پژوهشگران «دانشگاه متروپولیتن توکیو»(TMU) یک مولکول دارورسان تازه ساخته‌اند که می‌تواند به ورود DNA پلاسمید به داخل سلول‌ها زمان تزریق به عضلات اسکلتی پشتیبانی کند و یک قدم مهم در گفتن آران‌ای و پروتئین‌های درمانی باشد.

به نقل از دراگ تودی، ترکیب تازه به طور موثر به DNA پلاسمید بدون تأثیر بر ساختار آن متصل می‌شود. پژوهشگران با تزریق این ترکیب به عضلات موش، گفتن ژن گسترده‌ای را مشاهده کردند که نویدبخش کاربردهایی در درمان بیماری‌های عضلانی جدی می بود.

سیستم‌های دارورسانی زیربنای تعداد بسیاری از پیشرفت‌های بالینی عصر ما می باشند. به گفتن مثال، واکسن کووید-۱۹ از نانوذرات لیپیدی برای پوشاندن آران‌ای مطلب‌رسان و بردن آنها به سلول‌ها طی فرآیندی به نام اندوسیتوز منفعت گیری می‌کند. آران‌ای مطلب‌رسان بعد از داخل شدن به سلول‌ها، توسط ماشین‌های سلولی آزاد می‌شود و به آنتی‌ژن‌هایی انتقال می‌یابد که عکس العمل ایمنی را تحریک می‌کنند اما اگرچه این چنین راه حلهایی با پیروزی مورد منفعت گیری قرار گرفته‌اند، تا این مدت چالش‌هایی همانند تجمع ناخواسته حامل وجود دارد که باید بر آنها تسلط کرد. همان طور که درمان‌ها متنوع خواهد شد، پژوهشگران به جستوجو راه حلهای تازه دارورسانی برای طیف گسترده‌تری از کاربردها می‌گردند.

پژوهشگران دانشگاه متروپولیتن توکیو به سرپرستی پروفسور «شویچیرو آسایاما»(Shoichiro Asayama) منفعت گیری از پلی‌یون‌ها را بازدید می‌کنند که پلیمرهایی با بار الکتریکی می باشند. آنها پلی‌یون‌ها را برای حمل DNA پلاسمید به داخل سلول‌ها به کار گرفتند. DNA پلاسمید را می‌توان به آران‌ای مطلب‌رسان یا به پروتئین تبدیل کرد تا به یک وسیله همه‌کاره برای درمان تبدیل شوند. آنها پلیمرهایی با بار منفی می باشند که می‌توانند به پلی‌یون‌های دارای بار مثبت متصل شوند اما این کار به سادگی ساختن یک پلیمر بزرگ و با بار مثبت زیاد ایده‌آل نیست چون بار امکان پذیر آنها را برای سلول‌ها سمی کند. کوششهای تازه به سوی «زویتریون‌ها»(zwitterions) سوق یافته‌اند؛ یعنی ترکیباتی با بار مثبت در یک تکه و بار منفی در تکه دیگر.

اکنون این گروه پژوهشی اولین ترکیب پلیمری زویتریونیک را با یک کاتیون ایمیدازولیوم دارای بار مثبت مهندسی کرده‌اند که می‌تواند با DNA پلاسمید ترکیب شود. گروه‌های ایمیدازولیوم این مزیت را دارند که بار مثبت را روی حلقه‌ای از اتم‌ها آغشته کنند و شانس خوبی را برای اتصال قوی به DNA پلاسمید فراهم آورند. قسمت‌های دارای بار منفی از گروه‌های کربوکسیل راه اندازی شده بودند که یک زنجیره هیدروکربنی مختصر بین آنها فاصله گذاشته می بود. آنها به نسبت‌های متفاوت به زنجیره پلیمری اضافه شدند.

از آنجا که این ترکیب می‌تواند محموله‌های خود را به توده‌های بزرگ عضلانی رساند، یافته‌های این گروه پژوهشی نویدبخش درمان‌های جدیدی برای بیماری‌های عضلانی جدی می باشند.

این پژوهش در مجله «Biomaterials Science» به چاپ رسید.