روزنامه شرق در مطلبی با گفتن”رییس جمهور اجماع ساز” به قلم کیومرث اشتریان نوشت: برگزاری موفق انتخابات را به ملت ایران و رئیس‌جمهور منتخب تبریک می‌گویم. از آنان که رأی ندادند و آنان که به جناب آقای جلیلی رأی دادند، سپاسگزاریم که امکان رقابتی معنادار را فراهم کردند. به‌اختصاصی از توده‌های اصولگرا و اصلاح‌طلب که صادقانه در پی قیمت‌های خود بودند باید سپاسگزار می بود که به ندای وجدان خود جواب دادند. ملزوم است از مسئولان برگزاری انتخابات تقدیر کرد که «با شتاب ملزوم و امانت کامل، ماموریت های خود را انجام دادند» و خط بطلانی کشیدند بر شبهاتی که برخی در شمارش آرای انتخابات داخل می‌کردند یا می‌انها گفتند که همه چیز از پیش تعیین شده است. به قول یکی از فعالان فضای مجازی، جمهوری اسلامی در ردصلاحیت‌ها بی‌تعارف است، اما در همان محدوده قبول صلاحیت‌ها، «رو بازی می‌کند». رهبری نیز همگان را به همکاری و نیک‌اندیشی برای پیشرفت و عزت روزافزون سرزمین پیشنهاد کردند تا رفتارهای رقابتی دوران انتخابات به هنجارهای رفاقتی تبدیل شود و هرکس در حد توان خود برای آبادانی مادی و معنوی سرزمین تلاش کند. احتمالا یکی از با اهمیت ترین فرازهای مناظره‌های انتخابات آنگاه می بود که دکتر پزشکیان از نقش خود در اجماع‌سازی و از بین بردن اختلاف در درون حکومت سخن او گفت. این همان چیزی است که در گفتن رهبری «همکاری و نیک‌اندیشی» نام می‌گیرد. اهمیت این فراز از مناظره پزشکیان ‌چنان اثرگذار می بود که در مناظره بعدی جناب آقای قالیباف همین گفتار نیک را پی گرفت و به همین روال سخن راند. اشارات رئیس قوه قضائیه هم در روز انتخابات و پیش از آن روشن است. به نظر می‌آید مسئولان سه قوه مشکلی در این راه نداشته باشند. یقیناً جناب دکتر قالیباف باید هشیار باشد افرادی در مجلس که نه خیرخواه او می باشند و نه خیرخواه پزشکیان، از همان اغاز کار مانع‌تراشی و تفرقه‌افکنی نکنند. اینک، از قضا، قالیباف در قامت ریاست مجلس می‌تواند نقشی اساسی در تحقق اراده ملی ایفا کند و همان نقش اجماع‌سازی، «همکاری و نیک‌اندیشی» را در مجلس به سرانجام رساند. وقتی یکی از رهبران اصلاحات به اصلاح‌طلبان پیشنهاد کرده می بود که «قالیباف را از خود نرانید». وقتی دیگر خود ناظر بودم که در برابر تقاضای یکی از دوستان که «با قالیباف باید برخورد کرد»، یکی از رهبران اعتدالیون او گفت: «نمی‌زنیم ولی اگر او اغاز کند جواب می‌دهیم». یقیناً متأسفانه آقای قالیباف بر تاثییر سختی مشاوران بی‌توانایی، آنچه را که نمی‌باید «اغاز» کرد و شد آنچه که در مناظرات ۹۲ و ۹۶ دیدیم. این مشخص می کند ‌نه اصلاح‌طلبان و نه اعتدالیون مایل با درگیری با قالیباف نبودند، اما هسته‌ای که خود را مالک همه چیز می‌داند، فشارهای مستقیم و غیرمستقیم را بر او داخل کردند و در جریان مناظرات دو دهه قبل، او را به راهی کشاندند که نمی‌باید.

اینک اما قالیباف-پزشکیان می‌توانند زوج خوبی در اجماع‌سازی برای پروژه‌های ملی از برجام و FATF تا گسترش اقتصادی سرزمین باشند. خوشبختانه چالشی هم در مناظرات بین این دو پدید نیامد. مشفقانه می‌گویم همه چیز بستگی به آن دارد که آیا دکتر قالیباف بالاخره پای خود را از قیر سیاه شماری اندک از فرقه‌گرایان ‌در‌می‌آورد یا خیر. فردی با اصولگرایی او مشکل ندارد، به شرط آنکه افراطیون یا منفعت‌طلبان بی‌ریشه به هوای منافع سرشار دست از سر او بردارند. کما‌ این که اصلاح‌طلبان با اصولگرایی حکیمانه لاریجانی هم مشکل چندانی نداشتند. مشکل، افراطیون پر‌توقع یا سودجویان بی‌کاره‌ای می باشند که قالیباف را به دامگه کشاندند و از ایشان تنها توقع گوش‌سپردن به ندای تفرقه‌افکنی دارند. مشکلات سرزمین فراوانند، راه‌حل‌ها، از بعد سال‌ها، از مباحثات کارشناسی برآمده است. چه زیاد برنامه‌های خوب، ولی عمل‌نشده در دسترس است. تعداد بسیاری از فعالان سیاسی به این دقت نکرده‌اند که نقش اجماع‌سازی برای اجرای سیاست‌ها زیاد مهم و کلیدی است؛ حتی زیاد زیاد تر از قوت فنی مدیریتی. در‌واقع تفاوت سیاست‌مدار و مدیر در همین مسئله نهفته است. سیاست‌مدار باید اجماع‌سازی کند و مدیریت فنی-اداری را به دیگران بسپارد، نه این که خود را در پیچ و خم‌های اجرا و اداره و سفرهای کم‌منفعت استانی گم کند. به‌اختصاصی او باید اجرا را به معاونان وزیران و دیگر مدیران ارشد اجرائی واگذار کند و پیگیری و نظارت بر اجرا را هم از مدیران ستادی خود در نهاد ریاست‌جمهوری بخواهد. اجماع‌سازی به آن است که در «کریدورهای» قوت به روشنگری و مذاکره بپردازید و تا آنجا که امکان پذیر نظرات و سیاست‌ها را به جمع‌بندی برسانید.