دانشمندان دانشگاه کانکتیکات به پیشرفت قابل توجهی در تلاش برای زندگی طویل‌تر و سالم‌تر دست یافته‌اند. در یک مطالعه بزرگ، محققان با مقصد قرار دادن سلول‌های خاص در بدن موش‌ها، طول عمر و سلامتی آنها را با پیروزی افزایش دادند.

به گزارش ایسنا، این مطالعه که در مجله Cell Metabolism انتشار شده است، بر سلول‌هایی متمرکز است که پروتئینی به نام p۲۱ را به شدت گفتن می‌کنند. این سلول‌ها با افزایش سن در بافت‌های گوناگون تجمع می‌یابند و به نظر می‌رسد که به زوال مرتبط با افزایش سن پشتیبانی می‌کنند. با از بین بردن دوره‌ای این سلول‌ها در موش‌ها، دانشمندان توانستند به طور متوسط ‌۹ درصد عمر این حیوانات را افزایش دهند. این معادل نزدیک به هفت سال در انسان است. مهمتر از آن، موش‌ها در طول عمر خود سالم‌تر و از نظر جسمی توانایی بیشتری داشتند.

به نقل از اس‌اف، این یافته به یک چالش حیاتی در علم پیری می‌پردازد. این که چطور می‌توان طول عمر را افزایش داد و به طور همزمان کیفیت زندگی را بهبود بخشید. اکنون، زیاد تر بین زمان زمان زندگی افراد و زمان وقتی که در سلامت کامل زندگی می‌کنند، فاصله وجود دارد. در برخی از کشورها، امید به زندگی سریع تر از طول عمر در حال افزایش است، به این معنی که مردم عمر طویل‌تری دارند اما زمان بیشتری را با شرایط سلامتی ضعیف می‌گذرانند.

مقصد قرار دادن سلول‌های p۲۱ در موش

آنچه این مطالعه را به طور اختصاصی‌ای قابل دقت می‌کند، روش جامعی است که محققان سلامت موش‌ها را با آن برسی کردند. آنها به جای اندازه‌گیری طول عمر یا بازدید سلامت در یک مقطع وقتی، کارکرد فیزیکی موش‌ها را تا زمان مرگ طبیعی هر ماه پیگیری کردند. این به آنها اجازه داد تا نشان دهند که این درمان علتبهبود سلامت در همه طول عمر باقیمانده و نه فقط به طور موقت، شده است.

برای دستیابی به این نتایج قابل دقت، محققان از یک رویکرد نوآورانه منفعت گیری کردند. آن‌ها از موش‌های اصلاح‌شده ژنتیکی منفعت گیری کردند که به آن‌ها اجازه می‌دهد به طور خاص سلول‌های p۲۱ را مقصد قرار داده و از بین ببرند. این موش‌ها با یک اصلاح ژنتیکی طراحی شده‌اند که هنگامی فعال می‌شود، علتمی‌شود سلول‌های p۲۱ تخریب شوند. دانشمندان مداخله خود را وقتی اغاز کردند که موش‌ها ۲۰ ماهه بودند که معادل نزدیک به ۶۰ تا ۶۵ سالگی انسان است.

یک بار در ماه، محققان دارویی به نام تاموکسیفن را به موش‌ها تزریق می‌کردند. در موش‌های تحت درمان، این دارو علتاز بین رفتن سلول‌های p۲۱  شد. موش‌های گروه کنترل همان دارو را دریافت کردند، اما فاقد اصلاح ژنتیکی بودند، به این علت سلول‌های p۲۱ دست نخورده باقی ماندند.

چشمه جوانی

موش‌های تحت درمان در قیاس با موش‌های درمان نشده، قوت زیاد تر و شدت بالاتر نشان دادند. این چنین کارکرد قلب آنها بهبود یافته، تحمل گلوکز و حساسیت به انسولین بهتر و کبد سالم‌تری داشتند. همه این مزایا حتی تا ماه‌های آخر زندگی ادامه یافت و نشان‌دهنده افزایش واقعی طول عمر می بود.

دلنشین اینجاست که به نظر نمی‌رسد این درمان از هیچ بیماری خاصی جلوگیری کند. در عوض، به نظر می‌رسد که روال کلی پیری را آهسته می‌کند و تبدیل سلامت بهتر در سیستم‌های گوناگون بدن می‌شود. این نتایج با این ایده که مقصد قرار دادن فرآیندهای اساسی پیری می‌تواند مؤثرتر از تلاش برای درمان بیماری‌های مرتبط با سن باشد، مطابقت دارد.

محققان اعتقاد دارند رویکرد آنها با افت التهاب مزمن مرتبط با افزایش سن کار می‌کند. به نظر می‌رسد سلول‌های p۲۱ سیگنال‌های التهابی تشکیل می‌کنند که می‌توانند التهاب را در سراسر بدن گسترش داده و تحکیم کنند. با از بین بردن دوره‌ای این سلول‌ها، درمان امکان پذیر این التهاب زیان اور را افت دهد.

بهبود طول عمر انسان

اگر بتوان نتایج شبیهی را در انسان‌ها به دست آورد، این یافته‌ها می‌تواند تبدیل بهبود قابل توجهی در کیفیت زندگی افراد مسن شود. فکر کنید که بتوانید سال‌ها زیاد تر از آنچه اکنون امکان پذیر از نظر جسمی فعال و از نظر ذهنی آماده و جدا گانه بمانید. تأثیرات اقتصادی و اجتماعی آن نیز زیاد زیاد خواهد می بود و به طور بالقوه هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی افت خواهد یافت.

یقیناً ما تا این مدت تا رسیدن به این مقصد در انسان فاصله بسیاری داریم. اما این مطالعه جهت‌گیری تازه و شوق انگیزی را برای تحقیقات ضد پیری اراعه می‌دهد.