هر یک از ما عکس العمل بی همتا خود را نسبت به درد داریم اما اکنون یک گروه پژوهشی به این نتیجه رسیده‌اند که پوزخند زدن به درد و تحمل آن می‌تواند نشانه دلواپس‌کننده‌ای از تاریکی شخصیت باشد.

به نقل از دیلی میل، به حرف های پژوهشگران «دانشگاه رادبود»(Radboud University) در هلند، گمان سایکوپت بودن در افرادی که می‌توانند سطوح بالاتری از درد را تحمل کنند، زیاد تر است.

این پژوهش نشان داد افراد دچار سطوح بالای سایکوپتی نه تنها در برابر درد مقاوم‌تر می باشند، بلکه کمتر می‌توانند از ازمایش ها دردناک خود درس بگیرند. پژوهشگران باور دارند که این یافته مشخص می کند چرا افراد دارای این ویژگی‌ها نمی توانند از پیامدهای منفی کار خود درس بگیرند.

افرادی که به ویژگی‌های سایکوپتی مبتلا بودند، در طول آزمایش‌ها حتی در رویارویی با شوک‌های الکتریکی دردناک نتوانستند حرکت خود را تحول دهند. این عدم حساسیت نسبت به تنبیه امکان پذیر با انگیزه بیشتر از حد به سمت پاداش ترکیب شود تا سایکوپت‌ها را به افرادی تبدیل کند که بدون فکر عمل می‌کنند و این اخلاق آنها ثابت است.

دکتر «دیمانا آتاناسوا»(Dimana Atanassova) پژوهشگر ارشد این پروژه او گفت: ما از نتیجه پژوهش‌ دریافتیم که افراد مبتلا به ویژگی‌های سایکوپتی حتی بعد از مجازات نیز حرکت خود را تحول نمی‌دهند و این ثابت می‌کند که آنها با درس گرفتن از پیامدهای منفی اعمال خود مشکل دارند.

سایکوپتی یکی از ویژگی‌های شخصیتی موسوم به «مثلث تاریک شخصیت» است که با افترا‌گویی بیمارگونه، عدم حس گناه و تمایل به کنترل رفتاری ضعیف اشکار می‌شود.

همه افراد دارای این ویژگی‌ها سایکوپت محسوب نمی‌شوند و تعداد بسیاری از افراد امکان پذیر تا اندازه‌ای تمایلات سایکوپتی داشته باشند.

روانشناسان زمان‌ها مشاهده کرده‌اند که افراد دارای این ویژگی‌ها زیاد تر از تنبیه یا پیامدهای منفی اعمال خود درس نمی‌گیرند. با وجود این، آنها نمی‌توانستند مکانیسم خاص موثر در این افترا توضیح دهند. پژوهشگران در این پروژه دریافتند که ناتوانی سایکوپت‌ها در درس گرفتن از پیامدهای دردناک می‌تواند به علت عدم حساسیت آنها به درد فیزیکی باشد.

برای آزمایش این نظریه، ۱۰۶ نفر از مردم سوال‌نامه‌هایی را پر کردند که برای تشخیص سطوح تمایلات سایکوپتی همانند عدم همدلی یا تکانشگری طراحی شده می بود. سپس به هر یک از شرکت‌کنندگان، یک مجموعه شوک الکتریکی ضعیف از طریق الکترودهای قرارگرفته روی بازوها داده شد.

پژوهشگران، نقطه‌ای که در آن درد برای اولین بار قابل دقت می بود و حداکثر سطح درد قابل تحمل را برای هر شرکت‌کننده ثبت کردند. همان طور که پژوهشگران پیش‌بینی کرده بودند، شرکت‌کنندگانی که بیشترین امتیاز را برای گرایش‌های سایکوپتی کسب کردند، می‌توانستند درد بیشتری را نسبت به افراد عادی تحمل کنند.

در برخی موارد، تعدادی از شرکت‌کنندگان حتی می‌توانستند پیش از رسیدن به اغاز تحمل درد، به حداکثر تنظیم الکترود ۹.۹۹ میلی‌آمپر برسند.

اگرچه کاملا اشکار نیست که چرا یک شخصیت سایکوپت امکان پذیر با بی‌حس بودن به درد مرتبط باشد اما پژوهشگران یک ربط آشکار را بین این ویژگی‌ها و حرکت یادگیری اشکار کردند.

آتاناسوا او گفت: حرکت استثمارگرانه و ضداجتماعی افراد مبتلا به ویژگی‌های ساکوپتی بالا زیاد تر از منظر بی‌رحمی یا عدم پشیمانی دیده می‌شود؛ به این معنی که آنها فقط به عواقب کار اهمیت نمی‌دهند اما یافته‌های این پژوهش نشان خواهند داد که امکان پذیر مشکل تا اندازه‌ای با نقص در نحوه یادگیری آنها درمورد پیامدهای کار توضیح داده شود.

در آزمایش دوم، به شرکت‌کنندگان یک بازی رایانه‌ای داده شد که در آن باید بین دو کارت رنگی متفاوت، یکی را انتخاب می‌کردند. هر بار که شرکت‌کنندگان یک کارت را انتخاب می‌کردند، این گمان وجود داشت که به آنها پاداش داده شود یا پیامد منفی دریافت کنند. پاداش کار ۰.۱۰ یورو و مجازات مالی کار، از دست دادن ۰.۱۰ یورو می بود.

پژوهشگران دریافتند که افراد دارای ویژگی‌های سایکوپتی در باورهای اولیه خود نامطمئن‌تر بودند اما به زودی از الگویی پیروی کردند که تمایلی به تسلیم شدن از آن نداشتند.

افراد مبتلا به ویژگی‌های سایکوپتی به جای یادگیری از توانایی دردناک همانند تعداد بسیاری از مردم، تمایلی را به نام «بازنشانی باور» نشان دادند. این بدان معناست که آنها به شدت نتیجه دردناک را نادیده می‌گرفتند و به باورها اولیه خود بازمی‌گشتند؛ حتی وقتی که ثابت شده می بود این باورها کارآیی ندارند.

دلنشین اینجاست که این الگو تنها در مجموعه‌ای از انتخاب‌ها پدیدار شد که در آنها درد به گفتن نتیجه انتخاب‌های نادرست داده می‌شد. پژوهشگران می‌گویند که این نتیجه می‌تواند عدم حساسیت به درد را به گفتن علت مهم ناتوانی روانی در درس گرفتن از توانایی ثابت کند.