ها پایین برود. اما بعد از کاشت الکترود در مغز او در دو سال پیش، مدام با فیزیوتراپیست‌ها تمرین کرد تا حرکت اندام‌هایش را بازیابد.

او در مصاحبه با اسکای‌نیوز او گفت: «اگر بخواهم می‌توانم چند قدم بردارم، از پله‌ها بالا و پایین بروم یا اگر قرار باشد در آشپزخانه برای کاری بایستم، می‌توانم آن را انجام دهم. فناوری روز‌به‌روز بهتر می‌شود و فکر می‌کنم در آینده، دیگر به ویلچر نیازی نخواهیم داشت.»

ولفگانگ افزود: «راه طویل است، اما فکر می‌کنم رویای ما تحقق اشکار می‌کند.»

این پیشرفت بعد از آن به دست آمد که دانشمندان علوم اعصاب موسسه فناوری فدرال سوییس در لوزان برای نقشه‌برداری از همه نورون‌های مغز که در پشتیبانی به موش‌ها برای راه رفتن دخیل بودند، از هوش مصنوعی منفعت گیری و در کمال شگفتی، ناحیه‌ای از مغز به نام هیپوتالاموس جانبی را که طبق معمول بر نقش آن در برانگیختی و انگیزه تمرکز می‌شود، به‌گفتن ناحیه‌ای که در راه رفتن نقش دارد، شناسایی کردند.

 این نتیجه آنقدر غیرمنتظره می بود که دیگر دانشمندانی که نسخه اولیه مقاله را برای انتشار کردن در مجله پزشکی طبیعت (Nature Medicine) تایید کرده بودند، درمورد آن اظهار شک و تردید کردند.

تیم تحقیقاتی سوییسی بعد از آزمایش‌‌های پیروزی‌آمیز روی جوندگان، الکترودها را در هیپوتالاموس جانبی انسان‌ها جاگذاری کردند. این تکنیک که اکنون به‌طور گسترده برای کنترل لرزش‌ در بیماران مبتلا به پارکینسون منفعت گیری می‌شود، در حالی اجرا می‌شود که بیمار کاملا بیدار است، چون تنها در این صورت است که جراح می‌تواند مطمعن حاصل کند به نقطه صحیح در مغز با شدت مناسب برای تحریک رسیده‌ است.

پروفسور جوسلین بلوخ که این جراحی‌ها را در بیمارستان دانشگاه لوزان انجام داد، می‌گوید: «هنگامی الکترود در جایش قرار گرفت و تحریک اغاز شد، بیمار اول بلافاصله او گفت: پاهایم را حس می‌کنم.» و اضافه کرد: «هنگامی تحریک را افزایش دادیم، او او گفت: حس می‌کنم که اشتیاق شدید به راه رفتن دارم.»

دانشمندان اعتقاد دارند هیپوتالاموس جانبی دیگر قسمت‌های مغز را به‌ کار می‌گیرد تا به فیبرهای عصبی که بعد از صدمه نخاعی سالم باقی مانده‌اند، سیگنال‌هایی ارسال کند.

درمان مغز هم مهم است

پروفسور گرگوار کورتین، سرپرست تیم تحقیقاتی، می‌‌‌‌گوید در درمان فلج، علاوه بر درمان‌ نخاع یا سیستم عصبی، ترمیم و احیای مغز نیز نقش حیاتی دارد. 

او افزود: «ما کشف کردیم که چطور می‌توان به منطقه‌ای کوچک از مغز که پیش‌تر نمی‌دانستیم در راه رفتن نقش دارد، دسترسی اشکار کنیم و از طریق آن، اتصال سلول‌های عصبی باقی‌مانده را فعال و روال بهبود آن‌ها را تحکیم کنیم.»

باید یادآوری کنیم که این دو بیمار با این روش به طور کامل درمان نشدند و تنها می‌توانستند در مسافت‌های مختصر به پشتیبانی عصا یا واکر راه بروند. اما تیم تحقیقاتی لوزان قبلا نشان داده می بود که با منفعت گیری از کاشت ایمپلنت‌ در نخاع، می‌توان حرکت را بازگرداند. 

آن‌ها امیدوارند که با تحریک هم‌زمان نخاع و مغز در آینده، روال بهبود بیماران را تحکیم و به آن‌ها پشتیبانی کنند سریع تر و در مسافت‌های بیشتری راه بروند.