«پالپ فیکشن» که به گفتن شاهکار تارانتینو و فیلم دوم درخشان این کارگردان و اثری تعیین‌کننده شناخته می‌شود برای دیالوگ‌های به یاد ماندنی، ساختار روایی نوآورانه و ترکیب منحصر به فردی از شوخی و خشونت مورد دقت قرار گرفت. این فیلم برای هفت جایزه اسکار، نامزد شد و ساموئل ال. جکسون و اوما تورمن را ستاره کرد و به احیای کارنامه کاری جان تراولتا پشتیبانی شایانی کرد.

به حرف های یکی از منتقدان، این فیلم «یک تزریق داخل وریدی از جنون بی‌رحمانه، کمدی سیاه و یک سرخوشی ناخوشایند و شگفت است».

اگرچه «پالپ فیکشن» به طور رسمی در اکتبر ۱۹۹۴ انتشار شد اما پیش از آن و در همان سال، با برنده شدن جایزه معتبر نخل طلا در جشنواره فیلم کن، سروصدای بسیاری به پا کرده می بود. تعداد بسیاری انتظار داشتند آن سال فیلم «سه رنگ: قرمز» تاثییر کریشتف کیشلوفسکی جایزه مهم کن را از آن خود کند و خود تارانتینو هم به نظر می‌رسید که شگفت‌زده است و بعد از کسب جایزه رو به مخاطبان کن او گفت: «من از آن نوع فیلم‌ها نمی‌سازم که مردم را به هم نزدیک کند. من فیلم‌هایی می‌سازم که مردم را از هم جدا کند.»

با این حال، «پالپ فیکشن» با واکشن‌های متغیری از سوی منقدان و مخاطبان رو به رو شد و تعداد بسیاری آن را برای جذابیت مسحورکننده‌اش و لذت خالص حاصل از شوق بالا دوست داشتند و این فیلم تا به امروز، نمره ۹۲ درصد از منتقدین در وب‌سایت راتن تومیتوز را نگه داری کرده است. تاد مک‌کارتی، منتقد سینما این فیلم فیلمی «پر از شجاعت، شوخی و ابداعات شیطانی» توصیف کرد.

اما عکس العمل منفی نیز به همان اندازه قوی می بود. برخی این فیلم را برای خونریزی‌های بیشتر از حد و منفعت گیری بی‌مسئولانه از الفاظ نژادپرستانه مورد انتقاد قرار دادند. سید فیل از اساتید نویسندگی فیلم، حس می‌کرد که «پالپ فیکشن» زیاد سطحی و پر از دیالوگ‌های اضافی است. ژان لوک گودار، کارگردان شهیر فرانسوی که وقتی یکی از الگوهای تارانتینو می بود نیز به نظر می‌رسید که از فیلم متنفر است.

با این حال، پیروزی مالی دیدنی فیلم و فروش ۲۱۳ میلیون دلاری در برابر بودجه ۸ میلیون دلاری نشان‌دهنده اهمیت فزاینده و اعتبار فرهنگی فیلم‌های جدا گانه آمریکایی می بود و کمپانی میراماکس، استودیویی که از این فیلم حمایتکرد، به بازیگری مهم در صنعت سینما تبدیل شد.

«داستان عامه‌پسند» با فیلم‌نامه‌ای از «تارانتینو» شامل سه اپیزود با سه قصه مرتبط با هم است که در آن بیشتر از هر چیزی جسارت کارگردان به چشم می‌خورد. تارانتینو در «پالپ فیکشن» همه اشکال متعارف روایی سینما را کنار گذاشت و داستان خود را در ساختاری پیچیده با گذرهای وقتی و مکانی متناوب به پیش می‌برد و شخصیت محوری تکه پایانی فیلم همان فردی است که در بین فیلم ناظر کشته شدنش بوده‌ایم.

«داستان‌های عامه‌پسند» با قصه‌ای پر فراز و نشیب و شخصیت‌های دلنشین و ملموس، دوران اوج ادبیات سیاه در دهه ۳۰ و سینمای سیاه دهه‌های ۴۰ و ۵۰ آمریکا را تداعی می‌کند.

از دیگر جوایز این فیلم می‌توان به گلدن گلوب و بفتای بهترین فیلمنامه برای تارانتینو و این چنین جایزه بهترین فیلم و کارگردانی از انجمن ملی منتقدین فیلم آمریکا اشاره کرد.

جان تراولتا با کسب نامزدی اسکار بهترین بازیگری برای بازی در این فیلم مجدد به دوران اوج حرفه‌ای خود بعد از فیلم «تب شنبه شب» رسید و اوما تورمن نیز بعد از بازی در این فیلم و کسب نامزدی اسکار، نام خود را به گفتن یکی از شناخته‌شده‌ترین بازیگران هالیوود سر زبان‌ها انداخت.