بازار نقل و انتقالات فوتبال ایران با افزایش بی‌رویه قیمت بازیکنان داخلی مواجه شده است. این در حالی است که باشگاه‌ها به علت محدودیت‌های مالی و نظارت زیاد تر بر هزینه‌ها، ترجیح خواهند داد به سراغ جذب بازیکنان خارجی بروند.

با اغاز فصل نقل و انتقالات فوتبال کشورمان دقت باشگاه‌ها به جذب بازیکن خارجی به قدری زیاد شد که می‌توان او گفت این دقت روال رو به رشد قابل توجهی نسبت به سال قبل داشته است.

مسئله قابل دقت استخدام بازیکنان خارجی توسط تیم‌های لیگ برتری این است که وسواس فنی باشگاه‌ها زیاد تر شده و اکنون که نظارت دقیق تری روی هزینه کرد آن‌ها و این چنین تزریق پول توسط اسپانسرها یا کارخانه‌های حمایتکننده آن‌ها به وجود آمده، مدیران دقت بیشتری روی کیفیت و سطح توانایی گزینه‌های پیشنهادی دارند.

هرچند این مساله احتمالا در نگاه اول به کم شدن کیفی فوتبال کشورمان ربط داده شود اما حقیقت این ماجرا این است که به علت افزایش بی رویه و کنترل نشده قیمت بازیکنان داخلی، مسئولان باشگاه‌ها علاقه بیشتری به جذب بازیکنان خارجی در پست‌های مورد نیاز دارند.

به گفتن مثال بازیکن فصل قبل یک تیم نقل که عملکردش مدام انتقاداتی را درپی داشته، امسال برای وجود در یک تیم شهرستانی ۲۰ میلیارد تومان طلب کرده است. یا بازیکنی که در اصل یک لژیونر ناموفق محسوب می‌شود و اکنون نیز نظر قابل توجهی در داخل ندارد، از یک تیم شهرستانی خواهان قرارداد ۳۰ میلیارد تومانی شده است!

ازاین دست بازیکنان حتی در لیگ دسته اول هم می‌توان اشکار کرد و متعاقب آن بازیکنانی که کارکرد و تاثیرگذاری قابل توجهی در فصل قبل داشته‌اند، بدون شک قراردادهای نجومی‌تری را می‌خواهند.

پرداخت زمین، ملک و پول در خارج از سرزمین و در واقع پرداخت‌های خارج از قرارداد، یکی از تبعات منفی بالارفتن بی حساب و کتاب تورم در فوتبال است. مطرح قوانین نقل و انتقالاتی تازه گامی خوب و ارزنده در جهت کنترل این نابسامانی در فوتبال کشورمان است اما افزایش خواست مالی بازیکنان گوناگون برای عقد قرارداد تازه مشخص می کند این قوانین، بُرش و قاطعیت ملزوم را نداشته‌اند و باشگاه‌ها امسال ناچار می باشند بازیکنان مد نظر را با قیمت‌های تازه راضی نگه دارند که همین مساله کلیدِ دور زدن قوانین تازه و سقف بودجه است.

تقریبا برای همه اهالی فوتبال ثابت شده که نقل و انتقالات باشگاه‌های نقل بدون دور زدن سقف بودجه امکان پذیر نیست چرا که به طور طبیعی خواست مالی بازیکنان سال به سال افزایش اشکار می‌کند و باشگاه‌ها نیز نمی توانند به طور صددرصدی با این اتفاق مقابله کنند. به همین خاطر به سراغ بازیکنان خارجی می‌روال که در نهایت با ۲۰۰ یا ۳۰۰ هزار دلار، قراردادی زیاد تر از یکسال منعقد می‌کنند. در حالیکه زیاد دیده شده برای عقد قرارداد با بازیکن داخلی باید معادل ۵۰۰ هزار دلار یا حتی زیاد تر پرداخت کنند اما احتمالا این بازیکن از نظر کیفی به اندازه آن بازیکن خارجی کارایی نداشته باشد.

به این علت به نظر می‌رسد تصمیم گیرندگان و قانونگذاران ورزش و فوتبال سرزمین باید دقت بیشتری در وضع قوانین داشته باشند تا بتوانند به خوبی افزایش قیمت‌ها را کنترل کنند. در واقع می‌توان او گفت بدون کنترل افزایش بی رویه و سرطانی خواست‌های مالی و قراردادها، وضعِ هر قانونی کارایی ملزوم را نخواهد داشت.