هنگامی «دَنی» (با بازی کارولین براکن) به نحوه وحشیانه‌ای در خانه‌ی روستایی که او و همسرش «تد» (با بازی گیلیام لی) در حال بازسازی آن بودند به قتل می‌رسد، همه به یکی از بیماران مؤسسه‌ی روان‌درمانی محلی مشکوک خواهد شد؛ همان موسسه‌ای که تد در آنجا به گفتن پزشک کار می‌کند.

اما زمان کوتاهی بعد از این قتل تراژیک، جسد خود شخص مظنون نیز اشکار می‌شود و معمای قتل حل‌نشده باقی می‌ماند. یک سال سپس، «دارسی» (باز هم با بازی کارولین براکن) که خواهر دوقلو و نابینای دنی است، به طور غیرمنتظره‌ای به دیدار تد و نامزد جدیدش «یانا» می‌آید؛ دارسی خودش را یک «ذهن‌خوان» معارفه می‌کند که عاشق جمع کردن کلکسیونی از اشیاء نفرین‌شده است. دارسی که معتقد است ماجرای قتل خواهرش پیچیده‌تر از آن چیزی است که دیگران فکر می‌کنند، همراه با خود خطرناک‌ترین اشیاء نفرین‌شده‌اش را نیز آورده تا انتقام قتل خواهرش را بگیرد.

این داستان فیلم تازۀ «اعجوبه» به کارگردانی و نویسندگی دیمین مک‌کارتی است؛ مک‌کارتی در سال ۲۰۲۰ فیلم ترسناک و تحسین‌شدۀ «هشدار» (Caveat) را ساخته می بود و اکنون با فیلم «اعجوبه» می‌توان دید که او انگار توانمندیهای خودش را در نویسندگی و ساخت فیلم‌های ترسناک چند پلّه ارتقاء داده است.

«اعجوبه» در یک کلام یکی از بهترین‌های ژانر ترسناک در سال ۲۰۲۴ است؛ فیلمی که یک داستان دلنشین را با منفعت گیری از یک شیوۀ روایت درخشان و متفاوت، دلنشین‌تر و گیراتر می‌کند. مک‌کارتی در روایت خود «زمان» را به بهترین نحو به بازی می‌گیرد؛ این فیلم سرشار از پرش‌های وقتی به جلو و عقب است و از دل همین رفت و برگشت‌ها است که ما کم کم به راز مرگ دنی آگاه می‌شویم.

با این که برخی از معماهای فیلم تا حدی ساده و از قبل قابل پیش‌بینی می باشند اما این نوشته تا آن اندازه نیست که به کلیت حال و هوای رازآلود فیلم و گیرایی و شوق آن صدمه بزند. منفعت گیری از تاکتیک‌های متنوع برای ترساندن مخاطب نیز در این فیلم قابل تحسین است: از اشیاء رازآلود همانند مانکن بزرگ و ترسناکی که دارسی با خودش آورده تا لحظات پر از حس تعلیق و انتظار و همینطور صحنه‌های غافلگیرکننده‌ای که در دل فضای تاریک و معماگونۀ فیلم جلوۀ فوق الاده دارند.

از اهمیت بازی کارولین براکن نیز نباید غافل شد؛ براکن در این فیلم نقش دو خواهر با روحیات نسبتا متفاوت را بازی می‌کند و از قضا از بعد هر دو نقش نیز به خوبی برآمده است؛ او روحیۀ آرام و مهربان دنی را همانقدر خوب منتقل می‌کند که شخصیت مرموز و کنجکاو خواهرش دارسی را به نمایش می‌گذارد.

و آخرین مسئله این که مک‌کارتی نام زیاد درخور و با لیاقت‌ای برای فیلمش برگزیده است؛ نامی که بیشتر از ترسناک بودن به «شگفت» بودن اشاره می‌کند و درخشش این فیلم هم دقیقا در حال و هوای شگفت آن است؛ فیلمی که قوانین طبیعی و رویدادهای ماوراء طبیعی را در فضایی با هم ترکیب می‌کند که بعضی اوقات حتی یک لایۀ ظریف طنز سیاه را هم در آن می‌شود حس کرد.

این از آن فیلم‌هایی است که اگر علاقمند به ژانر ترسناک باشید و از دیدن کلیشه‌ها نیز خسته شده باشید، حتما از تماشای آن لذت خواهید برد.