این روزها شبکه خانگی وضعیتی معمولی را توانایی می‌کند. فیلم‌نت با «داریوش» و «گردن زنی» نتوانسته خاطرات خوش قبل را تکرار کند و نماوا سریالی در دست پخش ندارد. در فیلیمو نگاه‌ها به سمت «بازنده» است و مخاطبان مهم «لالایی» کودکان می باشند. با این اوصاف اما نباید برخی امتیازات سریال‌ها را از یاد برد و آنها را نادیده گرفت.

مثالاش تحسین‌هایی است که به سمت بازیگران زن این چند سریال سرازیر شده. هر‌چند بازیگران پرشمار «گردن زنی» و چند بازیگر «داریوش» نتوانسته‌اند‌ همپای ازمایش ها خود ظاهر شوند. این را هم اضافه کنیم که کارکرد بازیگران بانو در سریال‌های جاری خانگی، به مراتب بهتر از آقایان است.

مورد اول: گوهر خیراندیش

حتی اگر فیلم یا سریال ضعیف بوده باشد، گوهر خیراندیش گلیم خود را از آب بیرون کشیده است. او بازیگری است که نامش کنار پروژه‌های مهمی از تاریخ سینما و تلویزیون ایران قرار گرفته و چندین دفعه در قامت شخصیت‌های جدی و کمدی، قدرتش به اثبات رسیده. خیراندیش این روزها سریال «لالایی» را در شبکه خانگی دارد. او زنی است به نام گلشن که فرزندش را از دست داده؛ دچار اختلال حواس است و فکر می‌کند پاداش (داریوش فرضیایی) بچه اوست.

خیراندیش در قالب یک مادر مهربان و گاه پرخاشگر موفق ظاهر شده و مهمتر این که آداب روبه رو با اثری کودکانه را درست و اصولی مراعات کرده است. گلشن ابتدا زنی منفی (در ذهن مخاطب کودک) معارفه شد که تصمیم تخریب آسایشگاه را دارد. زیاد سریع اما تبدیل به مادری دوست‌داشتنی شد و اکنون بی‌شک یکی از برگ برنده‌های سریال «لالایی» ساخته احمد درویشعلی‌پور است.

 مورد دوم: سحر دولتشاهی

در تکه‌های ابتدایی سریال «داریوش» بیم آن می‌رفت که شخصیت ساقی، همانند همان کلیشه‌های زنان منفی باشد. سحر دولتشاهی اما این زمان را داشت تا نقش را از پرتگاه نجات دهد و توانایی‌ای تازه در کارنامه‌اش ثبت کند. ساقی فرزندی بیمار دارد و مادر برای درمان او سراغ تیغ زدن مردان متمول رفته.

در عین حال پرستار یک مرد مبتلا به آلزایمر هم هست ولی این حقوق کفاف زندگی پرخرج را نمی‌دهد. دولتشاهی منفعت گیری‌ای خوب از ابزار صورت برای انتقال احساسات درونی شخصیت برده و در عین حال کارگردان (هادی حجازی‌فر) از فیزیک او برای باورپذیرتر شدن نقش هم منفعت برده. گریم‌های گوناگون به اقتضای موقعیت‌های شخصیت هم امکان فرامتن فرد دیگر است که به پشتیبانی بازیگر آمده.

مورد سوم: سارا بهرامی

ظاهر‌ش طوری است که می‌تواند گزینه اول برای نقش‌های درونگرا باشد. کارگردان‌ها نیز از این ویژگی بیرونی سارا بهرامی چندین دفعه منفعت گیری کردند و نقش زنان سرد و ساکن را به او سپردند. بازیگر اما به فراخور از این دایره خارج شده و خالق شخصیت‌های پر شر و شور شده. تازه ترین روبه رو مخاطبان با بهرامی سریال «بازنده» است که دو تکه از آن انتشار شده. 

او در نیمه اول تکه اول سریال، زنی شاداب و بشاش می بود اما افسردگی بعد از زایمان و سرقت نوزاد، او را پریشان احوال و گوشه‌گیر کرد. بهرامی در سریال امین حسین‌پور، از بعد نمایش حالت وخیم و تاثر‌برانگیز شخصیت ارغوان برآمده و مهمتر این که اسیر رفتارهای آشنا و تکراری نشده است.

مورد چهارم: دیگران

بازی به اندازه نعیمه نظام‌دوست در «لالایی» را فراموش نمی‌کنیم که یک مرتبه دیگر در اثری کودکانه، حرکت و گفتاری شیرین و مشابه با این گروه سنی دارد. پیش‌تر درمورد صدف اسپهبدی به بهانه بازدید «بازنده» نوشتیم و فقط به این مسئله بسنده می‌کنیم که شخصیت آوا فعلا تفاوتی آشکار با آثار متاخر این بازیگر دارد.

آیا او در تکه‌های باقی مانده سریال هم موفق است یا اتفاقی دیگر رخ خواهد داد؟ اشاره شد که زیاد بازیگران زنِ سریال «گردن زنی» در حد و اندازه همیشگی ظاهر نشده‌اند. با این حال سکانس مختصر بازی ترلان پروانه در تکه سوم فراتر از انتظار می بود و برای قضاوت نهایی، مقداری صبر می‌کنیم. احتمالا ترلان از شمایل آشنای همیشگی فاصله گرفته باشد… 

درمورد الیکا ناصری اما به جرات می‌توان او گفت حضوری موفق روبه رو دوربین سامان سالور داشت. او همان عروسی است که در میانه جشن شب ازدواج به همراه داماد (کیسان دیباج) به قتل رسید. باران متین، دختری سرزنده و شاداب می بود و نوعی از جسارت معقول نسبت به فامیل شگفت و غریب خود و همسرش داشت. سهم الیکا ناصری از «گردن زنی» کم می بود ولی سرنوشت تلخ شخصیت و بازی خوب او عواملی می باشند که پشتیبانی می‌کنند، این توانایی در ذهن مخاطبان پیگیر سریال‌های شبکه خانگی باقی بماند؛ حداقل برای مدتی نه‌چندان طویل!